Dark Future. (VOLTOOID)

64.

"Een jongen genaamd Marouane is vermoord. Een dader is opgepakt, en weet je wat hij heeft gedaan?" Hij kijkt me afwachtend aan. "Nou?" Vraag ik piepend.

"Hij heeft verdomme je naam genoemd!" Roept hij kwaad uit. Even blijf ik stil.

Hij heeft me verraden? Mehdi heeft me verraden? Dit kan niet waar zijn..

---

"Ga je me dus nog uitleggen waarom hij jouw naam heeft genoemd, of niet?" Hij kijkt me strak aan. Ik slik en sluit even mijn ogen. "I-ik.." Ik voel een brok in mijn keel en bijt even hard op mijn kiezen. Zal ik het hem gewoon vertellen? Vroeg of laat komt hij het toch te weten..

"Ik wacht." Hij trommelt met zijn vingers op zijn bureau en kijkt me afwachtend aan. "Ik heb hem vermoord." Ik kijk hem met tranen in mijn ogen en bijt in mijn lip. "Je hebt wát?!" Zijn ogen sperren wijd open. ''Ik heb zijn leven ontnomen.'' Mompel ik en sla mijn blik neer. ''Ja dat begrijp ik ook wel!'' Hij kijkt me ziedend aan. ''Doe je ons dit nou serieus aan?'' Hij staat dreigend op. ''Maar hij heeft Armando vermoord!'' Verdedig ik mezelf nu. ''Dús? Dan beëindig je zijn leven ook maar doodleuk?!'' Ik haal mijn schouders op. 

''Wat denk je dat je moeder hiervan zal vinden? Ze zal je nooit meer aankijken.'' Ik sta op en kijk hem serieus aan. ''Mama weet het al, en daarbij moet je niet doen alsof je nooit iemand vermoord hebt in je zielige verleden.'' Meteen worden zijn ogen donker. ''Wat zei je?'' Een harde klap komt tegen mijn hoofd aan. ''Ik zei precies wat ik zei.'' Hij stormt op me af en pakt me bij mijn kraag. ''Ik houd mijn woede nog in hea..'' Hij drukt me hard tegen de muur aan en even haal ik diep adem.

''Praat nog één keer tegen me alsof ik een vriend van je ben, en je zal de rest van je leven huilen als een klein meisje. Toon een beetje respect tegenover je vader.'' Hij laat me weer los en kijkt me dodelijk aan.

Realiteit

Ik zucht en kijk even uit het raam. Dit is dus precies hoe ik het me voorstel als ik beken bij mijn vader. ''Nou? Ik wacht nog steeds op antwoord, hoor.'' Onze blikken kruisen even en ik ga rechtop zitten. ''Ik weet niet waarom hij mijn naam heeft genoemd. Tegenwoordig bestaan er alleen maar naaiers. Ik heb er in ieder geval niks mee te maken.'' Pers ik er met moeite uit. Hij knikt even en bijt in zijn lip.

''Dan gaan we ervoor zorgen dat hij in de bak komt.'' Ik sla mijn blik even neer. Moet ik nu schuldgevoelens hebben? Even schieten mijn gedachtes naar Yassine. ''Trouwens..'' Hij kijkt me vragend aan. ''Heb jij het aan Yassine vertelt of iets? Hij is volgens mij boos op me.'' Hij schudt zijn hoofd. ''Ik vroeg Ilias alleen of hij ook iets had gehoord over zijn zoon, dus toen hij antwoordde van niet, vertelde ik hem wat er was gebeurd. Zei hij dan wat tegen je?'' Ik sta op. ''Nee, niks. Mag ik nu gaan?'' Hij kijkt op zijn horloge en knikt dan. ''Ik zou trouwens nog even niet naar huis gaan. Er zijn vriendinnen van je moeder daar.'' Ik kijk hem verbaasd aan.

''Vriendinnen van mama? Je bedoelt de vriendinnen van Ikrame..'' Hij trekt een vreemd gezicht. ''En mij zat ze wijs te maken dat het haar vriendinnen waren.. Mijn meisje spoort soms echt niet..'' Hij schudt zuchtend zijn hoofd. Ik grinnik en snuif mijn neus. ''Daar weet ik alles van..'' Mompel ik binnensmonds. ''Wat zei je?'' Ik kijk verschrikt op. ''Oh niks.'' Ik lach zenuwachtig en haal een hand door mijn haar. ''Hmm.. Heb je trouwens nog een relatie met dat meisje?'' Ik verslik me in mijn speeksel en kijk hem met grote ogen aan.

''Allang niet meer.'' Hij haalt zijn wenkbrauw op. ''Jaaaja.'' Ik schud mijn hoofd. ''Nee, echt niet. Ze haat me zelfs om het feit dat ik haar in de steek heb gelaten.'' Hij schiet in de lach en wrijft even door zijn handen. ''Jullie komen net uit jullie luiers, schei toch uit. Daarom zei ik je, nooit zomaar aan meisjes beginnen. Maar meneer Charaf moet altijd doen waar hij zin in heeft.'' Ik rol met mijn ogen. ''Normaal gesproken zou ik ook nooit aan meisjes beginnen, maar toen ik haar zag hea.. Shit ey.'' Hij lacht schamper en likt zijn lippen. ''Ga slapen a snotneus. Als je echt een man was, liet je haar niet gaan.'' Ik kijk hem fronsend aan. ''Het is ook een beetje jouw schuld dat we niet meer samen hea..'' ''Nou, eigenlijk totaal niet.'' Ik stop mijn handen in mijn zakken  en negeer zijn speelse blik. 

"Oh, heb je nu niks meer te zeggen? Je weet dat je haar voorgoed kwijt bent, toch?" Hij slaat zijn armen grijnzend over elkaar heen. "Je amuseert je prima, is het niet?" Ik kijk mijn vader met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Héérlijk is het om te zien hoe jij lijdt door een meisje." "Ik kan haar zo weer terug bij me toveren hoor." Mompel ik geërgerd. "Oh ja? En hoe wil je dat doen? Zal ik je even helpen? Hoke-spokes-pirate-spas, ik wou dat mijn lhoub weer bij me was." Even gaat hij stuk om zijn domme grap, maar schraapt snel zijn keel weer als hij ziet dat ik hem droog aankijk.

"Oké, dan wordt dit een weddenschap. Als ik haar vandaag nog niet terug heb, mag je me zo vaak uitlachen als je wilt en zal ik nooit trouwen. Maar als ze me het vanavond nog heeft vergeven.." Ik denk even na. "Laat je mij met rust, zodat ik weer mijn ding kan doen. Ik wil weer mijn oude leventje oppakken en mezelf zijn.."  Een zucht verlaat mijn lippen. "Emotionele shit.." Even grinnikt hij. "Mij best, maar op het moment dat je weer de verkeerde kant opgaat, laat ik je niet meer zomaar gaan en zal je er echt voor boeten." Hij kijkt me serieus aan. 

"Prima, succes." Ik steek mijn hand naar hem uit en grijns even. 

Nu nog alleen een manier zien te vinden hoe Nouraine me het zal vergeven...

---

Wat vinden we hiervan, dames?😊😊😊 

En wat zouden jullie doen in zijn plaats?

Laat het me weten in de reacties, ben namelijk best wel benieuwd hihi..

Xx Meryam