amorf: atomları bir düzene göre değil de gelişigüzel dağılmış olan (bünye); kendine özgü bir biçimi olmayan (nesne)
biçimsiz, düzensiz gelişigüzel ilişkiler yumağı...
amorf.
Uyarı:
Kurguda +18 öğeler barındıran bölümler yer alıyor ve hikaye iki erke...
"En iyi yaptığım şeyde daha kötüyüm Ve bu tanrı vergisi yetenekten dolayı kutsanmış hissediyorum."
...
Yastığının üzerine koyduğu kumaş parçasına yüzünü gömdü. Bu Jongin'i daha fazla arzulamasına neden olmuştu. Yutkundu gözlerini kapattığında hala tenindeki dokunuşları hissedebildiğini fark etti. Aklında Kim Jongin, bedeninde kendi dokunuşları. Sehun ilk defa her zerresinde onu düşünüp kendini tatmin etti. Dudaklarından dökülen ismin odada yankılanmasına da izin vermişti.
"Jongin!"
...
İki hafta geçmişti ve bu süre boyunca yaptığı en yoğun şey Sehun'u özlemek olmuştu, artık dayanamıyordu. Diğerinin ondan istediği zamanı kendince vermişti. Sehun'un kafasındaki her şeyi çözmüş olacağına inanıyordu. Sehun istiyor diye onu aramamıştı bile ki bunun güven kazanmak için işe yarayacağını umuyordu. Lanet aşk işleri nasıl ilerliyor zerre fikri yoktu.
Sabah yola çıkacak gidecek ve Sehun'la olacaktı.
Ancak öyle olmadı.
Gece yarısı çalan telefonla yataktan fırladı ve o günün sabahında otel odasına doğan güneş yerine, ailesinin evinin verandasındaki güneşe tanık oldu.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
...
Hastanenin boşaltılmış koridorunda yürürken büyükbabasının gücünden ürktü bir kez daha. Hatıralarında babasını kaybettiği gün canlandı. Şimdikinin aksine her yerde insanlar vardı. Bir sürü hasta etrafta inlemelerle gezerken sedyenin köşeden dönüşünü görmüştü. Dönen sedyeyle birlikte babasının kanlar içindeki kolunun aşağı sarkışını, damlayan kanlara bulaşan sedye tekerleklerinden kalan izlerin etrafa yayılışı hala o günkü gibi taze acı vericiydi.
Okul çıkışı babasını aramış, karşısına çıkan tanımadığı ses bir kaza olduğunu ve hastaneye gittiklerini söylemişti. Kim Jongin okuldan hastaneye nasıl ulaştığını hatırlamıyordu. Haber aldığında kimseyi arayıp aramadığını bilmiyordu. O güne dair en net anılar babasını son defa canlı gördüğü zamana aitti. Gerisi boğuk ve kopuktu.
Babası ameliyattayken gelebilmişti annesi. Ancak o zaman haberi olmuştu. Daha sonradan öğrendiğine göre annesini arayan da oydu. Ama hatırlamıyordu. Annesi, babasını o sabah evden ayrılırken görmüştü en son, o zaman öpmüştü, akşama geç kalmamasını söylerken hiç dönmeyeceğini aklına bile getirmemişti. Annesi hastaneye geldiğinde yine etraf boşaltılmıştı. Tüm kat ölüm sessizliğine bürünmüştü. Soğuk duvarlarda yalnızca annesinin hıçkırıkları yankılanırken Jongin babasına inanarak beklemişti. O gün babasının onu hayal kırklığına uğrattığı ilk ve son seferdi.
