Dark Future. (VOLTOOID)

53.

"But there's a story behind everything. How a picture got on a wall. How a scar got on your face. Sometimes the stories are simple, and sometimes they are hard and heartbreaking. But behind all your stories is always your mother's story, because hers is where yours begin."

---

''Je bent een Benahmed, toch?!'' Onderbreekt hij me fel. Ik klap dicht en knik langzaam. ''Gedraag je dan als een Benahmed.'' Sist hij met gebalde vuisten. 

-

''Ik moest je een sms sturen om je te traceren,'' Ikrame veegt haar tranen weg en gaat recht zitten. ''Hij zou me afmaken als ik niet deed wat hij zei.'' Ik roer door mijn koffie en zucht diep.

We zijn nu een paar dagen verder, en zoals je al kan raden ben ik weer in Amsterdam. Ik heb Nouraine niet gesproken sinds we aangekomen waren op het vliegveld. Ze wilde zo snel mogelijk weg. Al is dat vanzelfsprekend, het doet nog steeds erg veel pijn. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld als nu.

''Maar jij deed net zo bitchy, het verbaast me dus niets dat je instemde.'' Mompel ik terwijl ik een slok neem. Ze kijkt me verbijsterd aan en weet even niks te zeggen. ''Wollah..'' Ze kucht even en slaat haar blik neer. Haar blauwe ogen staan er verdrietig bij. ''Het spijt me zo erg, Charaf. Ik was gewoon heel boos op je, omdat je mama en papa kapot hebt gemaakt. Toen je weg was hea, denk je nou echt dat papa nog één oog dicht gedaan had? Er is geen nacht voorbij geweest dat hij rustig heeft kunnen slapen.'' Ik frons. ''Je zag toch zelf hoe hij tegen me deed? Hij knikkerde me er immers zelf uit.''

''Ach schei toch uit. Ik irriteer me dood aan je, wollah! Je weet zelf hoe papa in elkaar zit, toch?! Altijd schuif je de schuld weg en nooit wil je zien dat jij zelf fout zit. Hou eens op met alleen aan jezelf denken, want zo kom je nergens.'' Boos staat ze op van tafel en loopt ze weg. ''Ikrame, wacht!'' Ik leg snel een briefje van vijf op tafel voor de koffie en snel achter haar aan naar buiten.

''Ikrame!'' Als ik een bos krullen door de menigte zie lopen, strek ik mijn arm uit en grijp ik naar haar pols. ''What the fuck?!'' Gilt ze terwijl ze omdraait. Maar helaas.. Ik zie geen blauwe ogen, maar bruine. Snel laat ik haar los. Echt, soms vervloek ik het dat ik in Amsterdam woon. ''Wacht, Charafeddine Benahmed toch?'' Meteen klaart haar gezicht op. ''Uhh.. Ja?'' Ongemakkelijk krab ik mijn achterhoofd.

''Mag ik een selfie met je?'' Verbaasd kijk ik haar aan. Is ze wel honderd? ''Nee, sorry ik moet gaan. Ik zocht mijn zusje en dacht dat jij haar was.'' Ze trekt een teleurgesteld gezicht. ''Alsjeblieeeeeeft.'' Ik zucht als ze me met een pruillip en puppyogen aankijkt. ''Goed dan, voor deze ene keer dan.'' Ik vloek in mezelf als ik me realiseer dat ik te edelmoedig ben. ''Omygash!'' Ze pakt snel haar telefoon en met tegenzin zet ik een glimlach op terwijl ik naar de camera kijk.

''Bedankt!'' Blij geeft ze me een knuffel. Wacht maar tot je broer dit ziet, wil ik haar zeggen, maar hou me in. Ik neem afscheid van de naamloze-selfie-chima en slenter naar mijn auto. Dan maar naar huis. Ik heb mijn moeder nog steeds niet gezien, omdat ze met Yassine's moeder naar het buitenland moest om zaken te doen. Normaal gesproken hoorde mijn vader het te doen met Ilias, maar die had dus andere plannen..

In ieder geval, ik verwacht dat ze nu wel thuis is. Mijn vader stond vandaag weer eens vroeg op om haar op te halen van het vliegveld. Ik zucht en start de auto, waarna ik mijn weg maak naar huis. Hoe moet ik haar normaal aankijken na alles wat ik haar heb aangedaan? Hoe gaat ze me kunnen vergeven voor alles wat ik misdaan heb? 

Zou ze me een klap geven? Zou ze me überhaupt een blik geven? Het enige wat ik wil is mijn moeder in mijn armen hebben. De vrouw die me negen maanden lang heeft gedragen. De vrouw die me met bloed, zweet en tranen ter wereld gebracht heeft. De vrouw die me heeft gevoed met haar eigen handen. De vrouw die er altijd voor me was geweest, zelfs wanneer ik problemen had op school.

De beste, knapste, liefste moeder die ik maar kan wensen. Ik ben haar als het ware kwijt geraakt.. Maar misschien, heel misschien.. Komt het goed. Ik zet mijn auto aan de kant en staar naar de brief die ik voor haar heb geschreven. Langzaam laat ik voor de duizendste keer mijn ogen over de regels glijden..

Lieve mama,

Tenminste.. Als je me nog als zoon beschouwt.

Ik weet het. Wat ik jou heb aangedaan, is abnormaal. Het was totaal niet wat je al die tijd van mij gewend was. Ik was altijd die jongen geweest die je elke dag verwende met lekkers.  Ik was de zoon die zijn moeder hielp met alles wat nodig was. Mama.. Je bent alles voor me. Zonder jou zie ik geen leven voor me. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik je in de steek heb gelaten. Wat bezielde mij? Zag ik dan niet in dat jij het waardevolste bent in mijn hele leven? 

Mama.. Vergeef het me. Ik smeek het je, want ik heb geen idee wat ik nu moet doen. Ik heb je nog nooit zo lang niet gezien. Ik mis je aanrakingen, wanneer je in mijn wangen kneep of aan mijn baardje trok. Ik realiseer me nu pas hoe egoïstisch ik al die tijd was. 

In een korte tijd heb ik zoveel meegemaakt.. Ik heb dingen gezien, die ik niemand toewens. Ik wil weer veranderen, mama. En alleen jij kan me daarmee helpen..

Ik kijk op wanneer ik getik hoor op mijn raam hoor en kijk verbaasd als ik zie dat het Mehdi is. Ik doe mijn raampje omlaag en zucht diep. ''Ik heb toch gezegd dat ik niks meer met je te maken wil hebben?'' ''Charaf! Ze zijn ons aan het zoeken.'' Hij kijkt me hijgend aan van het rennen. 

''Wie?'' Ik frons en kijk hem onderzoekend aan. ''Iedereen! En dan heb ik het voornamelijk over de Iba3esh (politie) en de vrienden van die gozer die we vermoord hebben!''

Ik klap mijn voorhoofd op het stuur en zucht diep.

Dit houdt ook nooit op..

---

Ohjeetje.. Even ademen hoor. 

Wat zouden jullie doen in Charafs plaats op zo'n moment? 

Laat me het weten in de reacties en vergeet geen stem achter te laten! Gaan we weer voor de 100 stemmen?

Xx Meryam