(၆)လခန့်ကြာသော်
အရာအားလုံးဟာ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို နေသားတကျ လည်ပတ်နေသည်။
ကောင်းသောနေ့ရက်တွေ ရှိသလို၊ ဆိုးသောနေ့ရက်တွေလည်း ရှိနေသည်။
အရာအားလုံးကို လိုချင်သည်ဖြစ်စေ၊ မလိုချင်ဘဲ ရရှိလာသည်ဖြစ်စေ အကောင်းဆုံးဖြတ်ကျော်လုပ်ဆောင်လိုက်ရုံမှအပ ဘာများတတ်နိုင်အုံးပါမလဲ။
ကိုသက်ငြိမ်လည်း မိန်းမ(၂)ယောက်နဲ့ လိင်စည်းစိမ်၊ လူ့စည်းစိမ်ခံစားနေသည်မှာ အပြည့်အဝ။
နုထွားစိုအိနေသည့် နုငယ်နှင့် ဖူးနုမွတ်ထွတ်နေသည့်ရတီ တို့သားအမိကြောင့် သူ့ဘဝက နေပျော်သည်ထက် နေပျော်လာမိသည်။
နုငယ်လည်း သူမနောက်ကွယ်၌ ဖောက်ပြန်နေကြသည်ကို စိုးစဉ်းမျှ မရိပ်မိရှာ။
ကိုသက်ငြိမ်ကပဲ ပိရိလွန်းနေတာလး။
ထိုတည်းမှ မဟုတ် သူမပဲ မရိပ်မိဘဲ အရမ်းယုံကြည်မှုလွန်ကဲနေတာမျိုးလားပင်။
သို့သော် အားကောင်းမောင်သန် သူမယောကျ်ားကိုတော့ သူမ ချစ်မြတ်နိုးမိပါ၏။
အိမ်ထောင့်သုခကို သူမ အခုအပြည့်အဝခံစားနေမိသည်။
တစ်နေ့က ထိုသုခနောက်က ဒုက္ခကိုတော့ သူမ ကြိုမမြင်နိုင်ခဲ့ပါချေ။
ရတီလည်း သူမရဲ့ ဦးဖေအပေါ် တစ်နေ့ထက် တစ်နေ့ ဆထတက်ပိုး ပိုပိုတိုးကာ ချစ်မြဲချစ်ဆဲ။
လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့သည့်နေ့တွေ ရှိသလို၊ ခပ်သွက်သွက်နဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပြီးဆုံးရသည့်နေ့တွေလည်း ရှိသား။
တချို့ အိပ်မပျော်သော ညတွေမှာဆို ရတီအောက်ထပ်က ဦးဖေတို့ လင်မယားအခန်းရှေ့မှာ ကြောင်တောင်တောင်နှင့်ရပ်စောင့်မိနေသည့် နေ့တွေတောင် ရှိသေးသည်။
ဦးဖေနှင့် မေမေ ဒီအခန်းကြီးထဲ ချစ်ပွဲကြီး ဆင်နွှဲနေမှန်းသိသိလျက်နှင့် သူမ ရပ်စောင့်မိနေသည့်အဖြစ်။
သို့သော် သူမ အဖြစ်အပျက်တွေကို လက်ခံတတ်နိုင်အောင်ကြိုးစားရုံမှအပ တခြားရွေးချယ်စရာနည်းလမ်းမျိုးမှ မရှိဘဲ။