My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

29.

29. Apollo

Helena lag in foetushouding op haar bed. Met haar rug in onze richting. De laatste paar minuten had ze niets meer gezegd. Gelukkig was het gehuil wel gestopt.

Ik stond een paar meter verderop in de kamer met Hermes. We wilden haar zoveel mogelijk rust geven, maar tegelijk moesten we haar ook in de gaten houden. De Helena van een paar weken geleden zou niet veel moeite hebben om terug aan de oppervlakte te komen. Toen had ze een kleine vonk nodig gehad om haar oorlog tegen mijn vader op poten te zetten. Eens haar verdriet plaats had gemaakt voor woede zou ze die plannen terug opnemen.

En het gaf me nu natuurlijk allemaal een goede bezigheid. Lena was zelf spoorloos. Hopelijk in het gezelschap van Helena's moeder. Naast mijn missie om Hades zijn geheugen terug te krijgen, moest ik hen ook nog weten te redden. En dat alles zonder zelf naar Olympus te gaan én niet ontdekt te worden door Hades. Anders zou hij me natuurlijk meteen terugsturen. Dan was ik waarschijnlijk de volgende op mijn vaders lijst.

"Hoe gaan we dit aanpakken?" Mijn blik verliet Helena en ging naar Hermes. Hij stond naast me met gekruiste armen, wachtend op mijn reactie.

"Ik heb eerlijk gezegd geen idee." bekend ik, terwijl ik met mijn hand door mijn haar ging. "Op dit moment kunnen we niet meer doen dan informatie verzamelen. We moeten weten hoe het hem gelukt is om Hades zijn geheugen te wissen. En die antwoorden liggen momenteel in Olympus."

Hermes knikte langzaam, alsof zijn gedachten ondertussen op volle kracht aan het werk waren.

"Daar heb ik toegang tot alle informatie." zei hij monotoom, nog steeds volop in gedachten verzonken. "En kan je Athene in de gaten houden. Daarnaast heb je ook de anderen om te helpen. Maar doe het alsjeblieft wel onder de radar. Hera en Athene heeft hij al in zijn macht. Ondertussen misschien zelfs al andere."

Mijn ogen gingen weer kort naar Helena. "En ondertussen probeer ik Lena en haar moeder te vinden."

"Zonder dat Hades van iets weet?"

Ik draaide mijn hoofd terug in zijn richting,waarna ik knikte. "Laat ons hopen op een wonder."

Hermes

Blijf onder de radar had hij gezegd. Makkelijker gezegd dan gedaan ... Zeker als je in het hol van de leeuw was!

Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen. Met rechte rug liep ik door de gangen van Olympus. Op zoek naar bondgenoten.

Athene was uitgesloten, dus bleven enkel Aphrodite en Persephone over.

Ik klopte ongeduldig op Aphrodite's kamerdeur. Persephone had ik al iets laten weten, waardoor ik haar hier ook elk moment verwachtte.

De kamerdeur ging langzaam open. Aphrodite was maar deels zichtbaar. Ze opende de deur pas helemaal toen ze zag dat ik het was.

"Ik hoop echt dat je me nu komt zeggen dat alles verzonnen is." Ze ijsbeerde meteen nerveus door de kamer. Een paar minuten later voltrok zich hetzelfde tafereel. Alleen kwam Persephone wel naast me op het bed zitten. De plaats die het verste van de deur verwijderd was.

"Hoe gaat het met Helena?" Het was vreemd om Hades zijn ex-vrouw over zijn huidige verloofde, ookal ging het huwelijk door deze vreemd wending waarschijnlijk niet door, te horen spreken. Het gaf wel aan dat ook zij inzag dat Hades beter bij Helena pastte én dat ze daar niet boos om was.

"Ze is een wrak, maar wat wil je ... Hades heeft hen gevraagd om te vertrekken." Ik haalde kort mijn schouders op. "Ze verblijven in een aparte vleugel van het paleis en hopen zo een tijd onder de radar te blijven."

Aphrodite bleef in het midden van de kamer staan en draaide zich naar ons toe.

"We gaan nooit te weten komen hoe hij het gedaan heeft." Met hij bedoelde ze duidelijk Zeus.

"Is er niet iets dat je kan doen om Hades tenminste terug te laten herinneren dat hij verloofd is met Helena?" vroeg Persephone hoopvol.

Het gezicht van Aphrodite sprak boekdelen.

"De enige zaken waaraan ik meteen kan denken zijn niet krachtig genoeg." mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen ons.

"Ik kan niet zomaar iets maken dat je over hem kunt gooien zodat hij verliefd wordt op de eerste die hij ziet. Zo werkt het niet ..." zei ze geïrriteerd. Deze keer keek ze ons wel aan. "Als Zeus niet alleen zijn herinneringen maar ook zijn gevoelens heeft gewist dan is er niets dat ik kan doen."

De kamer vulde zich met stilte.

Alleen was dit wel het moment om elkaar hoop te geven. We waren het aan Helena verschuldigd om iets terug te doen. We hadden hen te lang aan hun lot overgelaten.

"We vinden wel iets. Dat moet!"

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vindt!

Vote/Comment/Follow