Dark Future. (VOLTOOID)

42.

Perspectief Nouraine

Geschrokken kijk ik op. De helderblauwe ogen nemen mij meteen in zijn macht. "Ch-Charaf?" Stotter ik stomverbaasd. Waarom huilt hij? En waarom rende hij zo hard de hoek om?

"Nouraine? Wat doe je hier?" Hij veegt snel een paar tranen weg en even valt mijn blik op zijn bebloede hand. "Wat is er gebeurd?" Geschokeerd sla ik een hand voor mijn mond wanneer ik zelfs glasscherven er in zie zitten.

"Antwoord eerst op mijn vraag. Wat doe je hier?" Hij verheft z'n stem een beetje, en dat terwijl ik zie dat hij zowat instort van de emoties. Ik heb hem nog nooit zo gezien.

De blik in zijn ogen.. Het staat verward, emotioneel, kwaad en gebroken. Letterlijk alle negatieve gevoelens in één.

"I-ik.." Stamel ik terwijl ik naar woorden probeer te zoeken. Waarheid of liegen? Waarheid of liegen? "Ik was onderweg naar jou.." Fluister ik dan maar terwijl ik wegkijk.

"Onderweg naar wie?" Fronst hij terwijl hij zijn hand stevig vasthoudt. "Naar mijn hond. Nou goed?" Floep ik er uit. "Grapje grapje, naar jou." Corrigeer ik mezelf snel. Ik kan me soms echt laten gaan..

Z'n blik veranderd naar iets wat ik niet kan plaatsen, en als hij stil valt, trek ik hem mee. "Waar gaan we naar toe?" Vraagt hij terwijl hij verbaasd naar zijn pols kijkt die ik heb gegrepen.

"Naar mijn huis. Waar anders?" Zo snel als ik kan loop ik met hem door alle straten die de weg naar mijn huis leiden. In stilte. Een ijskoude stilte. Ik durf hem niet aan te kijken. Omdat ik bang ben dat ik weer die treurige oogjes zie.

Als Charaf huilt, breekt mijn hart duizendmaal. Het is alsof elke traan die hij laat vallen, mij doet branden.

Maar lieve mensen, dat is wat je liefde noemt. Échte liefde. Je wilt het beste voor hem. En hij wilt dat andersom natuurlijk ook..

Ik steek mijn huissleutel in het sleutelgat van de voordeur, en voorzichtig treed ik binnen. Langzaam haal ik mijn hand van hem weg, en kijk ik vol spanning of mijn broer en Ikrame nog in de woonkamer zitten.

Opgelucht haal ik adem als ik zie dat ze er zich niet bevinden en knik naar Charaf dat hij me moet volgen. "Ga maar zitten.." Zeg ik zacht, terwijl ik naar de dressoir loop om de verbanddoos eruit te halen.

"Wat is er gebeurd?" Vraag ik terwijl ik schuin tegenover hem neerplof. Hij slaat zijn blik neer en bijt even op zijn lip. "Ik wil er niet over praten." Ik trek een wenkbrauw op en mompel maar wat.

"Oké, laat je hand zien." Ik kijk hem doordringend aan, en laat hem zijn hand op mijn schoot leggen, waar ik inmiddels een servetje heb neergelegd. Het bloed is al een beetje uitgedroogd, dus ik pak een watje waar ik ontsmettingsmiddel op doe.

"Dit kan een beetje gaan prikken, maar het moet schoon worden. Anders kan ik het glas zo er niet goed uithalen en gaat het ontsteken." Hij haalt zn schouders op, en zuchtend begin ik de ontsmettingsmiddel op zn wond te deppen. "AAAUW! Je zei dat het maar een beetje ging prikken?" Jankt hij bijna.

"Nou sorry hoor, wist ook niet dat je een kleuter bent?" Verbaasd kijk ik hem aan. Meteen krijg ik een boze blik toegeworpen. "All right than.." Mompel ik terwijl ik snel verder ga.

Ik graai in het verbanddoosje naar een pincet en kijk hem even aan. "Laat mij het maar zelf doen." Hij pakt het voorzichtig van me af en meteen sta ik op. "Ik ga even wat te drinken halen."

