My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

37.

37. Helena

Twee maand later

"Minder concentreren én meer vanuit het buikgevoel." Opnieuw commentaar op mijn zoveelste poging. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Het leek wel alsof ik niets goed kon doen. Maar diep vanbinnen was ik al blij dat ik in zijn buurt kon zijn. En dat dankzij Hermes en Apollo. Zij waren immers op het idee gekomen om Hades me te laten trainen. En twee maand later zaten we nog steeds op bijna hetzelfde punt. De ene dag was wel beter dan de andere, maar toch ... Als ik bij Hades was, was er maar één ding waar ik aan kon denken en dat was hem. Ons. Vooral het feit dat er eigenlijk geen 'ons' meer was. De momenten dat we samen waren drukten me echt wel met de neus op de feiten.

"Ik denk niet dat er nog verbetering in zit voor vandaag." Met die grove woorden draaide Hades zijn rug naar me toe. Het ritueel dat zich elke keer herhaalde. Normaal zuchtte ik eens diep en verliet ik de kamer. Maar niet deze keer. Nu was het me echt wel beu.

"Hades?" Ik zette een paar stappen naar hem toe, wachtend op antwoord. Dat er uiteindelijk niet kwam.

"Hades?" Opnieuw herhaalde ik zijn naam. 

Het was pas na de derde poging, en nadat ik mijn hand voorzichtig op zijn schouder legde, dat hij in beweging kwam. 

"Het is niet omdat ik je aan het helpen ben dat je je zoveel mag permitteren." Hij sloeg mijn hand weg en draaide zich weer om. 

"Waarom help je me dan?" 

Het was de vraag die al zo lang op mijn lippen lag. Waarom? Was er misschien toch ergens, diep vanbinnen nog een herinnering overgebleven aan onze tijd samen en verwarde die hem? 

"Jij bent mijn ticket voor Olympus. Alleen heb ik niet zoveel aan je ... Ik snap echt niet waarom Zeus je zo graag bij hem wil hebben." 

"Ik weet het wel ..." mompelde ik, terwijl ik een stap achteruit zette. 

"Waarom vertel je het me niet nu je me zo nieuwsgierig maakt?" Hij grijnsde naar me en ik zag de twinkelingen in zijn ogen, omdat hij merkte dat zijn woorden me van slag maakten. Hades duwde me figuurlijk met mijn rug tegen de muur. Hoe hij het altijd speelde. En waar hij het meeste plezier uithaalde.

"Je geloofd me toch nooit." Mijn woorden zorgden ervoor dat hij bijna meteen zijn wenkbrauw omhoog trok. Het was al voor de tweede keer, in een soortgelijk gesprek, dat ik diezelfde zin gebruikt had. Maar deze keer leek hij met dat antwoord geen genoegen te nemen.

"Wat ik wel geloof, en wat ik wel weet ..." Hij zette een stap dichterbij. "Is dat jullie met iets bezig zijn. Iets gelinkt aan Olympus. Aan mij en aan jou. En nu zou ik heel graag weten wat dat is."

Toen ik een stap achteruit zette, om opnieuw wat ruimte tussen ons te creëren, pakte hij mijn arm stevig vast. Hij trok me naar zich toe en siste in mijn gezicht; "Het is hier nog altijd mijn huis."

Ik kreeg niet eens de tijd om het goed te verwerken want hij had me al opnieuw losgelaten en stond een paar meter van me af. En dat in een paar seconden tijd.

"Wat is het laatste dat je je kan herinneren?" Ik besloot het over een heel andere boei te gooien. Mijn vraag bracht hem heel van zijn stuk. "Het laatste dat ik me kan herinneren?" 

"Je scheiding met Persephone?" vroeg ik hem. Het was één van de laatste gebeurtenissen geweest voor ik hem had leren kennen. "Of het jubileum van Poseidon?" Ik voegde er bewust een gebeurtenis aan toe die we samen hadden meegemaakt. Omdat ik wist dat hij het niet zou herinneren.

"Ik snap echt niet waar je het over hebt." Hij draaide zich om en wilde weglopen, maar voor mij was dit nog niet het einde van het gesprek. Nu was het mijn beurt om hem schaakmat te zetten.

"Ontsnapping van geesten uit Tartaros?

Ik noemde de ene na de andere gebeurtenis op. Na een aantal stond hij opnieuw voor me, net zoals daarnet. In plaats van zijn hand op mijn arm zoals daarnet, lag ze nu om mijn hals.

"Ik weet niet welk punt je probeert te maken, maar als ik jou was zou ik nu wel zwijgen." brieste hij in mijn gezicht. Ik probeerde me los te rukken uit zijn greep. Mijn handen grepen zijn handen vast, in de hoop dat ik ze zo los zou krijgen.

Uiteindelijk kwam er hulp uit onverwachte hoek. We werden beide omvergeduwd. Hades belandde een paar meter verderop op de grond. Ik in een zachte hondenvacht. 

Kerberos was in zijn grote gedaante. Drie koppen die zijn baasje aankeken. Ik was tegen zijn ene poot gevallen en had me kunnen vastklampen voor ik op de grond was gevallen. Zijn andere had hij beschermend voor me gezet.

Hades keek bijna met open mond toe hoe de bewaker van de onderwereld zich tegen zijn eigen baasje keerde. En hoe Kerberos me met één handeling onrechtstreeks gelijk had gegeven.

Zeus kon Hades zijn geheugen wissen, hij zou nooit mijn band met Kerberos kunnen wegvagen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow