Dark Future. (VOLTOOID)

39

Met een bonkend hart treed ik de ziekenhuiskamer binnen. De bos bloemen die ik in mijn handen heb, valt per direct op de grond wanneer ik zijn moeder zie huilen langs zijn bed.

"W-wat is er aan de hand?" Vraag ik haar geschrokken. Bang voor het antwoord die ze zal geven. Ach, wie hou je voor de gek Charaf. Je weet het dondersgoed.

Je wilt het alleen niet geloven.

Rode, betraande ogen vliegen mijn kant op. "Mi yu hòmber (mijn zoon).." Ze legt haar handen op Armando's borst en haalt diep adem. "HIJ IS DOOD!" Roept ze huilend.

Even draait alles om mij heen. Dit kan niet waar zijn. Ik droom. Dit is een grap. Hij kan niet dood zijn.

"ZEG ME DAT DIT EEN GRAP IS!" Roep ik wanhopig. Ik houd met mijn handen mijn hoofd vast en doe mijn best niks kapot te slaan. "Ziet dit er uit als een grap, mijn zoon?" Fluistert ze beroert.

Zij lijkt het ook niet te realiseren.

"Armando! Armando!" Hopeloos kniel ik naast zijn bed neer en langzaam beginnen de tranen te stromen. "Armando.." Ik houd zijn hoofd tussen mijn handen vast en staar naar zijn gezicht, die neutraal staat. "Ik heb hem vermoord. Hij is er niet meer. Ik heb het gedaan voor jou.." Fluister ik snikkend.

"Laat me alsjeblieft niet alleen achter.. Alsjeblieft! Jij bent de enige die zo real is als ik maar kan wensen. Wollah broer. Ik hou van je. Dat heb ik nog nooit tegen een vriend gezegd. Zelfs Yassine niet. Maar jij, jij verdient het niet om dood te zijn." Ik rust mijn hoofd op zijn borst en begin als een kleine baby te huilen.

Alles wat mij dwars zit gooi ik eruit met tranen. Alleen in een ziekenhuiskamer. Samen met zijn moeder, die net haar zoon heeft kwijt geraakt.

"Mevrouw Martina, nogmaals gecondoleerd. Ik hoop dat u begrijpt dat we er verder niks aan konden doen. Nu vraag ik uw vriendelijk om de kamer te verlaten. Straks mag uw hele familie weer afscheid van hem nemen." Met open mond kijk ik de dokter aan.

"Jij mapangpang flikkertje. Het komt allemaal door jou. Ik zweer het! Door jou heb ik mijn zoon verloren. Als ik niet in de bak zou belanden zou ik je ALLANG AL HEBBEN VERMOORD!" Schreeuwt Armando's moeder plotseling. Ik veeg mijn tranen weg en sta voorzichtig op.

"Hij zat in kunstmatige coma zei je toch? Het ging toch goed met hem? Hmm? VERTEL DAN?!" Kwaad duw ik de dokter naar achter.

"Jongeman, ik kan je uitleggen als je wat rustiger doet," Begint hij angstig. "Dus als we even kunnen zitten in de wa-" "HOUD JE BEK A ZEMMER. LEG HET ME NU UIT OF IK ZORG ERVOOR DAT JE WORDT ONTSLAGEN!"

Op dit moment sta ik op het punt om uit te barsten. Fysiek en mentaal. Jullie hebben geen idee hoeveel pijn ik heb. Ook weer fysiek en mentaal.

Ik ben gewoon één van mijn beste vrienden kwijt geraakt.. Gewoon plotseling verdwenen. Terwijl hij degene was, die mijn leven redde. Een golf van spijt, schuldgevoelens en verdriet overspoeld mij.

"Zeg dan.." Fluister ik gedemotiveerd. "Goed," Even schraapt de dokter zijn keel. "Zijn hart begaf het ineens. We hebben ons best gedaan om hem in leven te houden, door hem te reanimeren, maar helaas.. Hij was er gewoon niet meer. Het spijt me, jongen." Hij legt een hand op mijn schouder en met open mond kijk ik hem aan.

Zijn tijd is gewoon voorbij.. Dat moet ik kunnen accepteren.

Ik kijk op wanneer de dokter naar mevrouw Martina loopt om haar gerust te stellen, en precies op dat moment rennen twee meisjes de kamer binnen. "ARMANDOOO!" Schreeuwt Rani huilend.

"DIT KAN NIET WAAR ZIJN!" Ik kijk naar het meisje die haar probeert te stoppen, en kijk snel weg wanneer ik oogcontact met haar heb.

Nouraine..

Tfoe, ze moet me precies nu als een baby vol tranen zien. Ik veeg mijn tranen weg en loop snel de ziekenhuiskamer uit. Ik wil er niet meer zijn. En dat is niet om het feit dat Nouraine daar zich bevindt..

Ik loop snel naar buiten en laat me op een bankje zakken. Zuchtend steek ik een sigaret op en staar ik naar de grond.

Ongelofelijk. Wat is de wereld toch.. Raar. Je maakt zoveel dingen mee. Dagelijks. En tóch besef je dat niet. Je bent constant bezig. Totdat het ineens ophoudt. Dan ben je er niet meer.

Althans, niet meer op deze wereld. Want daarboven, daar gaat het echte leven pas beginnen. Waar we nu in leven is slechts een spel. Een spel met levels.

Hoe hoger de level, hoe ouder je bent, en hoe moeilijker het wordt.. Toen je klein was kon je spelen zonder stress aan je hoofd. Je had altijd wel wat te eten. Je kreeg altijd wel liefde van wie dan ook.

En ik? Ik ben 18 jaar en heb helemaal niks bereikt. Grappig is dat. Ik heb mijn hbo-diploma gewoon opgegeven alsof het niets is.

Ik neem een hijs van mijn sigaret en veeg een paar verloren tranen weg. Ik ben een schande tegenover mijn zusje. Besef hoe lang ik haar niet heb gezien..

"Je hoeft je verdriet niet te verbergen, Charaf.." zegt een zachte, lieve stem. Ik slik en kijk op. Oog in oog staat ze tegenover me.

"Ik weet dat je het zwaar hebt.. En wat Armando betreft.. Allah y rahmou." Stilletjes omhelst ze me. Terwijl de tranen over mijn wangen stromen, ruik ik aan haar zoete parfum.

"Nouraine?" Fluister ik schor. "Ja, Charaf?"

"Ik hou van je.."

---

O-m-g. Armando is gewoon overleden. Heb echt zoveel gehuild tijdens het schrijven. Nog nooit is het zo erg geweest😭

Pfffff heb echt hartpijn jonge. En jullie??

Charaf zei trouwens eindelijk tegen Nouraine dat hij van haar houdt!! Wat vinden jullie daarvan?

Let me know!!

Xx Meryam