My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

4.

4. Hades

Mijn vinger legde de balpen neer op het papier voor me. Mijn ogen lagen vlug de letters op het papier, voor ik het papier opvouwde en in de enveloppe stak. Een diepe zucht verliet mijn mond terwijl ik de enveloppe aan Apollo gaf. Hij had de hele tijd zwijgend naar me gekeken. Me laten werken aan mijn plan, waar ik de voorbije dagen mee bezig was geweest.

Helena was mijn leven. Zonder haar had ik niets meer, dus kon ik niet anders dan het risico nemen en naar Tartaros gaan. In de hoop haar moeder daar te vinden en vooral, terug naar de onderwereld te kunnen gaan. 

"Hoe lang voor ..." Apollo zwaaide ongemakkelijk met de enveloppe. Uiteindelijk had hij de zwaarste taak van ons twee. Als ik niet terugkwam ... Dan was hij het die het slechte nieuws moest brengen. "Ik geef mezelf 1 uur." zei ik, zonder enige emotie in mijn stem. "Daarna wil ik dat je de deur terug sluit." Ik zag hoe Apollo even moest slikken. Zijn ogen gingen van mij naar de deur en weer terug. 

"Zelfs als je ..." Ik stopte zijn zin. "In één uur heb ik ofwel mijn schoonmoeder gevonden en haar veilig teruggebracht ofwel ben ik dood. En voor dat laatste zal ik geen uur nodig hebben." Ik gaf hem een korte schouderklop, voor ik me omdraaide en naar Lena keek die een paar meter verderop stond. Voor haar eigen veiligheid was het beter om zo ver mogelijk van de deur naar Tartaros te blijven. Ze was een geest en voor hen was het onmogelijk om zonder hulp terug te keren. En ik was niet van plan om naast mijn schoonmoeder ook haar nog eens te proberen redden.

Lena stak twijfelend haar duim in de lucht, om me zo succes te wensen. Ik knikte met een geforceerde glimlach. "Zou je Helena toch niet even opzoeken? Misschien is ze toch van gedacht veranderd en ..." Ik draaide mijn hoofd in Apollo zijn richting. "Helena wil haar moeder terug. Als ik het niet doe, doet ze het zelf en ik ... Ik wil niet dat ze zichzelf in gevaar brengt." 

Mijn hand nam de klink stevig vast. "Als het uur om is geef je haar de brief. En zorg ervoor dat ze niet achter me aankomt." Na die woorden opende ik de deur en ging naar binnen. 

Ik kwam meteen in het donker terecht. De deur die daarnet achter me was, was verdwenen. Er scheen niets van licht. Niets dat me hielp om te oriënteren. Ik stapte langzaam vooruit, tot ik toch besloot op mijn kans te wagen. Op mijn wijsvinger liet ik een klein vlammetje branden, net genoeg om tot een meter ver te kijken. 

Andere geesten konden me zo waarschijnlijk wel opmerken, maar er was geen andere mogelijkheid. Als zij mij niet konden zien, zag ik hen natuurlijk ook niet. En dan zou ik mijn schoonmoeder nooit vinden. 

De reden waarom ik niet eerder naar Tartaros wilde komen, was dat de geesten zichzelf vastmaakten aan je angsten. Zo wilden ze je mentaal verzwakken. Het duurde dan ook niet lang voor ik stemmen hoorde. Gefluister. Ze wil je niet meer. Opnieuw en opnieuw. Ik voelde hun adem op mijn huid en voor ik het goed en wel besefte, leek ik naar beneden te vallen.

Het vlammetje dat ik op mijn vinger had gehad, doofde. Het zorgde ervoor dat ik opnieuw volledig in het donker zat. Mijn handen zochten tevergeefs naar een muur. Naar iets waar ik mezelf aan vast kon houden. 

Opeens stopte ik met vallen. Ik leek te zweven, aangezien ik nog verticaal hing. "Ik wil je niet meer." Deze keer was het geen geest die het zei, maar een bekende stem. Helena verscheen voor me. Haar ogen vol tranen. "Je bent een monster!" Ze bleef de zinnen herhalen, waardoor ik mijn handen op mijn oren legde. 

Ik wilde niet horen wat ze te zeggen had, hoewel ik natuurlijk wist dat het een beeld was en niet de echte Helena. Zelfs met die gedachte deden haar woorden nog pijn, omdat ze die woorden nog niet lang geleden zelf tegen me gezegd had. Het waren dus zeker geen leugens. 

"Alsjeblieft, laat het stoppen." mompelde ik, meer tegen mezelf. Uiteindelijk begon ik te schreeuwen, in de hoop zo de zinnen niet meer te moeten horen.

Dat alles tot ik een hand op mijn schouder voelde. Het was nu pas dat ik besefte dat ik op de grond lag, en niet meer zweefde. Langzaam haalde ik mijn handen van mijn oren en draaide me in de richting van de aanraking. Om tot mijn eigen verbazing in de ogen van mijn schoonmoeder te kijken.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow