My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

7.

7. Helena

Mijn moeder en ik trokken Hades door de deuropening. We pasten er net in met ons drie. "Wat is daar in godsnaam gebeurd?" Op andere momenten zou ik gelachen hebben met de woordspeling. Maar nu was ik te druk met bezorgd zijn om mijn ex-verloofde.

"De geesten hebben zijn energie opgeslorpt." Mijn moeder was de enige die erbij was op dat moment, dus zij voerde het woord. We hadden Hades ondertussen losgelaten. Hij lag, nog steeds even roerloos,op de grond. Apollo had net de deur op slot gedaan en had de hangsloten terug vastgemaakt.

Pas toen dat allemaal gebeurd was bukte hij zich zodat hij naar Hades kon kijken. Lena was er ook komen bijstaan. Haar ogen strak op Hades gericht. "Wat ben ik blij dat ik daar nooit geweest ben." mompelde ze tegen zichzelf. Als geest was het voor haar nog moeilijker om dit te zien. Zij kon dit vroeger ook meegemaakt hebben. In de plaats daarvan had mijn moeder dit nu moeten doorstaan. Ik kon me zelfs niet voorstellen hoe dit moest voelen. Laat staan dat ik het zelf wilde meemaken. Hoewel ik Hades zijn pijn wilde overnemen. Hij had dit voor mij gedaan en hij zou daar de gevolgen van dragen.

Nu ik hem zo zag begreep ik eindelijk waarom hij niet naar Tartaros wilde gaan. Hij was echt bang geweest om te mislukken. Niet dat dit veel beter was. Ik had mijn moeder terug maar zonder Hades ...

Ik kon niet leven zonder hem. En door dit kwam ik eindelijk tot dat besef.

Ik verdiende hem niet.

De tranen gleden over mijn wangen terwijl ik me naast Apollo bukte. "Ik heb nog nooit zoiets gezien. De enige die hierbij zou kunnen helpen is Hades zelf." Ik schudde mijn hoofd. Dit mocht niet zo eindigen!

Ik moest mijn excuses nog aanbieden!

Ik wilde het goedmaken! 

De laatste woorden die ik tegen hem gezegd had ... Dat mochten echt niet de laatste zijn die hij zich zou herinneren.

Ik schudde Hades door elkaar, terwijl de andere drie naar me keken. "Word wakker, alsjeblieft! Doe me dit niet aan!" Ik voelde dan toch een hand op mijn schouder. "Helena ... Ik denk dat we te laat zijn." Mijn moeder was de enige die het aandurfde om me nu te storen. 

"Nee, het is niet te laat!" Ik legde mijn handen op Hades zijn wangen en tikte er zachtjes tegen met mijn vingertoppen. "Hij zal wakker worden! Hij moet! Ik ..." Ik maakte mijn zin niet eens af. Wat moest ik zonder Hades? Zonder hem waren alle risico's die we samen overwonnen hadden, voor niets geweest. 

Zonder hem was ik verloren.

De onderwereld. 

"We zullen hem in zijn bed leggen. Dan kan hij ... wat rusten?" Apollo kon duidelijk niet om met mijn paniekaanval. Hij probeerde me hoop te geven, waaraan ik mezelf meteen vastklampte. Alleen ... Hoe meer tijd er verging, hoe meer ik zelf begon te beseffen hoe zinloos dit was. 

Ik was te laat geweest. En dat zou ik mezelf voor altijd verwijten.

"Ben ik hem kwijt?" Ik wilde eerst antwoord op die vraag, voor ik het echt opgaf. Het duurde even voor dat antwoord er kwam. "Ik denk het schat. Hij ademt niet meer." Mijn moeder legde opnieuw haar hand op mijn schouder. 

De drie toeschouwers gaven me wat meer ruimte. Ze hadden alle drie een paar stappen achteruit gezet, alsof ze aan het wachten waren tot ik definitief afscheid genomen had. 

Mijn handen namen opnieuw Hades zijn hoofd vast. Mijn ogen bekeken hem, in de hoop elk detail van zijn gezicht te kunnen memoriseren. 

"En wij altijd denken dat ik in gevaar was." lachtte ik gemaakt door de tranen heen. Hades had zich altijd zorgen gemaakt om mij,zonder aan zichzelf te denken. Hij had er zelfs de dood voor over gehad.

Mijn handen gingen door zijn haar, om nog één laatste keer de textuur te voelen. En toen ...

"Dat bed lijkt me toch geen slecht idee."

Ik haalde mijn handen meteen uit zijn haar en keek met open mond hoe één van zijn ogen langzaam open ging. Hades keek me kort aan, alsof hij me zo wilde laten zien dat dit geen droom was.

"Hades?!" Een paar seconde later sloot hij zijn oog terug en leek het alsof dit helemaal niet gebeurd was.

Ik legde mijn handen terug om zijn wangen en boog naar voor, zodat ik naar zijn hart kon luisteren. Het was een heel zacht gebonk, bijna niet te horen, maar het was er toch.

A/N: Laat zeker weten wat jullie evan vinden!

Vote/Comment/Follow