My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

53.

53. Helena

Ik keek in de spiegel voor me en zuchtte diep. Mijn handen grepen het boeketstuk steviger vast. Nog heel even en het was mijn beurt om mijn opwachting te maken in de zaal. Nog heel even en we gingen beginnen. Beginnen aan de ceremonie. Beginnen aan het nerveuze afwachten.

Er werd zacht op de deur geklopt. Daarna hoorde ik een zacht gekraak, gevolgd door voetstappen. "Je ziet er prachtig uit." Er werd achter me kort en enthousiast in de handen geklapt.

"Ik hoop vooral dat ik de kans krijg om ervan te genieten en dat dit kleed niet voor niets gemaakt is." Ik draaide me om en keek naar Aphrodite. Achter haar zag ik Lena in de deuropening staan.

"Uiteindelijk gaat het toch maar om één zin ... Als er toch iets gebeurd hoef je gewoon maar ja te roepen en ben je officieel de godin van de onderwereld." Lena zwaaide met haar armen en lachtte. "Zelfs Zeus kan daar niets tegen doen."

Ze stapte naar me toe en legde haar hand op mijn schouder. Lena gaf er een zacht kneepje in. "Wat er ook gebeurd ... jullie zijn hier in het voordeel." Ze draaide zich naar Aphrodite. "En ook al mag ik maar een geest zijn ... Ik zal mijn uiterste best doen om alles dat ik in handen kan krijgen naar hem te gooien."

We moesten er even om lachen. Al voelde je ook wel de nervositeit in de lucht hangen. We waren allemaal gespannen. Maar wat er ook gebeurdde, we waren één familie. Een familie die er was voor elkaar en we zouden voor eens en altijd een einde stellen aan Zeus.

"Ben je er klaar voor?" Aphrodite keek me met een brede glimlach aan. Het antwoord hing af van de omstandigheden. Klaar voor ja te zeggen tegen Hades en eindelijk zijn vrouw te worden? Geen twijfel over het antwoord. Klaar om Zeus eventueel terug te zien? Om iedereen in gevaar te brengen? Nooit.

Maar er was hoe dan ook geen weg meer terug. We moesten doorgaan, al was het maar in de hoop dat Zeus niet zou opdagen.

Ik zuchtte opnieuw, net zoals ik daarnet gedaan had. Daarna knikte ik naar zowel Aphrodite als Lena en verlieten we de kamer.

We stapten met z'n drieën naar de zaal. Voor de deur lieten ze me achter en gingen naar hun plaats. Ik moest nog heel even wachten, tot ze er zeker van waren dat alles in orde was om eraan te beginnen.

Tijdens een bruiloft werd je als vrouw normaal weggegeven, zoals dat heette, door je vader. Of door iemand die veel voor je betekend. Ik had er lang over nagedacht wie ik ging vragen, maar het werd al snel duidelijk dat iedereen op zijn manier wel iets voor me betekende. Het was bijna onmogelijk om iemand te kiezen, want op grond waarop diende ik een beslissing te nemen? Ik wilde ook niemand teleurstellen ...

Daarom had ik de gulden middenweg gekozen en was ik gegaan voor hetgeen niemand rekening mee gehouden had.

"Kerberos?!" Ik stapte een eindje terug door de gang en ging de kamer in waar Kerberos normaal  zou zijn. Hades had me beloofd dat hij hem een strik ging laten dragen. En hij had zich aan zijn belofte gehouden.

Ik bukte me zodat ik over zijn kop kon wrijven. "Ben je klaar voor je grote moment?" Kerberos blafte alsof hij begreep waarover ik het had. Het maakte me aan het lachen en voor een paar seconden was de nervositeit verdwenen.

Opeens zette hij een paar passen opzij en leek hij naar iets of iemand achter me te kijken. Ik hoefde me zelfs niet om te draaien om te weten dat het maar één iemand kon zijn. Zeker toen Kerberos begon te grommen. Hij veranderde van zijn puppy gedaante terug naar zijn grootte gedaante. Van één naar drie koppen.

Ik hief mijn hand naar voor om hem tot kalmte te manen. Hij luisterde meteen, hoewel hij zijn lippen nog krulde als teken dat hij op zijn hoede was en bij de minste misstap zou toeslaan.

"Ik wilde je proficiat wensen op je huwelijk. Hoe moet ik je nu noemen? Godin van de onderwereld? Mevrouw Hades? Zeg het maar."

Ik draaide me langzaam om en wachtte nog heel even om te praten. Hij nam mijn stilte op als verbazing van zijn aanwezigheid.

"Of ben ik nog te vroeg?" zei hij gespeeld verbaasd. "Jammer, ik had je echt dat ene moment van geluk nog gegund."

Opeens hoorde ik vanuit de zaal, waarin iedereen op me stond te wachten, roepen. Ik hoorde ze dichterbij komen en dan bonzen op de deur.

"Helena?!"

Iedereen riep mijn naam. Hades schreeuwde nog het luidste. En dan opeens was er stilte.

"Echt?" vroeg ik bijna spottend. "Heb je geen vertrouwen in je eigen krachten dat je de kamer afsluit?" Ik trok een wenkbrauw op. Ik moest hem bespelen met zijn eigen spel. Nervositeit zou afgestraft worden.

Hij grinnikte. "Jij bent sowieso met twee ..." Hij knikte naar Kerberos die achter me stond. Zijn zachte gegrom was het enige dat daarna nog te horen was in de kamer.

"Ik zou een klein uitstapje met je willen maken ... Weg van hier. Want ik denk dat wij veel te bespreken hebben."

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow