My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

8.

8. Helena

Mijn vingers tokkelden nerveus op de eettafel. De klok tikte ondertussen rustig verder. Het was na middernacht. Alle andere levende bewoners van de onderwereld waren aan het slapen. Iedereen behalve ik. Ik had mijn bed nog niet eens gezien deze nacht.

De gebeurtenissen van vandaag bleven zichzelf maar herhalen in mijn gedachten. Hoe ik Hades bijna verloren had.

Elke nadeel had wel een voordeel. Nu besefte ik weer dat ik niet zonder hem kon. Dat ik egoïstisch was geweest en we samen sterker waren dan alleen.

Ik moest mijn excuses aanbieden.
Hoe sneller hoe beter.
Maar wilde Hades me wel vergeven?

Apollo had Hades naar zijn kamer gebracht en sindsdien had ik van beide niets meer gehoord. Ik wilde niets liever dan naar Hades toegaan maar ik twijfelde.

Misschien moest ik hem eerst nog wat tijd geven?
Hij had rust nodig en ...

Ik zuchtte. En ik wilde de teleurstelling niet voelen als hij me zou afwijzen. Dat was eigenlijk de echte reden.

Lena had mijn moeder meegenomen naar één van de gastenkamers, om haar daar wat meer te leren over haar nieuwe gedaante. We hadden nog niets tegen mijn vader durven zeggen. Mijn moeder was een geest. Ze kon de onderwereld niet meer verlaten. Maar wat betekende dat dan voor mijn vader? Bleef hij hier of zou hij  teruggaan naar aarde? Alleen ...

"Ik ben blijkbaar niet de enige die niet kan slapen." De bekende stem liet me opschrikken en ik draaide me in zijn richting. Hades stond in de deuropening. Zijn hand hield de deur stevig vast, terwijl de andere om zijn middel lag.

Hij had al wat meer kleur dan daarnet. Wat erop duidde dat zijn energiepijl gelukkig terug de hoogte in ging.

"Moet jij niet in bed liggen?" Ik stond recht en keek toe hoe hij naar één van de kastjes strompelde.  "Ik kan tegen jou hetzelfde zeggen." kaatste hij onmiddelijk terug. Ik stapte ondertussen naar hem toe en legde wat onhandig mijn hand op zijn arm.

Hij probeerde één van de wiskey-flessen te openen met één hand maar mislukte. "Jij hebt meer rust nodig dan ik." Ik pakte de fles van hem af en zette hem wat uit de weg. Het laatste dat Hades nu moest doen was alcohol drinken. Hij zou zich nu misschien wel beter voelen, maar morgen niet meer ... Of hadden goden nooit last van een kater?

Zijn ogen keken in die van mij. "Ga je me dit nu ook al afpakken?" siste hij. Zijn hand zocht naar de wiskeyfles. "Afpakken?" fluisterde ik.

"Doe nu niet alsof je het niet begrijpt!" bromde hij. "Je pakt me alles af en ... Ik geef bijna mijn leven om jouw moeder te redden. En waarom eigenlijk?!"

"Hades, ik ... Het spijt me." Hij onderbrak me meteen. "Spijt?! Sinds wanneer ken jij dat woord?!" Hades zetten een stap opzij en probeerde de kamer terug te verlaten. Hij werd alleen maar kwader toen ik de weg versperde en in de deuropening ging staan.

"Hades luister alsjeblieft naar me ..." Hij zette zijn beide handen tegen de deuropening als houvast. "Het spijt me. Echt waar. Ik heb dingen gezegd die ik niet meer kan terugnemen. Maar ..."

Hades zette een stap naar achter. Zijn handen zochtten tevergeefs opnieuw naar de deuropening en voor ik het goed en wel besefte, viel hij op de grond.

Ik bukte me meteen en probeerde hem wakker te maken. Niets hielp.

"Wat is er hier aan de hand?" Ik was nog nooit zo blij geweest om Apollo te zien. "Hades ... Hij ... Hij zakt opeens in elkaar." Apollo bukte zich naast me. "Jullie ruzie was volgens mij tot in  Olympus te horen." zei hij meelevend. Ondertussen pakte hij Hades onder zijn oksels vast en probeerde hem zo op te tillen.

"Luister maar niet naar wat hij zei. Daarnet dacht hij dat ik Zeus was." Hij haalde zijn schouders op. "Hades had ons toch mogen waarschuwen dat de medicijnen die ik hem moest geven, zouden zorgen voor hallucinaties." Apollo onderdrukte een grinnik.

"Ik denk dat ik hem maar weer in zijn bed ga leggen. Probeer jij ook nog maar wat te slapen." Na die woorden verliet Apollo, met Hades over zijn schouder, de kamer.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow