Dark Future. (VOLTOOID)

14.

Terwijl ik het gejuich van al mijn vrienden al hoor, kijk ik voor de laatste keer nog één keer in de spiegel.

Ik snap het niet.. Waar komt deze voorgevoel nou vandaan? Of zijn het gewoon de zenuwen?

Ik besluit het te negeren en kijk op als mijn trainer, Zadrach, de kleedkamer inloopt. "Ben je klaar?" Zonder dat ik het door heb knik ik en laat ik hem mijn beschermers aandoen.

Samen lopen we de kleedkamer uit naar de ring, als we mijn naam horen. "Ik reken op je, Charaf." Hij klopt op mijn schouder en stopt het bitje in mijn mond. Snel doe ik nog een dua en spring ik een paar keer op en neer. De zenuwen hea.. Ze moeten echt stoten van iemand krijgen. Waarom bestaan ze?

Als we ook de naam van mijn tegenstander horen, kijk ik op. Tfoe man.. Weer zo een hayeck brede jongen. Doen ze dit expres ofzo?

Ik laat me water in mijn gezicht spuiten  en reciteer ondertussen een paar surah's in mezelf. Ik werp mijn blik naar het publiek en glimlach als ik Yassine en zijn vader Ilias helemaal uit hun dak zien gaan. "JE KAN HET CHARAF!"

Een vlaag van teleurstelling overspoelt mij wanneer ik denk aan mijn vader. Ik had hem vandaag gesmeekt om mee te gaan en mij te supporten. Maar nee, hij had het zogenaamd 'druk'. Één keer is hij maar gekomen, en dat was toen ik net met kickboksen was begonnen. Maar sindsdien? Nooit, nada.

Ik snuif mijn neus en bijt weer hard op mijn kiezen. Maar zoals ik al zei.. Het gaat om strijden. Misschien word ik er juist sterker op.

Ik groet de scheidsrechter, de juryleden en mijn tegenstander, waarna we in onze positie gaan staan. Ik adem vanuit mijn neus en span mijn kaaklijnen aan terwijl ik hem diep in de ogen kijk.

Wanneer er een sein gegeven wordt, voel ik ineens al mijn agressie in mij naar boven komen. Ik val hem aan met stoten in zijn gezicht, en wanneer hij mij wilt aanvallen, geef ik hem een harde low kick. Ik val hem weer aan met een high kick, als hij naar achter wankelt.

1e ronde voorbij. Grijnzend loop ik naar mijn hoek van de ring. "Goed gedaan, Charaf! Kijk, hij is al een beetje buiten adem. Gewoon nog een beetje doorzetten, en alles komt goed." Zegt Zadrach, terwijl hij water in mijn mond giet. Ik knik en krijg weer mijn bitje in.

2e ronde.. Ik ga weer goed staan en wacht weer op het signaal van de scheidsrechter. Als ik ineens Nouraine de zaal binnen zie lopen, voel ik me compleet van de wereld. Komt ze hier voor mij? Als ze me opmerkt begint ze meteen te juichen en te klappen, waardoor ik niet eens opmerk dat ik een harde stoot in mijn gezicht krijg.

Awilie, sfatah (schaamtelijk)..

Net als ik hem ook aan wil vallen, voel ik onverwachts een keiharde klap op mijn buik. Ik kerm het uit van de pijn en laat mezelf vallen op de grond. "VIEZE HOERENZOON!" Schreeuw ik uit, terwijl ik mijn ogen op elkaar pers. Ik voel dat ik geen lucht meer binnen krijg en wanneer ik bloed ophoest, rennen de EHBO-artsen (ofzo) naar mij toe.

Ik probeer niet te gaan schreeuwen van de pijn, maar mensen.. Dit is gewoon te dodelijk voor woorden.. Het voelt alsof al mijn organen op regadda aan het dansen zijn. De steken worden ook steeds erger en erger.

"Blijf adem halen, jongen." Je moeder, wil ik de arts zeggen. Dat probeer ik toch?! Ik hoest nog meer bloed op en voel mij lichtjes in mijn hoofd worden.

Nog voor ik wegzak, kan ik net op tijd de shahada (geloofsovertuiging) uitspreken..

---

Charaf I'm so sorry😭😭😭💔💔💔💔

Ohja spontaan heb ik nu ook buikpijn hahahaha..

Niet vergeten te stemmen schatjes!!

Kuskuss