My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

45.

45. Hades

"Hopelijk verloopt het deze keer beter." Na de woorden van Hermes had ik de deur naar Tartaros geopend en werd ik meteen naar binnen gezogen. Alsof ze zaten te wachten op mijn komst.

Deze keer had ik meer ervaring in de omgeving van Tartaros. Ze probeerden je te kraken door je angsten en geheimen tegen je te gebruiken. Zo was het ook de eerste keer gegaan. Maar deze keer hadden ze nog weinig om tegen me te gebruiken.

Dit bezoekje naar Tartaros deed ik enkel voor Apollo en Helena. Alhoewel ... eigenlijk meer voor mezelf. Om aan mezelf te kunnen tonen dat ik nog steeds dezelfde Hades was. Dat er niets was veranderd. Dat ik iedereen nog de baas was. En vooral, dat Helena geen vat op me had.

Alleen waren al die zaken leugens. Zeus had mijn geheugen gewist, maar diep vanbinnen waren de herinneringen wel gebleven. Na mijn tussenkomst in Olympus, waarbij ik Helena redde van Zeus, kwam een deel terug. Alsof ik voor iedere proef die ik tot een goed einde bracht een beloning kreeg in de vorm van herinneringen.

Door Helena te helpen kreeg ik een heel deel van de herinneringen waarin zij voorkwam terug.

Aphrodite en Athene hadden geprobeerd om mijn geheugen volledig terug te brengen, maar in tegenstelling tot de anderen lukte het bij mij niet. Alsof Zeus iets helemaal anders met me gedaan had.

Niet dat ik het erg vond om mijn herinneringen kwijt te zijn. Ik vond het erger om ze terug te krijgen. Om voor het eerst in eeuwen weer bepaalde emoties te voelen.

Alsof ik geen vat meer had op mijn eigen leven.

"Ik haal ze hier weg en dan kan ik weer mijn oude leven oppakken." mompelde ik bij mezelf. Die ene zin vatte mijn bedoeling van deze reddingsoperatie wel goed samen.

Ik moest Lena en Helena's moeder hier weghalen en zodra dat gebeurd was moest ik enkel nog een manier verzinnen waarop zij als geesten de onderwereld konden verlaten. Dan zou ik weer helemaal alleen achterblijven en eindelijk mijn zin doen. Zonder dat Apollo of Helena nog in de onderwereld moeten zijn.

Alleen moest ik hen hier natuurlijk wel nog weten te vinden. En dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

De deur tussen de onderwereld en Tartaros mocht niet te lang blijven open staan. Hoe langer het duurde, hoe groter de kans dat bepaalde geesten de onderwereld zouden binnen dringen. Dat zou alleen maar meer problemen creeëren.

Ik verlichtte de ruimte met een lichtbol, die ik boven mijn handpalm liet verschijnen.

Deze keer lieten de geesten me wel met rust. Alsof ze wisten dat niets me deze keer kon stoppen. Of omdat ze niets hadden om tegen me te gebruiken.

Ik stapte verder en bewoog mijn hand van links naar rechts, zoekend naar iets of iemand.

"Hades?"

Uiteindelijk werd mijn naam achter me gezegd. Of eerder gefluisterd.

Langzaam draaide ik mezelf om en liep terug in de omgekeerde richting, de stem volgend.

"Hades?"

Pas na een paar meter had ik ze gevonden.

Lena.

Ze stond recht voor me, haar beide armen langs haar zij.

"Eén gevonden ... nog één te ..." En net op dat moment zag ik ook Helena's moeder staan achter haar.

"We dachten ..." Ze sloeg haar armen om zich heen. "We dachten dat niemand ons zou komen halen."

Ik stapte naar haar toe en haalde kort mijn schouders op. "Wel ... Er waren wat onvoorziene omstandigheden waarop het allemaal wat vertraging opliep."

Ik was namelijk de enige die toegang had om naar Tartaros te gaan. Als ik de deur niet open maakte kon niemand er naartoe.

"Maar er is ook goed nieuws." zei ik, terwijl ik weer op zoek ging naar de toegangsdeur. Hoe sneller ik hier weg kon, hoe beter.

"Zeus is weg dus van hem zullen jullie geen last meer hebben."

"Zeus is weg? Hoezo weg?"

Ik keek kort achterom. "Hij is verdwenen, niemand weet waar hij is en ondertussen is Olympus op zoek naar een vervanger."

Mijn ogen vonden op dat moment net de toegangsdeur. "Laat ons zeggen dat alles bijna terug bij het oude is ... Zoveel hebben jullie eigenlijk niet gemist." Opnieuw haalde ik mijn schouders op. "Behalve misschien dat bijna iedereen zijn geheugen gewist is ... Dan nog een gevecht in Olympus ... Hij heeft zich niet zomaar gewonnen gegeven."

Ik zette een stap opzij en liet hen alle twee eerst gaan, zodat ik als laatste de deur kon sluiten. Ik beveiligde de deur opnieuw met voldoende sloten, om er zeker van te zijn dat niemand binnen of buiten kan.

"En nu jullie terug zijn moet ik enkel nog een manier zien te bedenken waarop jullie de onderwereld kunnen verlaten zodat ik terug kan naar mijn rustige leven."

Met die woorden liet ik de twee achter en ging ik naar de bibliotheek. Het antwoord op mijn vraag moest daar wel ergens te vinden zijn.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow