ကိုသက်ငြိမ် ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသည်။
အစကတည်းကတော့ နုငယ် ပြောခဲ့သည်ပဲ။
ညကျ ဖုန်းဆက်မည်ဟု။
သူက ကာမနွံထဲ ရတီနှင့် ပျော်ပျော်ကြီး ခုန်ဆင်းနေမိလို့ သတိမထားမိလိုက်သည်နှင့် တူပါရဲ့။
"မီးလေး...ရှူး"
ကိုသက်ငြိမ် ရတီကို ခဏ တိတ်တိတ်နေရန် လက်ညှိုးထောင်ပြလိုက်သည်။
ရတီ က ရုတ်ချည်း သဘောမပေါက်။
"မီးလေးမေမေ ဖုန်းလာနေတယ်"
"အင်း"
ခဏက ချစ်ကြည်နူးနေခဲ့သမျှ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်သလို လွင့်ပြယ်သွားပြီ။
ကိုသက်ငြိမ် သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ချလိုက်ပြီး ဖုန်းပြောရန် ဟန်ပြင်လိုက်သည်။
နောက်တစ်ကြိမ် လိုးရန်အသင့်ဖြစ်နေသော ဒုတ်ချောင်းကြီးကလည်း ဖုန်းသံအောက် မာန်ကျသွားခဲ့သည်။
"ဟဲလို"
"ဟဲလို.....မောင်လား"
"အင်း....နုလေး...ပြော"
"မောင်ကလည်း...နုဖုန်းခေါ်နေတာ အကြာကြီးပဲ မကိုင်ဘူးရော"
ကိုသက်ငြိမ် အိုးမလုံအုံပွင့် ဖြစ်သွားရသည်။
"မောင်....မှေးခနဲ့ အိပ်ပျော်သွားလို့"
"ဟုတ်လား...အိပ်နေတာကို နိုးသလိုဖြစ်သွားတာပဲ....Sorry ပါမောင်ရယ်"
"ရပါတယ်ကွာ"
"နုလေ ဟို ရက်ကန်းရုံကိစ္စ ဖြေရှင်းတာပြီးသွားပြီမောင်ရဲ့။ လူကိုယ်တိုင်လာလိုက်တာမှန်သွားတယ်။ ဒဏ်ရာရတဲ့ ကောင်မလေးမိသားစုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှင်းကြတော့ ပြေပြေလည်လည်ပါပဲ။ အကုန်လုံး အဆင်ပြေသွားပြီ မောင်ရဲ့...ဟယ်လို...ဟယ်လို..ကြားလား...ကြားလား...မောင်"
"ဪ....အင်း....အင်း"
ကိုသက်ငြိမ်က တစ်ဖက်က နုငယ်ပြောတာတွေကို အာရုံမစိုက်နိုင်။
သူ့နံဘေးမှာရှိနေသော ရတီက အခုလေးတင် မိုးမီးလောင်မည့် ကိစ္စတစ်ခုကို ထပ်လုပ်မည်ပုံစံဖြင့် စိုင်းပြင်နေသည်။
