My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

51

51. Helena

"Ik meen het echt ... Voor mij hoeft er niets aan veranderd te worden." In normale omstandigheden moest ik het zijn die Aphrodite moest overtuigen. Het was immers mijn trouwkleed. Mijn trouw. Mijn bloemen. Mijn feest. Alleen leek niemand dat te beseffen. Te pas en te onpas gaven ze hun mening. Misschien kunnen we dit nog ... En zouden we niet ... Ik was hun 'hulp' ondertussen echt beu gehoord.

"Maar ..." Ik draaide me deels om zodat ik naar haar kon kijken. Mijn blik legde haar het zwijgen op. "Ik ben er tevreden mee en dat is wat telt." Ze hield kort haar handen voor zich, als teken van overgave. "Jij bent de baas." mompelde ze, voor ze naar me toestapte en me uit de jurk liep.

Eerst had ik Athene haar idee weggelachen. Als klein meisje had ik altijd al een idee hoe mijn huwelijk er moest uitzien. En een huwelijk laten doorgaan in de hoop Zeus zo naar hier te lokken ... Dat was dan absoluut niet in me opgekomen.

Er waren een paar redenen die me toch van gedachten hadden laten veranderen.

Ik wilde niet nog langer moeten afwachten tot we dit allemaal eindelijk achter ons konden laten. Zeus zou vroeg of laat toch naar ons toekomen en dan was het beter op een moment dat we er klaar voor waren.

Ten tweede had mijn huwelijk met Hades al lang genoeg on hold gestaan. In de tussentijd was er ook zoveel gebeurd. We waren zelfs een tijd uit elkaar. Het had onze band uiteindelijk alleen maar sterker gemaakt.

Daarbij kwam ook nog een combinatie van de twee. Als ons plan toch zou mislukken en het Zeus was die dit alles zou winnen, dan ging in liever ten onder aan Hades zijn zijde. Als zijn vrouw. Moest er met één van ons twee iets gebeuren, dan waren we toch voor even aan elkaar verbonden.

Dit zorgde er natuurlijk wel voor dat er veel geregeld moest worden op korte tijd. Eerst was er natuurlijk het huwelijk zelf. Uitnodigingen moesten gestuurd worden, kledij gemaakt worden, decoratie, alles voor de receptie en ga zo maar door.

En dan kwam er ook nog bij dat we allemaal ons uiterste best deden om zoveel mogelijk te trainen. We wisten niet welke verrassing Zeus nu weer uit zijn grote hoed zou toveren. We moesten op alles voorbereid zijn.

Hades had even verrast gereageerd op het idee als ik gedaan had toen Athene het voorstelde. Bij hem was die verrassing bijna meteen veranderd naar vreugde. Hades had eerst gelachen en daarna zijn arm om me heen geslagen. "Als jij het zo wil doen, wie ben in dan om nee te zeggen."

En zo gebeurde het dus dat ik hier nu stond. Voor de zoveelste keer mijn trouwkleed gepast. Voor de zoveelste keer opmerkingen moeten aanhoren. Voor de zoveelste keer mijn eigen mening moeten verdedigen.

Maar deze keer was de laatste keer. Morgen was het zover. Iedereen liep op de toppen van zijn tenen, ik inclusief. Voor mij was het mijn trouw. Mijn feest. Mijn mening die ertoe deed.

Voor hen was het het huwelijk van één van de sterkste goden die er bestond. Het huwelijk dat niemand ooit had zien aankomen voor ik in Olympus was gearriveerd.

Net daarom wilde iedereen dat het feest tot in de punten geregeld was. Stiekem in de hoop dat Zeus niet zou komen en dat het een rustige dag zou zijn.

"Ben je nerveus?" Zodra Aphrodite me terug kon zien, ik had me namelijk omkleed achter een scherm, keek ze me met een brede glimlach aan.

Ik haalde mijn schouders kort op als antwoord op haar vraag. "Nerveus is een groot woord. Ik voel eerder kriebels van enthousiasme. Ik kan niet wachten om eindelijk ja te kunnen zeggen." De brede glimlach die op Aphrodite haar gezicht te lezen was, leek zich ook naar mijn gezicht te verplaatsen.

"Wat er ook gebeurd ..." begon ik langzaam. Het waren niet de zaken waar ik op dit moment aan wilde denken. Hoewel het ook onlosmakelijk verbonden was met de grote dag morgen. "Wat er ook gebeurd morgen, ik ben blij dat ik mij dan wel Hades zijn vrouw mag noemen."

Ik wilde niet denken aan wat er allemaal kon misgaan. Het enthousiasme dat ik voelde zou anders plaatsmaken voor nervositeit. Voor angst. En dat was wel de laatste emotie die ik wilde voelen.

"Het komt allemaal goed, Helena. We zijn één familie en zullen er alles aan doen om Zeus tegen te houden, moest hij inderdaad opdagen." Ze legde haar arm om me heen. Zo bleven we heel even staan. Genietend van de rust. Misschien wel één van de laatste momenten voor de komende tijd. De toekomst was immers heel onzeker.

Aphrodite liet me opnieuw los en keek me weer met een glimlach aan. "Nu kijken we alleen nog maar naar het grote feest morgen! Maar eerst ... " Ze gaf me een kneepje in mijn schouder. "Gaan we nog genieten van je laatste momenten als ongehuwde vrouw." Met die woorden leidde ze me de kamer uit.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Vote