Zuchtend snel ik naar de keuken. Oké ik loog. Ik ging niet naar de keuken om drinken te halen, maar om bij te komen. Om bij te komen van zijn schoonheid en om bij te komen van de dodelijke stilte. Het is abnormaal awkward.

Ik open de koelkast en haal er een bak aardbeien uit, die ik was en vervolgens op een schaaltje leg. Ook schenk ik twee glazen sap voor ons in en grijp ik naar een zak chips.

Ja weet ik veel.. Misschien heeft hij nog niet gegeten en heeft hij honger. Ik stel straks wel voor of ik pizza moet bestellen. Maar eerst deze zaak afhandelen..

Zenuwachtig loop ik met het dienblad in mijn hand de woonkamer in. "Gaat het?" Vraag ik bezorgt als ik zie hoe hij pijnlijk zn gezicht samentrekt. Hij schudt zn hoofd en bijt hard op z'n lip. Een steek van medelijden gaat door mij heen.

Snel leg ik het dienblad op tafel en ga ik naast hem zitten. "Is het er allemaal uit?" Vraag ik hem terwijl ik jodium uit het doosje haal. Hij knikt en in stilte verzorg ik zijn hand.

"Bedankt, Nouraine." Zegt hij oprecht als ik de spulletjes weer opberg. "Oh geen probleem joh. Pak maar te drinken en open die zak chips." Hij kijkt er even twijfelend naar, en wanneer ik hem een warme glimlach geef, neemt hij zuchtend een slok van zijn sap.

"Oké, Charaf. Nu even serieus." Ik plof weer op de bank schuin tegenover hem en haal even diep adem. "What the fuck is er allemaal aan de hand?" Hij fronst even en schudt zijn hoofd. "Waar heb je het over? Er is niks, kifesh?"

Even trek ik een droog gezicht. "Denk je nou echt dat ik fucking dom ben ofzo?" Even voel ik me boos worden. "Heeft iemand wat tegen je gezegd? Hmm? Ikrame zeker?" Even val ik stil. Ik ga haar natuurlijk niet verraden..

Net op het moment dat ik weer wat wil zeggen, horen we de voordeur dichtklappen. "Pizzaaaaaaaaaa! My love, my love!" Hoor ik Ikrame luidkeels zingen. Lachend stormen Noussair en Ikrame de woonkamer binnen, en 2 seconden daarna hoor je geen spelt meer vallen.

"Wat doe jij hier?" Vraagt Ikrame haar tweelingbroer met opgetrokken wenkbrauwen. "Dat kan ik maar beter aan jou vragen?" Charaf scant haar van top tot teen, zelfs de pizzadoos valt bijna uit haar handen door z'n enge ogen.

"Waarom ben je niet bij je matties? Die junkies die niks hebben bereikt. Je hebt hier niks te zoeken vriend, siirt kowed." Zegt ze boos terwijl ze de pizzadoos op tafel legt. Even wisselen Noussair en ik onze blikken met elkaar.

"Wat heb jij allemaal tegen Nour gezegd?!" Roept hij nu boos terwijl hij dreigend opstaat. "Ik heb helemaal niks verteld! Ze mag de waarheid trouwens heus wel weten hoor. Jij bent één en al afval, snap niet dat je nog een toekomst in haar ziet! Ze verdient veel beter dan jou a gra!"

En natuurlijk stortte toen weer alles in elkaar...

---

Heeyy schatjes!!
Het spijt me zo ergg, ik had last van een writersblock. Na elke alinea die ik schreef stopte ik, omdat ik niet wist hoe ik het verder uit moest pakken.

Dus ik weet dat dit hoofdstuk bagger is, sorry sorry sorry! Als goedmakertje ga ik proberen vóór maandag nog een deeltje te plaatsen.

Ohja, en nog iets!!! Lees het nieuwe boek van iamyoussra of terwijl: true colours. Geloof me, dit boek wordt fantastisch!

Love you girlsss❤❤,
Xx Meryam