My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

25.

25. Poseidon 

Ik liet mijn voorhoofd tegen de glazen doos rusten. Mijn broer was er in geslaagd om me in de val te lokken. Vier identiek dezelfde glazen dozen stonden naast elkaar. Elke doos was gevuld. En het had voor een brede glimlach op mijn broers gezicht gezorgd.

"En nu? Wat is nu het plan, Poseidon?" Athene keek me geïrriteerd aan vanuit haar ooghoek. Ik voelde haar woede zelfs tot bij mij. Ze had beter van me verwacht. En eerlijk? Als ik in haar plaats was, had ik me net hetzelfde gedragen. Ik had ook niet verwacht dat mijn eigen broer me hier ging opsluiten. En dat had hij ook tot mijn verbazing gedaan.

Maar ... Er was wel één iets dat hij vergeten was. Of beter gezegd, één iemand. 

"Een echte god heeft altijd iets achter de hand." Haar hoofd draaide mijn richting uit bij het horen van mijn woorden.

Ik knipte in mijn vingers en een paar seconden later verscheen er een lachende Hermes. Toch nog iemand die met deze situatie kon lachen. "En opnieuw ben ik de redder in nood." Hij stapte naar voor en tikte nieuwsgierig tegen de glazen doos. "Wow, Zeus was jullie echt wel een stap voor."

Zijn vingers tikten op het glazen oppervlak, voor hij zijn hand op zijn zij legde. "En nu mag ik dit alles weer oplossen?" Hermes maakte een brede zwaaibeweging en zette een paar stappen achteruit.

"Ik vermoed ..." Hij keek van mij naar Athene en terug. "Dat ik naar de onderwereld moet gaan? Ik mag mezelf weer in  bochten wringen in de hoop daar te geraken ... " Hij leunde van zijn ene op zijn andere been, wachtend op antwoord.

"Ik denk niet dat iemand hier in Olympus van plan is om ons hieruit te halen?" Als ze dat deden zat straks heel Olympus in een glazen doos. Wat was Zeus dan van plan? Ons daar voor eeuwig laten inzitten? 

"Jullie vergeten wel één ding, Helena én Hades kunnen niet in Olympus geraken. De toegangspoorten zijn dicht." Athene moeide zich kort in het gesprek en legde meteen de vinger op de wonde. 

"Dat zijn dan zorgen voor later." Na die woorden was hij verdwenen. 

Hermes 

Ik zuchtte diep. Toen Poseidon had voorgesteld dat ik naar de onderwereld ging, had hij toch wel een aantal zaken over het hoofd gezien. Ik moest niet alleen op zoek gaan naar een toegangspoort die hopelijk nog open was. Daarnaast moest ik er ook nog voor zorgen dat ik die ongemerkt kon gebruiken. Als Zeus zou merken dat ik mijn opgesloten vrienden ging helpen, kon hij ze misschien allemaal sluiten.

Maar ... Poseidon had wel gelijk gehad om vertrouwen in me te hebben. Het had me wel wat tijd én moeite gekost, maar het paleis van Hades was al in zicht. 

Ik zuchtte opnieuw en zette het dan terug op een lopen.

Mijn handen duwden de grote poort open en ik hoorde al van ver het geblaf van Kerberos. Het had wel het grote voordeel dat ik mijn bezoek niet meer moest kenbaar maken.

Ik hoorde de voetstappen al van ver en een paar minuten later was Hades te zien. Hij was verbaasd toen zijn ogen me vonden.

"Hermes?" mompelde hij. Een paar seconden later verscheen ook Helena. Ze legde instintief haar hand op Hades zijn arm.

"Ik kom met een boodschap van onze vrienden uit Olympus." Ik liep ze voorbij. "Maar eerst ... kan ik soms iets te drinken krijgen? Het is een heel avontuur geweest om hier te geraken."

Hades knipte in zijn vingers en er verscheen een glas water in mijn hand. Ik dronk er gretig van, voor de eerste de beste kamer binnenwandelde op zoek naar een stoel.

"Heb je Poseidon gesproken?" Hades leunde tegen de deurpost. "Ja ... Nadat Zeus hem opgesloten had in een ... hoe zal ik zeggen ...?"

Ik hield mijn hand voor me en liet beelden zien. De twee keken er nieuwsgierig en daarna vol afschuw naar. "Heeft hij hen echt allemaal opgesloten?"

Helena ijsbeerde door de kamer. Het zien van haar moeder had haar geen goed gedaan.

"Athene en Poseidon dus ook ..." mompelde Hades, net op het moment dat Apollo de kamer binnen kwam. Waarschijnlijk had hij de commotie al van ver gehoord. Ook aan hem toonde ik de beelden. En ook hij was meteen over zijn toeren.

Enkel Hades leek nog redelijk kalm, gezien de omstandigheden. Zijn volgende woorden verrasten me dan ook niet.

"Dan zit er niets anders op ... Ik ga naar Olympus."

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow