Chapter (6-2) – "ဟြမ္ရီက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. ဒီကေလးက သူပိုင္တဲ့ေကာင္ေလး.."
တကယ္လို႔ သူသာအာဏာရွိရင္ သူ႔မိဘေတြက ေရွာင္ရီ့ကိုဒုကၡေပးမွာကို ကာကြယ္ႏိုင္သလို ရႊယ္ရန္က သူ႔ခ်စ္သူကိုေခၚသြားမွာကိုလည္း တားဆီးႏိုင္လိမ့္မည္။ အရင္ဘဝက သူ႔လက္ဒဏ္ရာရသြားၿပီး စႏၵရားမတီးႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ သူက အစြမ္းကုန္ ေရွာင္ရီ့ကိုအားေပးၿပီး စႏၵရားပညာရွင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ အခုဘဝေတာ့ သူ႔လက္မွာ ဘာဒဏ္ရာမွမရေပမယ့္ ေရွာင္ရီ့ကို ဒီထက္တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားလိုက္သည္။
စႏၵရားကိုသာကိုးကြယ္ၿပီး စႏၵရားတီးခတ္ျခင္းမွာ ဘဝကိုျမႇဳပ္ႏွံထားတဲ့ ရႊယ္ဇီရႊမ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး။ သူက ေရွာင္ရီအတြက္သာ ဘဝကိုျမႇဳပ္ႏွံထားေတာ့မည္။ သူက ေရွာင္ရီ၏ေခါင္းကို ညင္သာစြာပြတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဆာေနၿပီလား.. ညစာခ်က္ေပးဖို႔ ဖူဘို႔ကိုေျပာလိုက္မယ္.. မင္း ဘာစားခ်င္လဲ.."
"ဖူဘိုက ခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ဘူးထင္တယ္ အစ္ကုိႀကီး.."
"ရႊယ္က်င္းရီက ဘာမို႔လို႔လဲ.. သူေနမေကာင္းတာနဲ႔ ဒီကမာၻႀကီးက ရပ္တန္႔သြားေပးရမွာလား.. သူမစားမေသာက္ရင္ က်န္လူေတြက စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ မလိုေတာ့ဘူးလား.. ဒီကမာၻက သူ႔ကိုဗဟိုျပဳၿပီး လည္ပတ္ေနတာမဟုတ္ဘူး. ဖူဘိုက ခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိရင္ေတာင္ ခ်က္ေပးဖို႔တာဝန္ရွိတယ္.. ဒါက သူ႔အလုပ္ပဲ.. မဟုတ္ရင္ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကို လစာအမ်ားႀကီးေပးၿပီး ခန္႔ထားမွာလဲ.."
ရႊယ္ဇီရႊမ္၏ေလသံက ေအးစက္လို႔ေနသည္။
အရင္ဘဝမွာ ဖူဘိုက ရႊယ္က်င္းရီ၏လူသတ္မႈမွာ အဓိကပံ့ပိုးကူညီေပးသူျဖစ္သည္။ သူက ရႊယ္က်င္းရီကို ႀကီးျပင္းလာေအာင္ ျပဳစုလာသူျဖစ္လို႔ သူ႔မိဘေတြလိုပဲ ရႊယ္က်င္းရီ၏အသက္ဆက္ရွင္ဖုိ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို စေတးပစ္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ေနသူျဖစ္သည္။ ရႊယ္က်င္းရီက ႐ူးေနတယ္၊ ဖူဘိုက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္၊ သူ႔မိဘေတြလည္း အတူတူပဲ။ အတိတ္ဘဝတုန္းက ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး ရႊယ္ဇီရႊမ္က ဒီဘဝမွာ သူခ်စ္တဲ့ကေလးကို ခုလိုအျဖစ္ဆိုး ထပ္မႀကံဳေစရလို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
သူက ရႊယ္က်င္းရီ၏ အခန္းဝတြင္ရပ္ကာ ဖူဘို႔ကို အရိပ္အေယာင္ျပလိုက္သည္။ အခန္းထဲ ဟြမ္ရီဝင္မသြားဖို႔ အသာဆြဲထားလိုက္သည္။ တစ္အိမ္လံုးကလူေတြက ရႊယ္က်င္းရီေနမေကာင္းတိုင္း ကမာၻႀကီးၿပိဳပ်က္ေတာ့မလို ခံစားရၿပီး သည္းသည္းလႈပ္ၾကသည္။ ေနာက္တစ္စကၠန္႔မွာ ရႊယ္က်င္းရီမ်ား ေသသြားေတာ့မလားဆိုၿပီး စိုးရိမ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဒါက ဟာသပဲ..။ တကယ္ေတာ့ ရႊယ္က်င္းရီက ဘယ္သူ႔ထက္မဆို စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာသူျဖစ္သည္။ သူမ စိတ္မေလွ်ာ့မခ်င္း ေသမင္းက သူမကို ေခၚသြားလို႔မရေပ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခဏ ေသလုေမ်ာပါးလိုဟန္ေဆာင္ၿပီး ေမြးစားသမီးဆိုတာ လူေတြေမ့ေအာင္လုပ္ၿပီး သနားဂ႐ုဏာကို ခ်ဴယူေနတာျဖစ္သည္။
"အထဲကိုမဝင္နဲ႔ေတာ့.. အထဲမွာလူမ်ားေနၿပီ.. လူသိပ္မ်ားရင္ က်င္းရီရဲ့ေရာဂါအတြက္ မေကာင္းဘူး.."
