Dark Future. (VOLTOOID)

15.

OMGG MENSEN!! DARK FUTURE STAAT OP #1 IN ACTIE! THANK YOU ALL, PFF ECHT NIET VERWACHT!!😍❤️❤️❤️

Daarom heb ik ook lekker vroeg dit hoofdstuk erop gezet😋

Mohiem, veel lees plezier!! Xx

---

Langzaam open ik mijn ogen. Waar ben ik? Ik probeer overeind te zitten en negeer de pijnlijke steken in mijn buik.

"HIJ IS WAKKER!" Hoor ik een Ikrame's stem gillen. Ik kijk naar de muur waar een raampje is, en zie Ikrame's ogen daar uitsteken. Ik moet lachen omdat het er dom uitziet.

Meteen gaat de deur open en komt de dokter met mijn ouders binnen. "Hallo, Charaf. Gaat alles goed met je?" Ik kijk hem vreemd aan en knik langzaam. "Echt waar? Je hebt net een operatie achter de rug, dus normaal hoor je wel pijn te hebben. Of probeer je je alleen groot te houden?"

Ik kijk naar mijn vader die me serieus aankijkt, en dan naar mijn moeder, die me vol medelijden aanstaart. "Schatje toch.." Zegt ze bijna huilend terwijl ze me voorzichtig een dikke knuffel geeft. "Maar, wat is er aan de hand dan?" Vraag ik de dokter, nadat ik mijn moeder heb gerustgesteld over het feit dat alles goed gaat.

Wat dus eigenlijk niet zo is, want ik heb hayeck veel pijn man..

"De tegenstander heeft je een harde trap dan normaal in je buik gegeven, wat leidde tot een stomp trauma. Hierdoor is je lever beschadigd geraakt en verloor je teveel bloed van binnen. Met spoed hebben we je moeten opereren, want anders zou het compleet mis gaan." Ik kijk hem met open mond aan en sla even mijn blik neer.

"Ik denk dat het beter voor je is dat je even kunt bijkomen, want hierna wil ik je even één op één spreken." Ik schraap mijn keel en knik maar. "Ik had je belooft te winnen.." Fluister ik naar mijn moeder, als de dokter de kamer verlaat.

Ze kijkt me met tranen in haar ogen aan en zucht zachtjes. "Het maakt niks uit.. Alles is mektab, toch?" Een klein glimlachje vult haar gezicht. Wat hou ik toch veel van mijn moeder..

Ik kijk mijn vader aan, waardoor onze blikken kruisen. Langzaam voel ik de brok in mijn keel naar boven komen. Niet janken, wtf Charaf? Ik bijt hard op mijn kiezen en voel letterlijk de tranen branden. Snel probeer ik ze weg te knipperen. "Weet je zeker dat alles goed met je gaat, zoon?"

Mijn lippen krullen omhoog en in een trance kijk ik hem aan. "W-wat vroeg je?" Vraag ik nog steeds in shock. Hij haalt zijn schouders op en loopt op me af. Uit reflex doe ik mijn armen omhoog, als bescherming, maar voel ineens hoe zijn sterke armen mij omhelzen.

Een zucht van opluchting verlaat mijn lippen, en even sluit ik mijn ogen. Dit had ik nodig. "Ben je niet boos?" Vraag ik met een schorre stem. Hij fronst en schudt zijn hoofd. "Waarom zou ik?" Ik haal mijn schouders op en kreun pijnlijk als ik weer een steek in mijn buik voel.

"We laten je wel even, lieverd. Blijf sterk hea.." Zegt mijn moeder zachtjes, terwijl ze me een dikke kus geeft op mijn wang. Terwijl ik ze3ma zo mannelijk over begin te komen, knik ik en haal ik diep adem.

Hoe doen vrouwen het dan als ze gaan bevallen? Het ergste is bij hen, dat ze ook nog eens een baby uit moeten poepen. Los van alle pijn in de buik enzo. Respect..

Ik wrijf pijnlijk over mijn buik en kijk op als de dokter weer de ziekenhuiskamer binnentreed. (#Schrijfster: wollah mensen dit verhaal vervloekt mij volgens mij? Terwijl ik dit zat te schrijven kreeg ik WEER (net als vorige hoofdstuk) wahed buikpijn, niet normaal..)

"Kijk eens." Hij geeft me een doosje pijnstillers en een glas water. Dankbaar pak ik ze aan en neem vervolgens twee pilletjes in. "Charafeddine, je hoeft je niet groot voor te doen als je pijn hebt of emotioneel bent. Het is menselijk. Niemand zal je uitlachen hoor."

Ik kijk hem aan met opgetrokken wenkbrauw. Maar jij bent geen Marokkaan? Wil ik hem maar al te graag zeggen. Ik knik maar wat en neem nog een slok water.

"Ik ben hier dus om je wat te vertellen," Hij komt op een stoel naast mij zitten en kijkt me serieus aan. "Maar je moet me beloven dat je gaat luisteren naar wat ik zeg. Niet gek gaan worden, of domme dingen doen. Het leven gaat nou eenmaal zo, en we moeten het maar accepteren." Ik frons mijn wenkbrauwen diep. "Vertel dan?"

Hij zucht diep en ik zie echt aan hem dat hij het er moeilijk mee heeft om het te vertellen. "Je moeder heeft me vertelt hoe geliefd het kickboksen voor je is, en dat je er echt niet zonder kan. Toch?" Ik knik overtuigend.

Dat is zeker waar. Kickboksen brengt al mijn energie naar boven. Sinds mijn veertiende beoefen ik het al en ik train vijf keer per week. Dat is dus niet niks.

"Oké.. Uhm, hoe ga ik je dit vertellen.." Wollah deze man irriteert mij zwaar.. Vertel het en kowed dan op. Kifesh?

"Door de zware inwendige schade op je lever, mag je minimaal een jaar niet kickboksen.." Ik hoor nog enkel het getik van de klok en mijn neus waaruit ik zwaar adem.

Op dit moment, staat mijn leven gewoon stil.

---

Pfff wollah ik heb zoveel medelijden met Charaf.. Niet normaal. En nee, geen droom dus, wat de meesten van jullie dachten hihi..

HAHAHA en zomaar ging iedereen haten op Nouraine? Babes, calm down. Ze kwam hem juist supporten, maar goeeddd..

Vergeet geen stem achter te laten!

Xxxx