My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

44.

44. Helena

Met een zuchte klopte ik voorzichtig op de kamerdeur. De anderen vonden het dan wel een goed idee om een poging te wagen om een gesprek aan te knopen met Hera, ik daarentegen zag er eigenlijk wel wat tegenop. Hera had veel invloeden op me gehad toen ik nog hier in Olympus woonde.

Het was dankzij haar dat ik besefte hoeveel Hades voor me betekende. Zij had me de toekomst laten zien en had me laten inzien dat een toekomst zonder Hades niet voor mij was weggelegd. Zelfs met de vele risico's en gevolgen die eraan verbonden waren.

Natuurlijk had ze het niet gemakkelijk gehad. Ondertussen wisten we dat ik een afstammeling was van Zeus. Haar man. Elke keer als ze me zag werd ze met haar neus op de feiten gedrukt.

En net nu was ik diegene die contact met haar moest proberen zoeken. Volgens mij was ik wel de laatste die ze nu zou willen zien.

De reden waarom dit alles was begonnen.

Ik klopte opnieuw op de deur. Hera was in de kamer, dat was een zekerheid. Ze weigerde gewoon de deur te openen.

"Hera?"

Ik wachtte en probeerde te luisteren of ik iets hoorde in de kamer. Iemand die dichterbij stapte misschien. Of een slot dat open ging. Alles behalve deze stilte.

Opnieuw klopte ik.

Als dit niet zou lukken wilde ik wel teruggaan naar de anderen met het gevoel dat ik alles geprobeerd had.

"Hera? Het is Helena ... Mag ik binnenkomen?"

Opnieuw geen reactie.

Na nog een paar pogingen zuchtte ik diep. Ik draaide me al terug om, klaar om terug te gaan naar de anderen. Zonder resultaat ...

Als Hera niet wilde praten, wat ik ergens heel goed begreep, was dit sowieso verloren moeite.

Toch zei iets me dat ik het nog eens moest proberen. Hera was in de kamer. Dat betekende dat ze niet wilde praten. Maar het gaf haar wel geen enkele uitweg om niet te luisteren naar wat ik te zeggen had.

Ik draaide me opnieuw om en klopte voor de zoveelste keer, maar deze keer om haar aandacht te trekken.

"Hera ... Ik snap dat je niemand wil zien nu. Er is natuurlijk heel veel gebeurd de laatste tijd. Dit is voor iedereen heel verwarrend geweest."

"De laatste paar weken heb ik de hele tijd met hetzelfde gevoel gezeten, onmacht. Onmacht om wat Zeus me had aangedaan. Niet alleen mij. Ook Hades, Lena, Apollo ... Zelfs aan jou heb ik gedacht."

"Net zoals ons ben je een slachtoffer. Een zoveelste slachtoffer van Zeus. En daar moet je je niet voor schamen."

"Hades heeft me weken genegeerd. Me enkel gebruikt voor zijn eigen plannen. Door Zeus ... En toch, het zal nog weken duren voor ik hem terug vertrouw, zelfs nu hij weer zijn geheugen of toch het meeste ervan terug heeft."

"Het is voor niemand gemakkelijk nu. Iedereen heeft iets te verwerken. En dat kunnen we niet alleen. We hebben elk op onze eigen manier iets soortgelijks meegemaakt. De enige manier om dit hele gebeuren een plaats te geven, is samen zijn. Dit moeten we samen verwerken."

"Dus Hera ... Weet dat ik er voor je bent. Altijd. Wanneer je me ook nodig hebt. Je moet het alleen maar vragen."

Ik liet mijn hand kort op de deur rusten en maakte een klein tikgeluid, waarmee ik wilde aangeven dat het gesprek, wat mij betrof, voorbij was.

Net toen ik me wilde omdraaien hoorde ik een korte tik, van een sleutel die omgedraaid werd.

De deur ging open op een kier en maakte Hera deels zichtbaar.

"Bedankt Helena ... Maar op dit moment wil ik eerst de tijd om alles op een rijtje te zetten. Zodra ik er klaar voor ben, ben je de eerste die ik opzoek. Beloofd."

Ze glimlachte geforceerd, meer om mij gerust te stellen dan zichzelf.

Na die woorden sloot ze de deur opnieuw en liet ze me weer alleen achter op de gang, alsof ze net geen contact had gezocht.

Het was niet veel maar toch iets.

Nu besefte ze dat we altijd voor haar klaarstonden. Wanneer zij daar klaar voor was.

En wij gingen haar alle tijd geven die ze nodig had.

Met die gedachte liep ik terug naar de anderen. Dan toch met goed nieuws.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follox