ဒီနေ့ ကိုသက်ငြိမ် ရင်ခုန်နေသလို တော်တော်လည်း တက်ကြွနေသည်။
အလုပ်ကိုတောင် မသွားချင်။
သို့သော် လုပ်စရာရှိတာတော့ လုပ်ရမည်လေ။
ဖြစ်ချင်တော့ ဒီနေ့လည်း ကားဝပ်ရှော့မှာ လူကျလိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။
ပွင့်လင်းရာသီ ခရီးတွေသွားကြတော့ ကားပြဿနာတော်တော်များများတွေ့နေရသည်။
မနက် သူနိုးလာတော့ သူ့အိပ်ယာနံဘေးမှာ ကွက်လပ်။
နုငယ် ဘယ်အချိန်က ထသွားလိုက်မှန်း သူ မသိရေးချ မသိ။
ဒီကားဝပ်ရှော့မှာ နုငယ်နဲ့ သူ အမုန်းဆွဲပြီး အိမ်ပြန်ရောက်လာကတည်းက ဘာမှဆက်မလုပ်နိုင်။
နုငယ်လည်း မနက်ဖြန်အတွက် ခရီးဆောင်အိတ်ပြင်နေရသည်။
သူလည်း တစ်နေ့လုံး အလုပ်များထားသည့်အပြင် အချစ်ပွဲကြမ်းကြမ်းပါ တစ်ခါထပ်နွှဲလိုက်တော့ အိပ်ပျော်လိုက်သည်မှ တုံးခနဲ့။
သူ့အိပ်ယာနိုးလာတော့ ရတီက မက်ဆေ့ချ်ပို့ထားသည်။
"မီး တွေ့ချင်နေပြီ"
"ကိုယ်ရော မစောင့်နိုင်တော့ဘူး"
တွေ့ရမှာပါ သမီးရယ်။
တွေ့ရမှာပါ။
ဒီနေ့ညနဲ့ မနက်ဖြန်တစ်ညလုံး သမီးသာ ခံနိုင်ရည်ရှိပါစေ။
ဦးဖေ အမုန်းလိုးမှာ။
ကိုသက်ငြိမ် ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် ပျော်နေမိသည်။
အလုပ်မှ စောစောပြန်ချင်ပါသည်မှ လာလိုက်သည့် အလုပ်တွေ။
တမင်သက်သက်ကို ဖန်တီးထားသလိုပင်။
ဆက်တိုက် ဆက်တိုက် လာနေကြသည်။
ဘော်ဒီပြန်ထုနေရသည့်ကားတွေ။
ဘရိတ်ပေါက်နေသည့် ကားတွေ။
စုံတကာ့စုံ။
သူ ညနေ(၃)နာရီလောက်ကတည်းက ပြန်ရင် ဖင်တကြွကြွနှင့်။
သို့သော် အခွင့်အရေးရယ်မသာ။
အကုန်အပြီးအစီးတော့ မိုးတောင်ချုပ်နေရှာပြီ။
တစ်ရုံလုံးလည်း ဗျာများအောင် လုပ်ထားရသည့် ပြန်ခါနီး ဘာမှမပြောနိုင်ကြတော့။
