My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

15.

15. Helena

"Ze kunnen toch niet allemaal verdwenen zijn?" Ik stond in de deuropening en keek van links naar rechts. De chaos die daarnet nog heerste in de onderwereld was verdwenen. Net zo plots als het gekomen was.

"Volgens mij is het Hades gelukt om ze terug te brengen naar Tartaros." Apollo kwam achter me staan en pakte mijn arm vast. "Dus er is geen reden meer om je zorgen te maken." zei hij, terwijl hij me voorzichtig terug de kamer in trok. "Ik wil toch even gaan kijken." Ik probeerde me los te maken, maar mislukte aangezien Apollo mijn arm steviger vastpakte.

"Hades heeft me gevraagd om je in deze kamer te houden en dat ben ik ook van plan." bromde hij. Apollo sloot de deur en trok me daarna mee naar het bed. "En daarbij, je mag je enkel nog niet teveel belasten."

"En sinds wanneer luister jij naar Hades?" Ik kruiste mijn armen en wachtte zijn reactie af, die niet zo lang op zich deed wachten.

Zijn wenkbrauw schoot de hoogte in, voor hij zijn handen in zijn zij zette. "Sinds ik in zijn huis woon én het gaat over zijn prinsesje. Zeker om dat laatste ga ik hem niet meer voor zijn voeten lopen. Heb ik al genoeg gedaan." Het laatste mompelde hij, meer tegen zichzelf, maar ik had het toch gehoord.

Ons gesprek werd verstoord door voetstappen. Daarna klonk het alsof iemand tegen de deur duwde. "Ga jij maar kijken ... Ik mag me namelijk niet bewegen." Ik glimlachte breed naar hem en kon het niet laten om zijn woorden tegen hem te gebruiken.

Apollo rolde met zijn ogen, voor hij de deur dan toch ging openen. Kerberos blafte zodra hij ons zag, om daarna naar het bed te lopen. Ik pakte hem meteen op en drukte hem tegen me aan.

Ik merkte pas later op dat ook Lena voor de deur had gestaan. Of beter gezegd, een paar minuten later door de gesloten deur de kamer was binnen gekomen. Ze stond naast Apollo bij de deur. Hun armen rond elkaar.

"Kan je me de volgende keer waarschuwen als je voor een tijd gaat verdwijnen?" Lena haalde kort haar schouders op. "Als jij de volgende keer niet slaapt dan wil ik dat wel doen." Ze draaide haar hoofd naar me toe en zei: "Apollo is een diepe slaper." legde ze uit, alsof het onderwerp van haar zin niet eens in de kamer stond.

Meteen ging Apollo in de tegenreactie. "Zegt degene die snurkt!" Lena keek hem met open mond aan. "Ik snurk niet!"

Kerberos en ik keken zwijgend toe hoe de twee begonnen te discusiëren. Het zorgde wel voor het perfecte moment om zelf ook rven te verdwijnen.

Hades was daarnet maar voor een paar minuten in de kamer geweest. Volgens mij was hij nu druk een oplossing aan het zoeken. Iets dat hij eigenlijk niet alleen hoefde te doen.

Ik pakte Kerberos stevig vast en stapte Lena en Apollo voorzichtig voorbij. Zodra ik in de gang was zette ik Kerberos op de grond en zette het op een lopen. Pas toen ik een paar gangen verder was, stopte ik.

"Wat denk je Kerberos. Gaan we op zoek naar je baasje?" Kerberos spitste meteen zijn oren en zette het daarna weer op een lopen, alsof hij begrepen had wat ik net had gezegd.

Na een paar minuten kwamen we terecht in de tuinen van de onderwereld. In de deuropening bleef ik staan. Het leek wel alsof er een bubbel was rond het paleis.

Mijn hand raakte voorzichtig de lichtstralen aan. Ik geraakte niet verder dan de deuropening.

"Hades?" Hij kwam in zicht en maakte een handgebaar. "Ga terug naar binnen. Ik probeer ze uit het paleis te houden, maar het is hier veel te gevaarlijk."

Alsof het lot zijn woorden nog wat extra kracht wilde geven, voelde ik opnieuw de helse pijn in mijn enkel.

Ga weg.

Ga weg.

De woorden leken een fluistering. Ik legde mijn handen dan ook tegen mijn oren. Het deed niets uit.

"Helena, ga nu naar binnen!" schreeuwde Hades vanop een afstand. Ik liet me dit niet nog eens zeggen.

Ik zette een stap achteruit en deed de deur dicht zodra ook Kerberos terug binnen was. Eens de deur gesloten was, was de stem verdwenen uit mijn hoofd.

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vindt!

Vote/Comment/Follow