My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

10.

10. Helena

Mijn ouders liepen een paar meter voor me. Het was vreemd om hen zo vanaf op een afstand te bekijken. Als je niets wist van de voorbije maanden, zou je niet eens weten wat er net gebeurd was. Dat één van de twee niet meer leefde. En dat we daarmee moesten leren leven. 

De twee praatten en lachten alsof er niets aan de hand was. Alsof één van hen net op vakantie was geweest en ze nu aan het bijpraten waren. Het schuldgevoel werd daardoor des te groter. Ik was de reden waarom dit gebeurd was. Zonder mij was mijn moeder nu geen geest én zou ze ook terug naar aarde kunnen.

"Schat?" Het was pas toen ik mijn moeders hand op mijn arm voelde, dat ik besefte dat we gestopt waren. Ze keken me beide bezorgd aan. Mijn gedachten verdrong ik, terwijl ik me probeerde te concentreren op de werkelijkheid.

"Je ziet wat bleekjes." Ik haalde kort mijn schouders op. "Ik heb nogal veel aan mijn hoofd." mompelde ik. Mijn ouders hoefden zich nu echt geen zorgen te maken over mij. Ze hadden zelf genoeg te verduren gehad.

Mijn moeder drukte me wat dichter tegen me aan. Hetgeen ze altijd deed als ze merkte dat ik me niet goed voelde. "Je moet je om ons geen zorgen maken. Wij redden ons wel." Ze wreef over mijn rug. "Het belangrijkste is dat we terug een familie zijn. Welke opofferingen we daarvoor moeten maken, maakt me niets uit."

"Maar mij wel!" Ik schudde kort mijn hoofd en maakte me van haar los. "Eerst duw ik Hades weg. Daarna ben jij een geest. Hades die bijna dood is. Iedereen is bang voor me. Om alles wat ik al veroorzaakt heb. En ze hebben nog gelijk ook."

De tranen sprongen in mijn ogen. Ik probeerde ze tegen te houden maar voelde toch hoe er één over mijn wang rolde.

"Je moet jezelf niets verwijten." Mijn vader mengde zich nu ook in het gesprek. "Er is op korte tijd veel druk op je schouders beland. Iedereen gaat daar anders mee om." Mijn moeder stemde meteen in. "Zonder jou zou ik nooit teruggekomen zijn én zou Hades voor niets zijn leven gegeven hebben." Ze legde haar hand op mijn wang.

"Net daarom voel ik me schuldig. Ik was kwaad op hem en ..." Ik schudde mijn hoofd terwijl er opnieuw enkele tranen over mijn wangen rolden.

"Ga naar hem toe en praat het uit." Het was hetgeen ik de laatste uren zo graag wilde doen, maar sinds onze discussie in de keuken was ik daar toch niet meer zo zeker van. Alleen leek mijn moeder de beslissing voor mij te nemen.

Ze zette een stap achteruit. "Wij gaan ondertussen naar Lena en Apollo. Er zijn nog een heleboel vragen waar ik graag een antwoord op zou krijgen." Mijn moeder gaf me geen kans meer om te reageren. Ze nam mijn vaders hand en stapte de hoek om, waardoor ze mij alleen achterlieten.

Ik besloot hun advies op te volgen en vervolgde mijn weg naar onze slaapkamer. Of beter gezegd, Hades slaapkamer. Het was al weken geleden sinds ik daar nog geweest was. En ik besefte nu pas hoe dom ik was.

Hades was altijd de belangrijkste persoon in mijn leven. Mijn wraakgevoelens hadden de bovenhand genomen. Zelfs naar hem had ik niet geluisterd.

Nu zou ik het goedmaken.

Mijn hand klopte zachtjes op de deur. Voor ik mezelf kon bedenken had ik hem al geopend en keek naar binnen.

Hades draaide langzaam zijn hoofd in mijn richting. Zijn ogen keken me door spleetjes aan.

Toen ik geen reactie kreeg stapte ik toch dichterbij. Dichter en dichter naar het bed toe,waarop ik ging zitten. Zijn ogen hadden me de hele tijd gevolgd. Toch had hij nog niets gezegd.

Wilde hij dat ik terug wegging?

Wachtte hij tot ik begon te praten?

Mijn gedachten draaiden overuren en uiteindelijk besloot ik het enige te zeggen wat op dit moment gepast was.

"Het spijt me ... voor alles."

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow