Dark Future. (VOLTOOID)

17.

Perspectief Nouraine

Met mijn groene gezichtsmasker die ik op mijn gezicht heb gesmeerd, en de papillotten in mijn haar pak ik vrolijk mijn MacBook erbij. Op deze heerlijke zaterdag middag, zit ik in mijn roze badjas, helemaal alleen thuis.

Héérlijk is dat.

Terwijl ik een film op Netflix laat laden, open ik mijn zak chips, en ga ik er eens goed voor zitten. Even mezelf ontspannen. De afgelopen dagen heb ik non-stop alleen maar aan Charafeddine gedacht.

Ik had meteen een schuldgevoel toen hij een volle laag op z'n gezicht kreeg. Ik ben ook echt een mongool.. Na nachtenlang gehuild te hebben, en hem duizendmalen sorry gezegd te hebben (waarop hij natuurlijk elke keer weer antwoordde dat het mijn fout niet is), werd ik zelfs bijna depressief?

Deze jongen doet teveel met me. Het is gewoon niet meer gezond. Toen ik hoorde van Noussair dat Charaf een operatie moest ondergaan, was dat al een klap in mijn gezicht. Maar toen ik hoorde dat hij een jaar zijn talent niet meer mag beoefenen? 

Ik besluit mijn gedachtes weer aan de kant te zetten en druk op play. Maar natuurlijk moet altijd de deurbel weer alles verpesten. Diep zuchtend leg ik mijn laptop opzij en slenter ik naar de gang. Ik kijk even in de spiegel, schrik van mezelf en open de voordeur.

"Hey.." Zegt Charaf terwijl hij opkijkt, en meteen vergroot hij z'n ogen. "Wié bén jij?" Ik frons en haal mijn wenkbrauw op. "Nouraine, maybe?" Hij kijkt me met open mond aan. "Je ziet er prachtig uit." Komt er dan twijfelend uit.

"Yeah, right." Mompel ik terwijl ik hem binnenlaat. "CHARAAAAAF!" Roep ik dan, en spring meteen in zijn armen. Ondertussen probeer ik mijn gezicht in de lucht te houden, want als ik zijn Phillip Plein shirt vies maak door mijn gezichtsmasker is het gedaan met mij.

Hij lacht zachtjes en knuffelt mij stevig terug. Even ruik ik aan zijn shirt en laat ik hem weer los. "Je hebt gerookt." Hij slikt en schudt zijn hoofd. Ik pers mijn ogen tot spleetjes en wijs naar z'n mond. "Open je mond." Hij doet wat ik zeg en snel ruik ik eraan.

Ja, ik weet wat jullie denken.. Maar controle moet gewoon toch? Eerlijk?

"JE HEBT GEROOKT, CHARAF!" Roep ik boos. "Nee, wollah was alleen.." Hij zucht diep, en meteen overspoelt een vlaag van medelijden mij. "Het is al goed, ik begrijp je." Ik wrijf over zijn arm heen.

"Hoe gaat het met je buik?" Hij haalt z'n schouders op. "Hij was de dagen na de operatie gaan opzwellen en heb er soms wel last van, maar verder gaat het wel oké." Ik knik en lach ineens.

"Oké wollah volgens mij doen mensen bhel je bent zwanger. Iedereen vraagt zeker aan je hoe het met je buik gaat, of niet?" Ik barst ineens in lachen uit en voel ineens dat ik mijn gezicht niet meer kan bewegen door het gezichtsmasker die ondertussen hard is geworden.

"Je doet kapot eng.." Fluistert hij zachtjes. Ik werp hem een droge blik. "Km me." Hij kijkt me vreemd aan. "Wat?" Ik rol met mij ogen. "Km me." Herhaal ik. "Waaaat?" Vraagt hij nog steeds niks-begrijpend. "WESH KOM MEE!" Roep ik dan keihard, en het voelt gewoon alsof mijn gezicht uit elkaar wordt gerukt.

Pull-off maskers zijn kapot leuk hhhh. "Owh.." Ik schud m'n hoofd en loop de trappen op naar mijn kamer. Voor ik de deur open doe, trek ik een beetje aan mijn masker, zodat ik gewoon kan praten. "Ready to see my room?" Glimlach ik.

Hij haalt z'n schouders op. "Wesh heb ik gevraagd om je kamer te mogen zien dan?" Ik rol met mijn ogen en doe de deur open. Hij loopt achter me aan naar binnen en kijkt rond.

"Mooie kamer heb je." Glimlach en knik. "Thank you." Ik laat hem plaats nemen op mijn bed en zelf ga ik aan mijn make-up tafeltje zitten om mijn masker eraf te plukken.

"Je hebt geluk dat er niemand thuis is hea." Ik gooi het gezichtsmasker in de prullenbak en kijk naar Charaf die languit op mijn bed ligt.

OMG.. Die hoeslakens ga ik nooit meer in de was stoppen..

"Pff Nouraine.." Ik kijk hem bezorgd aan. "Wat is er?" Ik rol met mijn bureaustoel naar mijn bed en kijk hem doordringend aan. "Ik ben dit leven zo zat hea.. Wollah geen woorden gewoon." Hij gaat met zijn handen over zijn gezicht.

"Gaat het over.." "Ja. Iedereen vindt me raar omdat ik niet zonder kickboks kan. Jaloerse hoerenzonen." Ik schrik van zijn woorden. Ik heb hem nog nooit zo horen praten..

Hij lijkt het op te merken en gaat overeind zitten. "Sorry voor mijn woorden.. Ik ben gewoon zo boos." Ik knik en sla mijn blik neer. "Ik begrijp het." Zeg ik zacht. Ik heb zoveel medelijden met hem, dat ik zelf wil huilen. Het is allemaal mijn schuld. Als ik op dat moment niet binnen kwam, was hij gefocust op zijn wedstrijd, en niet op een idiote mongool die juichend naar binnen huppelt.

"Hey.." Hij tilt mijn kin op en meteen kruisen zijn diepblauwe ogen de mijne. "Wat is er?" Vraagt hij zachtjes. Ik voel een brok in mijn keel en haal mijn schouders op. "Als ik eerlijk ben.. Ik weet het niet.. Ik heb gewoon heel veel medelijden met je." Zeg ik dan maar. Als ik zeg dat het mijn schuld is, komt er weer gezeik.

Een klein glimlachje siert zijn lippen. Hij blijft me lang aankijken en leunt voorzichtig naar voren, waarna onze lippen met elkaar in aanraking komen. Als ik door heb waar ik mee bezig ben, duw ik hem snel weg.

"Sorry, maar ik kan dit niet." Zeg ik een beetje geschrokken. "Hoezo? Heb je een ander? Of nee.. Laat maar." Ik zie dat hij teleurgesteld wegkijkt en opstaat.

"Wat?! Helemaal niet! Het is gewoon.." Ik word onderbroken door een voordeur die beneden dichtklapt. "Shit.." Fluister ik. "Hoe moet ik nu weg?" Hij kijkt me emotieloos aan, waardoor ik de tranen in mijn ogen voel prikken.

Waarom doet hij ineens zo?

"Door het raam." Komt er schor uit. Hij loopt naar het raam en doet hem open waarna hij naar beneden kijkt. "Challas." Mompelt hij, en kijkt me recht in de ogen aan.

Gelukkig is onder mijn raam het dak van de keuken, dus zou hij daarop belanden. Vervolgens is het dan weer heel makkelijk om daar van af te springen en via de tuin weg te gaan.

Als hij eenmaal weg is laat ik me op mijn bed zakken en barst ik in tranen uit. Heb ik iets verkeerds gedaan? Ik heb nog nooit met een jongen gekust, en überhaupt nog nooit met een jongen gehad. Dat komt omdat ik mijn moeder sinds kleins al heb gezegd dat ik trouw zou wachten op mijn huwelijk.

Nu is hij nog bozer dan toen hij binnenkwam.

Ik had hem gewoon terug moeten kussen..

---

Wat vinden jullie ervan dat ik soms vanuit Nouraine schrijf?

Vergeet niet op het sterretje te klikken❤️

Kuskuss