My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

11.

11. Helena

"Het spijt me ... voor alles."

Mijn woorden bleven in de lucht hangen. Hades keek me ondertussen onbewogen aan. Alsof hij nadacht over mijn woorden. Alsof hij wachtte tot ik verder ging. Alsof hij verwachtte dat ik verder zou praten.

Ik zette voorzichtig een stap vooruit. "Ik besef dat ik te ver ben gegaan. We zijn samen aan dit avontuur begonnen en hebben elkaar beloofd om er altijd voor elkaar te zijn." Opnieuw geen reactie. "Ik had naar je moeten luisteren. Mijn wraakplannen hebben mijn rationele gedachten laten verdwijnen. Ik voelde me gewoon zo schuldig om wat er met mijn moeder gebeurd was en ik had verwacht dat jij het zou kunnen oplossen maar ... Toen je me niet wilde helpen ... Er knapte iets in me. Hoewel het achteraf gezien normaal was dat je niet kon helpen."

Opnieuw zette ik een stap dichterbij. "Je hebt bijna je leven gegeven om mijn moeder terug te halen. Ze is dan wel terug, nooit zal het nog zijn zoals vroeger."

Hades had nog geen enkele reactie getoond. Was ik dan toch verkeerd geweest met mijn timing? Had ik wat langer moeten wachten voor ik weer contact zocht?

"Ik hoop alleen dat je mijn moeder wil helpen. Ze heeft nood aan iemand die haar situatie begrijpt en haar kan begeleiden in haar nieuwe leven."

Lena was dan wel een geest, ook zij had hulp nodig gehad van Hades. Hoewel het leek dat vooral Apollo haar in de juiste richting had kunnen sturen. 

Hoe langer ik in de kamer was, hoe bedrukte de sfeer werd. Of beter gezegd, hoe bedrukter ik me voelde. Wat ik ook zei, het zou toch niets uitmaken. Dat was me gisteren ook wel al duidelijk geworden. Hades mocht dan wel nog herstellende zijn, zijn woorden hadden me geraakt.

"Wacht." Mijn hand had net de deurklink vast. Langzaam draaide ik mijn hoofd in zijn richting, om te zien hoe hij met grote moeite uit het bed stapte. Hoe dichter hij kwam, hoe duidelijker de wallen onder zijn ogen waren.

Voetje voor voetje schuifelde hij dichterbij. Tot ik naar omhoog moest kijken om zijn gezicht te zien.

"Je zou me ondertussen toch al beter moeten kennen dan dat." mompelde hij. Heel even dacht ik dat ik het niet goed gehoord had. Ik strekte me zo ver mogelijk uit, al was het maar zodat het niet leek alsof ik in elkaar zakte van angst.

"We hebben al zoveel meegemaakt ... Dat is me echt te kostbaar om zomaar weg te gooien. Daarom begrijp ik niet waarom je mijn woorden van gisteren geloofd ... Je hebt wekenlang niet naar me geluisterd, en eens je dat wel doet onthou je alleen leugens."

Hij schudde zijn hoofd, net op het moment dat ik sprak. "Ik zal je nooit kunnen teruggeven wat je voor mij al gedaan hebt ..." Hades onderbrak me. "Je hebt me gered uit Tartaros."

"Nadat jij bijna je leven had gegeven om mijn moeder te redden! En dat na alles wat ik de voorbij gedaan en gezegd heb." Voor het eerst in een hele tijd voelde ik me terug machteloos. Mijn ogen vulden zich met tranen, die ik probeerde weg te vegen.

"Helena ..." Hades legde zijn hand op mijn wang en draaide mijn hoofd, welke ik van hem had weggedraaid zodat hij mijn tranen niet zou zien, terug naar zich toe.

"Jouw steun en liefde is voor mij het belangrijkste in mijn leven. Zonder jou zie ik nergens nog het nut van ... Dus het maakt me niet uit hoeveel obstakels we nog moeten overwinnen. Zolang ik jou maar bij me heb."

Mijn snotterende zelve perste er een flauwe glimlach uit. Het zorgde voor een grinnik bij Hades. "Maar als je toch iets wil teruggeven, zorg dan dat je gelukkig bent. Dat is voor mij het allerbelangrijkste."

Na die woorden trok hij me tegen zich aan. Ik probeerde mijn gezicht wat weg te houden van zijn t-shirt, in de hoop die zo niet te besmeuren met snot. Het deed Hades alleen nog maar harder lachen.

En eerlijk?

Voor mij voelde dit moment perfect.

Hoewel ik waarschijnlijk niet om aan te kijken was.

En zoals Hades gevraagd had ... Ik voelde me gelukkig. Wij voelden ons gelukkig. En dat was het belangrijkste.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow