ဦးဖေ သူ့မျက်လုံးကို သူမယုံနိုင်လောက်အောက်ပင်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ရတီက သူမ စိတ်တိုင်းကျ သူ့လီးကို သူမကိုယ်ထဲ ထည့်လိုက်၊ နှဲ့လိုက်၊ ဆောင့်နေသည်။
"နိုးသွားပြီလား....ဦးဖေ.....ဟင့်.......အင့်.......အင့်.......မီး...မရတော့လို့ပါ....ဦးဖေရာ"
ဦးဖေ ချက်ဆို နားခွက်က တန်းပြီး မီးတောက်တတ်သောလူစားမျိုး။
အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာတွေတောင် မနက်ဝေသီဝေလင်းအချိန်၊ ရတီ၏ ရမ္မက်ဇောကြွနေသော အလှကြောင့် ပျောက်ပျက်သွားရလေပြီ။
အစက အိပ်မက်လိုလို၊ တကယ်လိုလိုနဲ့။
အိပ်မက်မဟုတ်တော့ဘဲ တကယ့်လက်တွေ့စစ်စစ်ဖြစ်နေတော့ဘယ်ပြောကောင်းတော့မလဲ။
သူကိုယ်တိုင် အားတက်တရော ရတီခေါ်ဆောင်ရာအောက် လိုက်ပါပေးရန် အဆင့်သင့်ဖြစ်လျက်သား။
ဦးဖေကက သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်ဆောင့်နေသော ရတီခါးလေးကို ထိန်းကိုင်ပေးလိုက်သည်။
"အင့်.......ဟင့်...........အင့်...အင့်...အင့်.....ထိတယ်....ထိတယ်...ကောင်းတယ်...ဦးဖေရာ"
"ဖတ်......ဖလတ်......ဖတ်.....ဗြတ်....ဗြတ်......ဗျစ်......ဗျစ်...ဖတ်....ဖလတ်....ဖလတ်"
"အ....ဟ.........ဟ...အ....ရှီး......ဟ...ဟာ....အ.....အာ...ဟား.....ဟား"
အစကတော့ ရတီတစ်ယောက်တည်း လုပ်ဆောင်နေရတော့ ခရီးက တွင်သင့်သလောက် သိပ်မတွင်လှ။
အခုကျ ဦးဖေကပါ သူ့ဖင်နဲ့ ပေါင်တွေအားကို သုံးပြီး ပေါ်ကို ပင့်ပင့်ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ ခရီးက တွင်သထက် တွင်လာ၏။
ရတီက ထိုင်အချ၊ ဦးဖေက ပင့်အဆောင့်။
ထိုအချင်းအရာနှစ်ခု ပေါင်းစုမိသည့် အချိန်မျိုးဆို ရတီခမာ စိမ့်သထက် စိမ့်။
ကျဉ်သထက်ကျဉ်။
ကောင်းသထက်ကောင်း။
ထိသထက်ထိ။
ချစ်သထက် ပိုချစ်လာရသည်။
ထိုကြောင့် ရှေးလူကြီးတွေဆိုခဲ့မှာမမှား။
ပင်လယ်ရေဆိုတာ သောက်လေ သောက်လေ ငတ်မပြေတဲ့။
အခု အချစ်ကာမပင်လယ်ကြီးလည်း ဘာများထူးလို့လဲ။
