"ဟေ့ကောင်တွေ...ငါပြန်ပြီနော်"
"အာစရိ...အခုမှ (၁၀)နာရီကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာကို"
"အေးကွ...ဒီနေ့ အရေးကြီး ဧည့်သည့်တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ဖို့ချိန်းထားလို့...ငါ ဒီနေ့ ပြန်လာဖြစ်ချင်မှလည်း ဖြစ်မယ်...ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်ပြီးရင် ပြန်လိုက်ကြတော့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ အာစရိ"
ကိုသက်ငြိမ် သူ့တိုက်ခန်းကို အရမ်းသွားချင်နေလေပြီ။
မသွားခင် စတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲ ဝင်ကာ Lubricant တစ်ဘူး ဝယ်လာရသေးသည်။
ပြုံးစိစိဖြစ်နေသော အရောင်းဝန်ထမ်းထမ်းမလေးမျက်နှာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ခပ်သုတ်သုတ်ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
ရတီက (၁၀)နာရီခွဲလောက်မှ ရောက်မည်ပြောသဖြင့် ရတီမရောက်ခင် သူကြိုတင်ပြင်ဆင်စရာတွေ ပြင်ဆင်နေသည်။
ဒီနေ့အချစ်နေ့လေးက မမေ့နိုင်စရာ နေ့လေးတစ်နေ့ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပိုင်ခွင့်က သူ့လက်ထဲမှာ။
ကိုသက်ငြိမ် တိုက်ခန်းထဲရောက်တော့ ရတီအလာကို စောင့်နေလေ၏။
"တီ....တီ"
အပြင်က လျှို့ဝှက်ခလုတ်နှိပ်နေသည့်အသံကြားလိုက်ရသည်။
သူ့အခန်းနံပါတ်ကို သူရယ်၊ နုငယ်ရယ်၊ ရတီရယ် ဒီ(၃)ယောက်သာသိသည်။
နုငယ် မသိအောင် နံပါတ်ပြောင်းလိုက်ချင်သော်လည်း နုငယ်ကို သူ့အခန်းဆီ မလာခိုင်းထားတော့ တကူးတကကြီး မပြောင်းပစ်ဖြစ်တော့ပေ။
"ဟိတ်"
"အမေ့"
ရတီ အခန်းထဲ အဝင် ဦးဖေက လှမ်းခြောက်လိုက်သည်။
သူမ ထိတ်ခနဲ့တုန်လှုပ်သွားတုံးမှာပင် ဆတ်ခနဲ့ပွေ့ချီခြင်းကို ခံလိုက်ရသည်။
ထုံးစံအတိုင်း အချစ်ကုတင်ဆီကိုပေါ့။
သူမကို ကုတင်ပေါ်ချပြီး အပြီး ဦးဖေ သူ့ကိုယ်မှာရှိသော အဝတ်တွေအကုန်လုံး အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်နေပြီ။
"ဦးဖေကြီး...ဒီနေ့တအားလောနေတာပဲ"
"မရတော့ဘူး...ကိုယ်မီးလေးကို သိပ်ချစ်ချင်နေပြီ"
