Dark Future. (VOLTOOID)

31.

"Aaiinooooooooo!" Met open mond kijken de jongens mij aan. "Je maakt grap, gap!" Roept Armando helemaal van slag. Zuchtend stop ik mijn gezicht in mijn handen.

"Dit meen je niet, Charafeddine.." Fluistert Yassine ongelovig. Ik voel hoe ik omhelst word door hem. "Het is allemaal mijn schud. Sorry man, ik had het je nooit moeten geven." Ik glimlach kort en wuif het weg.

"Het is mijn verdiende loon." Ik voel hoe mijn organen weer regadda aan het dansen zijn door de trappen van mijn vader, en krijg spontaan kotsneigingen. "Gaatie wel, bro?" Vraagt Kwasi me ongerust.

Ik schud mijn hoofd en duw ze weg, waarna ik letterlijk bloed begin over te geven. "Wazebaai.." Fluistert Amir Zwart met grote ogen terwijl hij naar het plasje bloed kijkt. "Dit is dus de reden waarom je niet meer mag kickboksen! Nu weet je het tenminste, want stel je luisterde niet naar de dokter?" Amir krijgt meteen boze blikken toegewerpt (als dat woord bestaat) en meteen valt hij stil.

Ik hoest nog hard na en laat me vallen op een bankje. De pijn is gewoon niet te beschrijven. "WAT STA JE TE KIJKEN A HMAR. HAAL WATER!" Schreeuwt Yassine boos naar Amir. "Zo rustig hoor!" Roept hij verontwaardig terug en rent meteen naar zijn huis die om de hoek staat.

"Gaat het een beetje?" Ik kijk Yassine met tranen in mijn ogen aan en schud mijn hoofd. "Ik heb tering veel pijn, het valt niet eens uit te leggen." Ik wrijf over mijn buik en haal diep adem. "Je moet naar het ziekenhuis." Zegt Armando serieus.

"Hoezo?" Vraagt Kwasi hem verbaasd. "Om te bevallen." Krijgt hij als antwoord. We kijken Armando droog aan. "Nee maar hij heeft gelijk, dit is niet goed man." Zegt Nadir Flapoor terwijl hij naar het bloed wijst.

"Ik ga niet naar het ziekenhuis." Zeg ik resoluut, terwijl ik mijn armen over elkaar heen sla. "Je moet wel, Charafeddine. Misschien zijn die beschadigingen wel erger geworden, aangezien dat nu een gevoelige plek voor je is." Yassine klopt zachtjes op mijn rug.

"Ik zeg toch nee! Het gaat goed met me, klaar." Maar diep van binnen breek ik gewoon. Mijn ouders zien me niet meer als hun zoon. Kan het nog erger? Ja. Mijn vader heeft me zwaar mishandeld en nu heb ik bloed overgegeven, en dat terwijl mijn buik al gevoelig is door de harde klap en operatie.

Mijn leven is zo ingewikkeld..

"Alsjeblieft, Chaffo." Ik krijg een fles water van 1 liter in mijn handen gedrukt van Amir. "Wesh denk je hij is koe dat je hem tien liter water geeft?" Vraagt Yassine spottend. Ik begin zachtjes te lachen om zijn reactie en spoel mijn mond.

"Jij begon toch te schreeuwen als shi wijf dat ik water moest halen? Ewa beter te veel dan te weinig." Hij haalt zijn schouders op en gaat zitten op de wip. "Waar ga je nu eigenlijk wonen?" Vraagt Nadir Flapoor me plotseling.

"Bij mij." Ik trek mijn wenkbrauw op wanneer Yassine dat zegt, en schud mijn hoofd. "Nee bij mij." Zegt Amir nu, waardoor ik harder mijn hoofd schud. "Jullie vaders zijn mijn vaders beste vrienden, dat kan niet man. Ze hoeven niet te weten dat ik door hem het huis uitgezet ben." Ik sla mijn blik verloren neer.

"Het komt goed, broer. Geloof me." Armando kijkt me doordringend aan. "Het komt niet goed, Armando. Echt niet." Ik pak mijn sporttas op en slenter van ze weg. "Waar ga je naar toe?!" Roept Yassine me toe.

"Een hotel ofzo." Ik stop mijn oortjes in mijn oren en sluit het aan mijn telefoon. Zuchtend zet ik pierrii - levensmoe op. Soms heb ik het gevoel dat alleen rappers mij begrijpen.

"Mattie elke dag weer buiten, bradda ik ben levensmoe. En elke dag weer strijden om te leven met wat floes. Nu wil je me graag raken, maar wat weet je wat ik voel en m'n padré is niet down met wat ik met leven doe.
Ik ben klaar om te varen en ook klaar om te klaren. Wil een mooie toekomst boeken, maar ik ben niet van verhalen."

Ik heb me nog nooit zo emo gevoelt.

Nog nooit.

Het feit dat ik niet meer bij de huize Benahmed hoor, voelt zwaar niet aan als de realiteit. Maar ik moet het maar accepteren, want het is mijn eigen verdomde schuld.

Ik pak mijn scooter op als ik eenmaal bij de schuilplaats ben. Snel bind ik mijn sporttas aan de bagagedrager en start ik de scooter, waarna ik naar het beste hotel van de stad rijd.

Ik mis Nouraine zo erg..

Haar lach.. Haar glinsterende oogjes..

Stop Charaf. Niet aan haar denken.

Ik probeer mijn aandacht ergens anders op te vestigen. Wanneer een liedje van Lijpe erop springt, focus ik me op de tekst. Subhanallah, het kijkt alsof dat lied voor mij gemaakt is.

"Weet niet eens waar ik slaap vannacht
Deze dag, was een rare dag
Maar ik heb het goed aangepakt
Mijn boys op vingers, geen nagellak
Ik weet nog zo goed dat ik flipte op straat
Blauw in de hood, en ik haatte dat
Verliefd op een bitch, die je doekoe spendeert
Heb je een plan, wij maken wat
Veel pijn, we zijn nooit bang
Ben op plekken nou, waar ik nooit kwam
Pak mijn saaf, het duurt nooit lang
Wil die jackpot, geen fooi man"

Terwijl ik over de straten van Amsterdam scheur, tuur ik over de voetpaden. Alsof ik iemand zoek. Heel wanhopig. En misschien is dat ook zo..

Mijn hart zoekt Nouraine.

---

Hollaaaaaa beauty's,
Geniet allemaal van jullie vrije dagje! Voor wat zijn we eigenlijk vrij?😐

Wat vinden jullie:
Moet Nouraine onze Chaffo vergeven?

Mohiem, vergeet niet een stem achter te laten.

Byeee😘