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က သေဘာတူဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ကာၿငိမ္ေနေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာေတာ့ ရႊယ္ဇီရႊမ္က က်င္းရီအတြက္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ကာကြယ္ေပးေနသည္ထင္ကာ ကဲ့ရဲ့ေနသည္။
"သခင္ေလး.. ဘာလိုခ်င္လို႔ပါလဲ.."
"ညစာျပင္ေတာ့.. ငါတို႔ ဗိုက္ဆာေနၿပီ.."
"မမေလးက်င္းရီက အခု အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတယ္.. တကယ္လို႔ သခင္ေလးစားခ်င္တယ္ဆိုရင္ မမေလးသတိရလာတဲ့အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေျပာၾကတာေပါ့.."
ဖူဘိုက ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူ ခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိတာ ရွင္းေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ေျပာသားပဲ.. ဖူဘို ခ်က္ခ်င္စိတ္မရွိေလာက္ပါဘူးလို႔.."
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က ေခါင္းေလးေစာင္းကာ သူ႔ေဘးကရႊယ္ဇီရႊမ္ အရွက္ကြဲတာကို အရသာခံၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ရႊယ္အိမ္က သားအရင္းကို ေမြးစားသမီးေလာက္ ဂ႐ုမစိုက္တာကိုသိရေတာ့ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ 'အငိုသန္တဲ့ကေလးက ႏို႔စို႔ရတယ္' ဆိုသည့္စကားပံုလိုပင္၊ ရႊယ္က်င္းရီက ခဏခဏဖ်ားနာေတာ့ လူတိုင္းက သူမကို ဝိုင္းသနားေနၾကသည္။ သူမအသက္ရွင္ဖို႔ တျခားလူရဲ့ႏွလံုးကို ထုတ္ယူေပးဖို႔ဆိုတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးကိုလည္း ခံစားေနရသည္။
ရႊယ္ဇီရႊမ္က ဖူဘိုႏွင့္ စကားမမ်ားခ်င္ေသာေၾကာင့္ အံဆြဲထဲကကားေသာ့ကို လွမ္းယူကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါတို႔ အျပင္မွာပဲ ထြက္စားရေအာင္.."
"ညီမေလးကိုစိတ္မခ်လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခဏ သူ႔နားမွာေနခ်င္ေသးတယ္.. ၿပီးရင္ ညီမေလးႏိုးလာရင္ ေသာက္ဖို႔ ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေပးလိုက္မယ္ေလ.."
က်ိဳးယြင္ရွန္႔က ညီမကိုစိတ္ပူသည့္ပံုစံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"အိမ္ကလူအကုန္က ရႊယ္က်င္းရီအတြက္ အသင့္ရွိေပးေနတာပဲ.. သူႏိုးလာရင္စားဖို႔ ခ်က္ေပးတဲ့လူေတြ မရွားပါဘူး.. ဒါေၾကာင့္ က်င္းရီအတြက္ စိတ္မပူနဲ႔.. ငါတို႔ အရင္သြားစားၾကရေအာင္.."
ရႊယ္ဇီရႊမ္က က်ိဳးယြင္ရွန္႔၏ခါးေလးကို သိုင္းဖက္ကာ ဆြဲတစ္ဝက္၊ မ,တစ္ဝက္ႏွင့္ ေခၚခ်လာေတာ့သည္။ က်ိဳးယြင္ရွန္႔က သူ႔လက္ေမာင္းၾကား တရြတ္တိုက္ပါသြားရင္း ႏႈတ္ခမ္းက တြန္႔သြားေတာ့သည္။ ရႊယ္ဇီရႊမ္၏စိတ္ထဲတြင္ ရႊယ္က်င္းရီအေပၚ စိတ္ပ်က္မႈတို႔တိုးလာၿပီး ဟြမ္ရီကို ပိုပိုခ်စ္လာခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ့ခံစားခ်က္က ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အေပၚ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္လို႔ေနသည္။
"ဟြမ္ရီက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. ဒီကေလးက သူပိုင္တဲ့ေကာင္ေလး.."
============================
