Pamiętnik Mrocznej

#47

 Pamiętam dobrze moment, w którym w końcu się złamałam.

 Nadal nie wiem ile dni w nieprzeniknionej ciemności zniosłam i zapewne nigdy się nie dowiem.

 Jednak w końcu się poddałam. Zaczęłam tracić zmysły w mroku, słyszeć głosy, których źródeł nie było, szepty koszmarów i cichą, urywaną muzykę. Nie mogłam już tego znieść.

 Zanosząc się szlochem, odszukałam po omacku okno i odsłoniłam je gwałtownie, omal nie zrywając grubych zasłon z mroku.

 Poczułam jak srebrne światło mnie oślepia. Upadłam na kolana tuż koło parapetu, chowając twarz w dłoniach i płacząc. Bałam się, że oszaleję z tej samotności.

 Kiedy ostatni raz słyszałam czyjś głos? Kiedy ostatni raz dotykałam czyjejś skóry? Kiedy ostatni raz widziałam czyjąś twarz?

 Uniosłam wzrok na oskarżycielski księżyc, jednak ktoś zasłaniał mi widok.