နုငယ်တရေးနိုးလာပြီး ဘေးကိုကြည့်လိုက်တော့ ကိုသက်ငြိမ် မရှိ။
အစကတည်းကတော့ ဘောပွဲကြည့်မည်ဆိုပြီး ညအိပ်ယာဝင်နောက်ကျမည်ဟု နုငယ်ကိုပြောထားသည်။
ဘေးက ကွက်လပ်ကြီးဖြစ်နေတော့ နုငယ်ရင်ထဲ ဟာတာတာနဲ့။
အခန်းတံခါးက ခပ်ဟဟပွင့်နေသဖြင့် အပြင်ဘောလုံးပွဲဆီကနေ အော်သံတွေကိုတော့ ခပ်သဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။
နာရီကြည့်လိုက်တော့လည်း ညဉ့်နက်နေပြီ။
မနက်ကြလျှင်လည်း အလုပ်ကိုယ်စီ ကိုယ်စီသွားရအုံးမည်။
သူမလှဲနေရင်းနဲ့ပင် လင်တော်မောင်ကို အိပ်ရန်အော်ခေါ်လိုက်သည်။
"မောင်ရေ........မအိပ်သေးဘူးလား"
နုငယ်ကတော့ ဘာရယ်မဟုတ် အော်ခေါ်လိုက်တာပင်။
အိမ်ရှေ့မှာ အချစ်မူးမူးနေသောနှစ်ယောက်က ခေါ်သံကြားမှ အသိစိတ်ကပ်ဝင်လာသည်။
ကိုသက်ငြိမ် လန့်ဖျန့်သွားသည်။
လန့်ဆို သူကိုယ်နှိုက်က မစားကောင်းသော အသီးကို မြည်းစမ်းမိနေသည် မဟုတ်လား။
နုငယ်အသံကြားသိသည်နှင့် သူမတ်တပ်ရပ်မိကာ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ။
ဘောပွဲကလည်း ပြီးနေပြီ။
ထို့ကြောင့် တီဗွီပိတ်ပစ်လိုက်သည်။
"မီးလေး.....နောက်မှ........နောက်မှနော်"
ရတီလည်း ခေါင်းအသာညိတ်ပြလိုက်သည်။
သူမက စိတ်နဲ့ကိုယ်ကပ်နေတာမျိုးမဟုတ်။
သူ့လက်ချက်နဲ့ ရတီ သာယာမှုကိုခံစားပြီးပြီ။
အတုံ့အလှည့်အနေနှင့် ပြန်လည်ဖြည့်ဆည်းချင်တာပဲရှိသည်။
သူအခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ရတီလည်း အပေါ်ထပ်ရှိသူမအခန်းကို တက်ခဲ့လိုက်သည်။
ဒီနေ့အဖြစ်အပျက်က လေတွေတင်းပြီး ပေါက်လုဆဲဆဲဖြစ်နေသော ဗူဘောင်းကို အပ်နဲ့ထိုးဖောက်လိုက်သလိုပင်။
သူ့နဲ့ကိုယ်နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနားလည်သွားသလိုခံစားရသည်။
