My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

55.

55. Helena

"Zeus." zei ik voorzichtig. "Het is niet omdat ik ga trouwen met Hades, dat ik geen lid kan zijn van Olympus." Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Wat niet evident was op dit moment. Zeus hield me in de gaten. Elk detail of elke verandering van gezichtsuitdrukking zou hij opmerken. Ik moest dus zo kalm mogelijk blijven.

"Dat is het wel." gromde hij. "Je snapt het niet ... je snapt het niet." mompelde hij daarna tegen zichzelf. Zijn humeur veranderde elke seconde. Elke zin was op een andere toon. Het was moeilijk om te voorspellen hoe hij zou reageren. En dat maakte het net ook moeilijk om uit deze situatie te geraken.

"Olympus en de onderweteld. Licht en donker." Zijn gemompel maakte terug plaats voor een heldere uitleg. "Het zijn twee tegengestelden. Twee uitersten die niet samen gaan." Hij zette een stap in mijn richting. Mijn eerste reactie was om zelf een stap achteruit te zetten. Om zo meer afstand tussen ons te creeëren, maar dan zou ik hem het voordeel geven. Hij zou meteen weten hoe bang ik van hem was.

"Persephone heeft ook eeuwen in de onderwereld gewoond. Én in Olympus. Waarom zij wel? Waarom kreeg zij wel de keuze en neem je die keuze van mij af?" kaatste ik terug. Het enige dat ik moest doen was hem zo lang mogelijk bezighouden. Lang genoeg zodat de anderen me konden vinden.

"Omdat jullie ook twee uitersten zijn." schreeuwde hij. "Jij bent gemaakt voor de onderwereld. Je bent de godin van het licht." Zeus maakte een grote armbeweging. "Het licht kan niet bestaan in de onderwereld. Olympus heeft je nodig."

"Ik heb altijd gezegd dat ik mijn tijd wou verdelen tussen de twee. Olympus kan op me rekenen, maar je kan niet verwachten dat ik mijn eigen leven, mijn gevoelens zomaar kan veranderen omdat je niet blij bent met mijn keuzes!"

Het was stil.
Voor heel even dan toch.

Zeus leek na te denken. Te denken wat zijn volgende stap ging zijn.

Na een paar minuten draaide hij zich een andere richting uit, zodat ik zijn gezicht niet meer kon zien.

"Heeft Hades je ook verteld hoe Persephone en hij trouwden?" De kwade, bijna gestoorde Zeus van zonet had plaats gemaakt voor een kalme Zeus. En dat verontrustte me nog het meeste.

"Hades en Persephone trouwden. Omdat het de enige uitweg was voor haar." Zeus draaide zijn hoofd langzaam mijn richting uit. "Hij hield haar gevangen. Eeuwen lang. Probeerde haar in zijn macht te krijgen. Tot het hem lukte en zij zich naar hem schikte."

Zeus stapte rond me, in een grote cirkel. "Eeuwen lang heb ik haar niet gezien. Eén keer per eeuw, op de dag dat Hades haar ontvoerd had naar de onderwereld kreeg ik een boodschap van haar. Over haar. Om me nog meer te kwellen."

Het laatste woord spugde Zeus bijna uit. "En dan opeens ... opeens stond ze terug voor de poorten van Olympus." Zeus stopte recht voor me en hield zijn gezicht op dezelfde hoogte als de mijne.

"Ze was gehersenspoeld. Al haar herinneringen aan mij, aan de andere goden, Olympus waren alleen gewist. Ze herinnerde zich enkel wat Hades wou dat ze nog wist. En om me nog meer te kwellen stuurde hij ze een paar maanden per jaar opnieuw naar Olympus. Om me nog meer te kwellen. Want wat ik ook zei of deed ... Persephone ging altijd terug naar de onderwereld. Naar hem."

Op dit moment schudde ik al voor de zoveelste keer mijn hoofd. "Zo is het niet gegaan." zei ik zelfverzekerd. Hades had me dan wel niet het verhaald verteld, toch had ik tijdens mijn tijd in Olympus genoeg verhalen opgevangen. En daarnaast kwam nog het feit dat Persephone en Hades door dezelfde deur konden. Niets aan Persephone kon me doen geloven dat Hades haar gehersenspoeld had.

Hades had al een hele leven gehad toen ik hem ontmoette. Maar niets zou me doen geloven dat hij Persephone iets had aangedaan. Ja, hij had Persephone ontvoerd omdat hij eenzaam was. Én omdat hij van haar hield.

Dat was inderdaad niet de goede manier om dit aan te pakken. Maar uiteindelijk was alles goedgekomen. Hades en Persephone waren gescheiden. Ze hielden niet meer van elkaar en Persephone leefden opnieuw in Olympus, in plaats van haar leven te spreiden over Olympus en de onderwereld.

"Ik geloof je niet." zei ik opnieuw. "Hades zou zoiets nooit doen. In tegenstelling tot jou." kaatste ik terug. "Jij hebt me ontvoerd. Hebt me aangevallen. Hebt Hades en mij uit elkaar proberen drijven. Dan heb ik het nog niet eens gehad over het leed dat je al de andere goden hebt berokkend!" Deze keer was ik het die schreeuwde.

"De enige die hier schuld heeft aan de situatie ben jij!" Ik prikte met mijn vinger in zijn borst. "Jij! Jij! Jij!"

Zeus zette een stap achteruit door mijn woorden. Hij had even nodig om zich te herstellen maar die tijd ging ik hem niet geven.

"Jij hebt ons dit alles aangedaan! En ik weet niet wie jou deze verhalen ingefluisterd heeft maar ze zijn niet waar."

Ik voelde hoe boosheid zich meester probeerde maken van me. Hoe het me probeerde te controleren. Alles wat ik zei was recht uit mijn hart gekomen. Maar het opende ook een deur. Een deur waar ik niets van wist.

Voor ik het goed en wel besefte vuurde ik een lichtbal op Zeus af, waardoor hij een aantal meter verder op de grond belandde.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow