Póki Śmierć Nas Nie Rozłączy

Rozdział 3

- Sara – usłyszałam cichy głos przy uchu.

Uchyliłam powoli oczy, które od tygodniowego pobytu w szpitalu już przywykły do białego, zimnego światła. Spojrzałam w bok i zobaczyłam Dylana.

- Hej – kolejny szept mojego brata – jak się czujesz?

- Dobrze – uśmiechnęłam się lekko.

- Dzisiaj wychodzisz, twoje rzeczy już są spakowane.

- A co z...

- Musi zostać – przerwał Dylan, który dobrze wiedział o kogo chodzi.

- Ile?

- Lekarz mówił, że dwa, góra trzy dni – powiedział – to krótko – dodał.

- Krótko, jeżeli w końcu będę mogła z nim porozmawiać... albo chociaż zobaczyć.

- Sara, ja wiem, rozumiem...

- Nie, właśnie nie. Nic nie rozumiesz – podniosłam głos – ja muszę wiedzieć czy... czy jest opcja, że... że mnie nie pamięta – te słowa ledwo przeszły mi przez gardło.

Między nami zapadła okropna cisza, która po chwili zaczęła mi dzwonić w uszach. Przerwał ją doktor wchodząc do pomieszczenia i karząc mi sprawdzić, czy wszystko spakowane. Powoli wstałam, a raczej zwlokłam się z łóżka. Brat od razu podszedł by mi pomóc.

- Zostaw – powiedziałam od razu – dam sobie radę.

Nie jestem kaleką, mam tylko złamaną rękę. Nie chcę, żeby się nade mną litowali, skoro ja nie jestem poszkodowana prawie w ogóle. Sprawdziłam wszystkie torby i już mieliśmy wychodzić, ale wpadłam na pewien pomysł.

- Muszę iść do toalety.

- Sara – westchnął brat – nie wytrzymasz do domu?

- Nie – powiedziałam szybko.

- Idź, ale pospiesz się.

- To zapakuj torby do auta i idź do recepcji. Ja zaraz dołączę.

Dylan pokiwał głową, a ja zadowolona z tego, że się zgodził, wybiegłam z pomieszczenia. Udałam, że wchodzę do toalety i patrzyłam, aż mój brat wyjdzie z tego korytarza. Gdy już to zrobił szybkim krokiem przeszłam odległość, która dzieliła mnie od Harrego. Weszłam powoli do sali i spojrzałam na niego. Nie spał, czytał coś. Stałam chwilę przy drzwiach i nie wiedziałam jak się zachować. Nie wyglądał jak ten sam Harry Thompson. Cienie pod oczami były większe niż zwykle, kości policzkowe odrobinę bardziej zaczęły wystawać, a włosy straciły głębie koloru. Ale mimo to wszystko, to nadal jest mój Harry. Zastukałam dwa razy w ramę drzwi, a chłopak natychmiastowo podniósł wzrok. Weszłam powoli do środka i podeszłam do jego łóżka. Cały czas obserwował mnie i mierzył wzrokiem od góry do dołu. Sprawiał wrażenie zagubionego. Usiadłam delikatnie na krześle i popatrzyłam mu w oczy. Nic nie powiedziałam, chłopak tak samo. Siedzieliśmy kilka sekund w milczeniu. Harry miał poważną i cały czas taką samą minę, o sobie nie mogłam tego powiedzieć. W tym momencie milion emocji krążyło w moim ciele, szukając sposobu na wydostanie się. Jednak nie pozwoliłam im, nie mogłam. W którymś momencie, straciłam kontrolę i dotknęłam policzka chłopaka. Nie powiedział nic. Nadal wpatrywał się w moje oczy, które stały się szklane. Warga lekko zaczęła mi drgać, ale nie mogłam pozwolić na jakąkolwiek słabość. Nie mogę mu tego pokazać, jednak cała moja nadzieja przestała istnieć. Mrugnęłam, a po moim policzku spłynęła jedna łza. I wtedy usłyszałam jego głos. Słaby, blady i załamujący się głos.

- Nie płacz – popatrzyłam na niego – Sara...

Wtedy rozpłakałam się na dobre, a uśmiech pojawił się na mojej twarzy równie szybko jak łzy. Pamięta. Rzuciłam mu się na szyję, ale od razu się odsunęłam, bo usłyszałam ciche syknięcie z bólu.

- Przepraszam... Myślałam, że... że – nie umiałam wydusić z siebie ani jednego słowa – mogłeś już nigdy... - ciężko mi było oddychać.

- Sara – złapał mnie za twarz na tyle, ile mógł – Sara, popatrz na mnie – zrobiłam o co poprosił – jestem tutaj. Jestem.

Wzięłam głęboki oddech i pokiwałam głową, ale nie mogłam przestać płakać. Już parę razy mi się to zdarzało.

- Sara, jestem. Zobacz – wziął moją rękę i przejechał nią po swojej twarzy – przybliż się.

Gdy to zrobiłam lekko, prawie nie wyczuwalnie, dotknął moich ust swoimi. Popatrzyłam w jego oczy. Jest. Jest i pamięta.

- Przepraszam, że nie przychodziłam wcześniej, nie pozwalali mi...

- Wiem – przerwał – lekarz wszystko opowiadał. Bał się, że następnym razem mu coś zrobisz, jak jeszcze raz powie, że nie możesz mnie zobaczyć – słabo się uśmiechnął, ja zrobiłam to samo.

- Teraz też nie mogę tu być.

- Ile musisz zostać w szpitalu?

- Dzisiaj wychodzę, Dylan już czeka przy recepcji. Powiedziałam mu, że idę do toalety.

- Wracaj już.

- Nie chcę...

- Sara idź do niego – powiedział spokojnie – Ja też niedługo wychodzę. Przyjdziesz jutro.

- To jest pewne. Jeśli będę mogła, przyjdę jeszcze dzisiaj – wstałam z krzesła i zwróciłam się w stronę drzwi.

- Będę na ciebie czekał.

- Kocham cię – powiedziałam jeszcze w drzwiach.

- Kocham cię – odpowiedział cicho i uśmiechnął się.

Po tym dołączyłam do brata, który był bardzo ciekawy co robiłam tyle w "toalecie". Jakoś się wytłumaczyłam. Nie wiem, czy uwierzył, czy nie, ale przestał zadawać pytania. Dylan zapakował wszystkie moje rzeczy do samochodu i usiadł za kierownicą. Oczywiście nakrzyczałam na niego, że sama potrafię sobie otworzyć drzwi. Zrobiłam to i usiadłam na przednim siedzeniu. Od razu ruszyliśmy. Popatrzyłam jeszcze przez okno na szpital, kiedy staliśmy czekając, aż jakieś auto przed nami wyjedzie. I w tym momencie zauważyłam po drugiej stronie parkingu, blisko wejścia stało czarny samochód, a przed nim dwie osoby. Jednej nie znałam, jakiś wysoki mężczyzna, a druga... Nie, to nie może być prawda. Niemożliwe. Zmrużyłam oczy, żeby wyostrzyć wzrok, jednak bez zmian. Nagle twarz drugiej osoby skierowała się w moją stronę, a ja jak sparaliżowana nie mogłam się ruszyć. To nie sen na jawie, nic mi się nie przywidziało. Wszędzie poznałabym ten okropny uśmiech. Mike.