My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

17.

17.

"Wij zijn een team. Verloofd ... In goede en kwade dagen, toch?"

Mijn woorden bleven in de lucht hangen. Hades zijn gezichtsuitdrukking was nog niets veranderd. Het leek wel even te duren voor mijn woorden binnendrongen. Ondertussen klauterde ik van Kerberos zijn rug en stapte naar Hades toe.

"Helena." Mijn naam kwam bijna als een grom uit zijn mond. Zijn handen pakten mijn schouders stevig beet. "Ik heb met een reden gevraagd om binnen te blijven." siste hij. "De geesten hebben niet de opdracht om mij aan te vallen. Het is hun bedoeling om het paleis binnen te dringen." 

Ik trok een wenkbrauw op. "Naar wat zijn ze dan op zoek?" Ik was een aantal keer aangevallen door de geesten. Zelfs toen ik daarnet in de deuropening stond. "Volgens mij willen ze alle geesten in het paleis naar Tartaros brengen. Lena en je moeder inclusief." 

Aangezien ik niet meteen reageerde, ging hij verder. "Daarom moest je van mij binnen blijven. Zodat Apollo en jij alles van binnenuit in de gaten konden houden." Nog steeds had ik geen woord gezegd. Veel was er ook niet te zeggen op dit moment. Ik had opnieuw te impulsief gereageerd. Gedacht dat hij me binnen wilde om me te beschermen. Of omdat hij me niet sterk genoeg vond.

In de plaats daarvan hadden Apollo en ik, zonder het te weten, de belangrijkste taak gekregen. Ervoor zorgen dat de geesten in het paleis veilig waren. "Waarom heb je me dat niet gewoon gezegd?" vroeg ik, terwijl ik me tegen zijn borst drukte. Zijn armen sloegen zich als een deken om me heen. De woede die daarnet nog van hem afstraalde was meteen verdwenen.

"Ik dacht dat je het wel zelf zou opmerken." mompelde hij. "En daarbij, de geesten hebben je al in hun macht. Hierbuiten ben je een vogel voor de kat." Hades had me ondertussen van zich afgeduwd en had mijn gezicht vastgenomen. "Dus, doe me alsjeblieft een plezier en ga terug naar ..." 

Hades zijn zin werd abrupt verstoord. Hij greep naar zijn oren en vloekte een aantal keer. Net zoals bij mij daarstraks, hadden de geesten ook hem in hun macht. Hoewel hij dat natuurlijk nooit zou toegeven.

Ik legde mijn handen over die van hem en probeerde hem naar me te laten kijken. Het was me vandaag nog niet gelukt om de geesten uit mijn gedachten te houden. Iets dat me wel in Tartaros gelukt was. 

"Hades! Kijk naar me!" schreeuwde ik tegen hem. Zijn ogen zochten me dan toch op. "Denk aan iets anders! Het is de enige manier om ze buiten te houden!" Zijn ogen keken nog steeds in die van mij. Zijn lichaam bewoog niet meer. Het was alsof hij de buitenwereld had afgesloten voor zijn gedachten. 

En opeens ... Alsof mijn woorden hem bereikt hadden, klonken er enkele schreeuwen achter ons. Ik keek over Hades zijn schouder naar de glazen doos, waar nog steeds een heleboel geesten uit Tartaros opgesloten zaten. Een aantal begonnen te schreeuwen. Het leek wel of zij degene waren die in Hades zijn gedachten probeerden binnen te dringen. 

En zo plots als het geschreeuw begonnen was, was het ook weer gestopt. Hades liet langzaam zijn handen zakken. Zonder zich verder te bewegen verliet er een kleine zucht zijn lippen. 

"Heeft het gewerkt?" vroeg ik voorzichtig. Mijn handen hadden nog steeds die van hem. Hij leek mijn aanwezigheid terug op te merken toen ik sprak. Zijn ogen flikkerden opnieuw naar de mijne en hij kneep in mijn hand.

"Jij blijft me toch verbazen." mompelde hij, voor ik mijn armen om hem heen wikkelde. "Reden te meer om dit samen op te lossen." zei ik, terwijl ik naar hem op keek. Er verscheen een frons tussen zijn wenkbrauwen, waarna hij opnieuw zuchtte. De zoveelste keer al in een paar minuten tijd.

"Zolang je maar bij mij in de buurt blijft." waarschuwde hij me. Hades drukte een kus op mijn voorhoofd, om me dan los te laten.

"Dus, wat is het plan?" Mijn ogen keken naar de glazen doos, die een paar meter verderop stond. 

"Alle geesten vangen en dan ..." Hij pakte mijn kin vast en draaide mijn hoofd een andere richting uit. De deur naar Tartaros stond in een andere glazen doos. De kettingen die er rond gewonden waren, hielden hem voorlopig dicht. Het verbaasde me dat ik het nu pas opmerkte. 

"Goed moment om mijn krachten nog eens uit te proberen." lachte ik. Het was het laatste dat er tussen ons gezegd werd voor we aan de slag gingen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden! 

Vote/Comment/Follow