My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

5.

5. Helena

Het was té stil. Ondertussen woonde ik al lang genoeg in de onderwereld om te weten wanneer er iets aan het gebeuren was. En het feit dat ik opnieuw niet op de hoogte was, maakte me razend. Hades en ik mochten dan wel uit elkaar zijn, ik was nog steeds de rechtmatige koningin van de onderwereld. Ik hoorde te weten wat er allemaal gebeurde. Zelfs Apollo en Lena hadden me niets verteld ...

Ik floot zachtjes, wachtend tot ik de bekende hondenpoten hoorde. "Weet jij waar je baasje is?" zei ik, terwijl ik Kerberos over zijn kop wreef. Hij keek me even aan, alsof hij niet goed begreep wat ik hem net vroeg, maar zette het dan toch op een lopen. 

Ik beende achter Kerberos aan, met gebalde vuisten. Eerst wilden ze me niet helpen bij mijn plannen om Zeus van de troon te stoten en nu leek het alsof ze eigen plannen aan het maken waren, achter mijn rug. 

"Lena?" Kerberos stapte naar Lena toe, om me dan kwispelend aan te kijken. We stonden in één van de zalen van het paleis. Wat verderop stond Apollo, naast een deur. Of beter gezegd, hij ijsbeerde voor de deur. Diep in gedachten verzonken, waardoor hij me niet eens opmerkte.

"Wat doe jij hier?" Lena keek nerveus om zich heen, terwijl ze haar armen om zich heen sloeg. "Ik denk dat ik die vraag ook aan jou kan stellen." zei ik. Ik probeerde mijn woede niet te laten merken in mijn stem. Anders zou ik nooit mijn antwoorden krijgen.

"Ik ..." Ik trok meteen een wenkbrauw op. "Hades is naar Tartaros." zei ze. "We moesten van hem een uur wachten voor we de deur sloten en ... We zijn nu al over het uur." panikeerde ze. "Hades is naar Tartaros?" herhaalde ik. Onbewust zette ik een stap achteruit. Mijn blik ging kort naar Apollo, die me nu toch had opgemerkt.

"Ja." was zijn korte antwoord, terwijl hij naar ons toekwam. "En dat is allemaal jouw schuld!" Zijn vinger wees in mijn richting en opnieuw zette ik een stap achteruit. "Jij duwde hem de hele tijd met zijn neus op de feiten. Dat je liever had dat hij dood ging in een poging om je moeder te redden. Wel, je hebt gekregen waar je naar vroeg." Apollo maakte ondertussen grote handgebaren om zijn woede kracht bij te zetten. "Hij is al meer dan een uur binnen en per minuut die verstrijkt is er minder kans dat we hem nog levend zullen zien." 

Je bent een monster. 

Je bent een monster.

Je bent een monster.

Het was één van de laatste dingen die ik tegen hem gezegd had. En nu ... Nu waren het misschien de laatste woorden die hij zich zou herinneren voor hij ...

Wat had ik gedaan ... Mijn relatie met Hades was voorbij. Mijn moeder zat in Tartaros. Mijn ex-verloofde was waarschijnlijk dood. Apollo en Lena waren bang voor de Helena die ik geworden was. Wat had ik hen toch allemaal aangedaan ...

Apollo duwde een enveloppe in mijn handen. "Zelfs nu vind hij je nog belangrijker dan zijn eigen leven." Apollo beende naar Lena toe en pakte haar hand vast, voor hij haar van me wegtrok. Nog nooit had ik Apollo zo kwaad gezien. En dan nog wel om Hades. 

Mijn handen openden langzaam de brief en lazen de woorden, die Hades daarnet had opgeschreven. 

Helena, 

Als je deze brief leest dan betekent het dat ik je opnieuw gefaald heb. Dat ik je moeder niet heb kunnen redden uit Tartaros. Daarvoor mijn oprechte excuses. Hopelijk kan je me die fout ooit vergeven.

Probeer alsjeblieft niet zelf naar Tartaros te gaan. Ik zou niet willen dat jou hetzelfde overkomt als ik. Misschien is er wel een andere mogelijkheid om haar terug naar de onderwereld te brengen. Ik ben er zeker van dat je de moed niet zal opgeven voor je daarin geslaagd bent. Je bent immers de godin van de hoop.

De onderwereld is nu van jou. Alle bewoners zullen als één front achter jou staan, in je gevecht tegen Zeus. Wat er ook gebeurd, beloof me dat je voorzichtig zal zijn. Maar moest het toch anders lopen dan verwacht, weet dan dat ik op jou zal wachten.

Voor altijd de jouwe,

Hades.

Ik was nog niet aan de laatste woorden toen er al tranen over mijn wangen rolden. Zelfs na alles wat ik hem had aangedaan, hield hij nog van me. Ik drukte de brief tegen me aan, terwijl mijn ogen de deur voor me in gaten hielden.

Ik mocht hem niet aan zijn lot overlaten. Als het omgekeerd was geweest, dan was hij meteen naar binnen gelopen, om me te redden. 

Zonder nog verder na te denken, rende ik naar de deur toe en opende hem, voor ik me in het donker begaf. Ik hoorde nog wel de schreeuwen van Apollo en Lena. Alleen zou niks me nog op andere gedachten kunnen brengen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow