Dark Future. (VOLTOOID)

50.

''Never be bullied into silence. Never allow yourself to be made a victim. Accept no one's definition of your life; define yourself.''

---

Perspectief Nouraine

''Maar ik meen het! Waarom geloof je me niet?'' Charaf pakt zijn telefoon tevoorschijn en begint driftig te tikken. ''Kijk!'' Hij laat zijn belgeschiedenis zien en wijst naar het nummer bovenaan. ''Hoe weet ik niet of je haar naam veranderd hebt? Je hebt al zo vaak gelogen, Charaf. Het boeit me eigenlijk niet eens meer.'' Gefrustreerd kijkt hij me aan. 

''Oke, dan gaan we toch naar zijn whatsapp?'' Hij klikt op het whatsapp-icoontje en drukt op een chat. ''Kijk eens? Zelfde nummer, en Amir als profielfoto.'' Hij zucht als ik hem nog steeds zuur aankijk. ''Wesh wil je nu dat ik zijn telefoon haal ofzo?'' Ik haal mijn schouders op. ''Ja, doe dat maar.'' Ik ben zo irritant bezig, puur om hem te irriteren. ''Nee wollahmeh ik ga hem halen! Je gelooft me, of je gelooft me niet.'' Hij kijkt me boos aan.

''Dan geloof ik je niet.'' Ik sla mijn armen over elkaar en haal mijn neus op. ''Oké nu is het genoeg.'' Hij pakt me bij mijn arm en trekt me weer mee naar binnen. ''Laat me los, klootzak!'' Ik probeer me los te rukken, maar helaas komt daar niks van aangezien hij veel sterker dan mij is. ''Amir!'' Ik kijk de meiden bijna smekend aan wanneer ze me naast Charaf zien staan. Ik lijk net een klein meisje die elke keer weg wilt lopen van haar vader, terwijl hij haar stevig vasthoudt. 

''Wat.'' Mompelt hij gapend. ''Vlak voor jij het vliegtuig in ging hea, toen belden wij elkaar toch?'' Hij knikt en fronst. ''Hoezo dan?'' ''Dit meisje gelooft me niet.'' Verontwaardigd kijk ik Charaf aan, waarna ik me meteen met al mijn kracht losruk. ''Met je 'dit meisje'. Wie denk je wel niet dat je bent?!'' Hij rolt met zijn ogen en zucht diep. 

''Het was heel onverwachts dat ik zou komen. Zelfs Yassine wist er niet van. Jullie zijn vieze vuile nepperds om mij daar met die tering junkies te laten, dus wou ik jullie komen confronteren. Ik moest letterlijk via snapchat zien hoe gezellig jullie het hadden.'' Moppert Amir uit terwijl hij languit op de bank ligt. ''Leugenaar, je mistte ons gewoon.'' Mompelt Mariën die haar vingers aflikt van chipskruimels. ''Waarom praatten jullie dan bhel zemmers (homo's)?'' Yassine begint te grinniken. ''Zo praten ze altijd a Nouraine, wanneer ga je dat begrijpen? Wat een hoofdpijn geef jij man, shit eeeyy.'' 

''Het zal wel.'' Boos ga ik naast Amir zitten op de bank. ''Oké kom hier, schatje.'' Charaf trekt me zachtjes overeind en slaat zijn sterke armen om mij heen. ''Het spijt me.'' Fluistert hij in mijn oor. Ik zucht en voel door de frustraties de tranen in mijn ogen prikken. ''Het maakt niks uit..'' Komt er net hard genoeg uit. Ik slik mijn brok weg en voel hoe hij mijn haren naar achter strijkt. 

''Jawel. Ik heb dingen gezegd die ik niet had moeten zeggen.'' Hij houdt mijn gezicht tussen zijn handen en kijkt me spijtig aan. ''Het spijt mij ook dat ik je niet vertrouwde.'' Hij glimlacht zwak en kust mijn voorhoofd. ''AAAAWH!'' Gilt Zineb half jankend. Ik kijk haar aan en gooi een kussen naar haar telefoon wanneer ik zie dat ze stiekem filmt. 

''Tfoe dat was een perfect filmpje voor mijn verhaal.'' Ze trekt een boos gezicht. ''Jammer voor je.'' Ik veeg mijn tranen weg en ga weer zitten. ''En wat gaan we nu doen?'' Vraagt Yassine terwijl hij van zijn ijskoude cola nipt. ''Dansen.'' Antwoord Amir droog. ''Op reggadaaaaa!'' Mariën springt vrolijk op en begint met haar schouders te schudden. ''Eywaaa!'' Zineb trommelt met haar handen een reggada-beat en negeert Yassine's dodelijke blik. 

''Terwijl jullie als een stelletje mongooltjes zitten te dansen, ga ik slapen. Joeee!'' Ik sta gapend op en slenter naar de slaapkamer. Ik plof neer op het grote bed en haal zuchtend mijn telefoon uit mijn bh. Ik staar naar de achtergrond foto van mij en Noussair en bijt hard in mijn lip.

Hoe komt het dat ik zo een sterk gevoel heb dat alles mis zal gaan?

Ik staar naar het plafond terwijl ik mijn iPhone op mijn borst leg. Het is moeilijk om je mentaal voor te bereiden op iets wat komen zal, terwijl je niet eens wat. Het is een gevoel in je onderbuik die niet met rust wilt laten.

Misschien moet ik tóch maar naar huis gaan..

Voordat het te laat is.

---

Wat vinden jullie? Moet Nouraine bij Charaf blijven en hem steunen, of terugkeren naar haar familie in Nederland?

Laat het me weten in de reacties en vergeet geen stem achter te laten! X

Dikke kus, 

Meryam