ရတီကိုယ်လုံးလေးက အသက်(၁၈)နှစ်ပြည့်ခါနီး အမျိုးသမီးငယ်ဆိုတော့ မိန်းမသားတစ်ယောက်မှာ ရှိသင့်တဲ့အလှတရားတွေက သူ့ဟာနဲ့သူ ရှိနှင့်စပြုနေပြီ။
မေမေ လိုအစွမ်းကုန် ပွင့်လန်းနေသော အလှတရားမဟုတ်သော်လည်း သူ၏ ဖူးသစ်စအလှတရားနဲ့ ပြည့်စုံနေပြီးသားပင်။
ဒါကြောင့်လည်း ဦးဖေ သူမကို ချစ်နေသည်ဟု ခံယူထားသည်။
သယ်ဆောင်ရာဆီ လိုက်ပါလာသော ဦးဖေပုခုံးပေါ်က ရတီခမျာ အရုပ်ကလေး တစ်ရုပ်နှယ်။
သူမကိုယ်လုံးလေးကို ဦးဖေ တစ်ချီအားနဲ့ဆို အေးအေးဆေးဆေး သယ်ဆောင်နိုင်သည်။
အခုလည်း သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းပေါ်က မွေ့ယာကုတင်ကြီးပေါ်သို့ မေမေ့နေရာမှ သူမရောက်ရှိနေလေပြီ။
"Wow......ဦးဖေတို့ အခန်းထဲ မီး အခုမှရောက်ဖူးတာ ဦးဖေရဲ့...အကျယ်ကြီးပဲရော"
အခန်းတစ်ခုလုံးက မီးခိုးရောင်နဲ့ အသားရောင်တွေ ဆေးခြယ်ထားသည်။
ကုတင်ကျယ်ကြီးကလည်း ပြာလွင်လွင်အရောင်။
ကုတင်က လူ(၂)ယောက်တောင်မဟုတ်။
(၄)ယောက်လောက်တောင်အေးဆေးအိပ်နိုင်မည်။
ဦးဖေက သူမကို ကုတင်ပေါ် ပစ်ချလိုက်တော့ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးမွေ့ယာအိအိထဲ နစ်ဝင်သွားသည်။
"မွေ့ယာကြီးက ကောင်းလိုက်တာနော်....ခစ်...ခစ်"
ရတီ ကလေးစိတ်မကုန်သေးမှန်းသိသာနေသေးသည်။
ကလေးလေးတစ်ယောက်လို မွေ့ယာပေါ်တွင် ဟိုဖက်လိမ့်၊ ဒီဖက်လိမ့်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေသည်။
ဦးဖေကတော့ သူအိပ်နေကျနေရာပေါ်မှာပင် လှဲနေရင်း ပျော်ရွှင်နေသော ရတီကို ကြည်နူးစွာကြည့်နေသည်။
အခန်းထဲကို ရတီ ထပ်စပ်စုပြန်သည်။
မေမေကြည့်နေကြ မှန်တင်ခုံပေါ် အကောင်းစားမိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေ၊ Skincare တွေ၊ ပြီးတော့ ဦးဖေဆွတ်နေကျ ရေမွှေးတွေလည်း ပါသည်။
အစီအရီ အကန့်လိုက်သေချာစီထားသည်။
နံရံကပ်ဘီဒိုကြီး(၂)လုံးကလည်း အခန်းထဲခန့်ခန့်ညားညား နေရာယူလျက်။
