အချစ်သုတ်ရည်တွေက နုငယ်စပ်ပတ်ထဲ နွေးထွေးစွာ ပြည့်လျှံနေသည်။
သုတ်ရည်နှင့် စပ်ပတ်တွေထဲက စောက်ရည်တွေနဲ့ စပ်ပတ်ထဲ နေရာမလောက်တော့ဘဲ အပြင်ထိ ပွက်ကျလာပြီး ကားဝပ်ရှော့၏ ကြမ်းပြင်တွေထိတောင် ထွက်ကြလာသည်အထိ။
ဆီးခုံကို တင်ပါးနှင့် အချိန်ကြာမြင့်စွာ ဖိကပ်ထားကာ ခပ်နှဲ့နှဲ့လေးဆောင့်နေပြီး သုတ်ရည်အကုန် ပက်ဖြန်းနေသည်။
နုငယ်လည်း ကားဘောနက်ပေါ် မောပန်းနွမ်းလျစွာ သူ၏ နွေးထွေးကြမ်းရှမှုကို အသာတကြည့်ခံယူနေသည်။
တစ်စက်မကျန် သုတ်လွှတ်အပြီး ဒုတ်ချောင်းကို စပ်ပတ်ဆီကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
အစာဝသွားသဖြင့် အခုမှသာ မာန်ကျသွားတော့သည်။
ကိုသက်ငြိမ် အခုမှ ဗရမ်းဗတာဖြစ်နေသော ဝန်းကျင်အနေအထားကို သိရှိနားလည်တော့သည်။
နုငယ် အတွင်းခံဘောလီနှင့် ပင်တီက ကားအောက်ရောက်ရှိလျက်။
အပေါ်ရင်စေ့အင်္ကျီက ကားအမိုးပေါ်။
နုငယ်တစ်ကိုယ်လုံး နုံးချိနေသည်။
ကိုသက်ငြိမ် အဝတ်တွေ ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ကာ ဟိုရောက် ဒီရောက်ဖြစ်နေသော နုငယ်အဝတ်အစားတွေကို သိမ်းဆည်းပေးရှာသည်။
"နုလေး.....ရော့...ဒီမှာ...အဝတ်တွေ...ဆီတွေတော့နည်းနည်းပေသွားပြီထင်တယ်"
"မောင်ရယ်...အဝတ်တင်မကဘူး...တစ်ကိုယ်လုံးလည်းပေပွနေပါပြီ"
"မောင်တို့ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ရေတန်းချိုးမှရမယ်"
"မောင်ရယ်....တော်တော်ကဲတာပဲနော်...ဒီမှာကြည့်ကြည့်"
နုငယ် အခုမှ ကိုသက်ငြိမ်ပေးထားသော အဝတ်အစားတွေကို တစ်ထည်ချင်းစီ ပြန်ဝတ်ရရှာသည်။
တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ညစ်ပေလျက်။
ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်ကို လက်နဲ့သပ်ကာ ခေါင်းစည်းကြိုးရှာရပြန်သည်။
"မောင်.....ဆံပင်စည်းကြိုးရှာပေးအုံး"
ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ လိုက်ရှာပေးရသည်။
