My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

39.

39. Helena

Hades hield zijn ogen gesloten. Hij maakte geen enkele beweging. Alsof hij zich moest concentreren om antwoord te krijgen op zijn vragen. En die waren blijkbaar in mijn gedachten of herinneringen te vinden.

Zo bleven we een paar minuten zitten. Hades met zijn hand tegen mijn voorhoofd. Apollo en Hermes die  me alles in de gaten hielden.

Tot hades opeens zijn ogen opende. Zijn ogen keken in die van mij. Maar even snel als het moment gekomen was, was het alweer verdwenen. Hij rechtte zijn schouders en stond recht. Zonder een woord te zeggen beende hij de kamer uit, waarmee hij ons verbaasd achter liet in de kamer.

"Wat was dat?" Hermes was de eerste die sprak, terwijl Apollo de kamerdeur sloot. Hades had die in al zijn haast laten open staan.

"Hades is volgens mij een innerlijke strijd aan het voeren. Het feit dat wij hier rondlopen en hij beseft dat hij herinneringen mist maken hem razend." Apollo haalde zijn schouders op. "En dan krijg je dit."

Zowel Apollo als Hermes gingen zitten, net op het moment dat Hermes naar zijn hoofd tastte. Dat gebeurde alleen maar als iemand hem opriep.

"Ik moet naar Olympus ... Zeus roept me." Na die woorden was Hermes verdwenen en bleven Apollo en ik nog als enige over in de kamer.

Hermes

Ik zuchtte toen ik de deur naar de troonzaal opende. Na alles wat er de laatste tijd gebeurd was, had ik absoluut geen zin om Zeus onder ogen te komen. Alleen kon ik mijn taak als boodschapper van de goden niet zomaar naast me neerleggen. Die taak moest ik blijven vervullen en daar maakte Zeus nu misbruik van.

"Waarom heb je me laten komen?"

Met die woorden stapte ik dichterbij. Enkel Zeus was aanwezig. Hij deed niet eens de moeite om recht te staan.

"Ik wil dat je een boodschap brengt naar de onderwereld. Niet dat dat moeilijk is voor jou, aangezien je daar toch al meer vertoeft dan in Olympus."

Zeus zei het bijna zonder emotie. Alsof hij de woorden al zo vaak in zijn hoofd had gerepeteerd.

"Ik wil dat je hen laat weten dat hun plan mislukt is." Deze keer stond hij wel recht. "Athene mag dan wel haar herinneringen terughebben en ze hebben hetzelfde geprobeerd met Poseidon en Hera, maar ze zijn wel één klein detail vergeten."

Zeus legde zijn arm om mijn schouder en stapte zo met me terug naar de deur van de troonzaal.

"Zeg tegen Helena dat ik haar hier verwacht. Vandaag nog. Anders zal ik maatregelen moeten treffen." We waren net aangekomen aan de deur. "En wat bedoel je precies met maatregelen?" Ik keek hem aan en wachtte gespannen op antwoord.

Net op dat moment hoorde ik geschreeuw van buiten komen. Ik wisselde nog kort een blik met Zeus, die me een schouderklop gaf en zich al omdraaide, weg van de deur, voor ik de kamer verliet. Ik rende naar buiten toe.

Athene krabbelde recht van de grond. Ze hield kort haar hand tegen haar zij, terwijl we een blik wisselden. Haar aandacht vestigde zich maar een paar seconden op mij gericht.

Ze draaide haar hoofd en zette een paar stappen vooruit. Ik volgde haar blik.

Een paar meter verderop stonden ook Persephone en Aphrodite. Ik zag zelfs Ares.

Maar wat me vooral verbaasde waren Deimos en Phobos. Zij waren de god van terreur en angst. Zeus leek hen de opdracht te hebben gegeven om de anderen aan te vallen. Tegen te houden.

Alles om Helena hier te krijgen. Hij wist goed genoeg dat Helena een ongelofelijk schuldgevoel zou hebben als ze wist dat haar vrienden pijn hadden. Goden konden dan wel niet doodgaan, ze voelden wel pijn.

Volgens mij deed Zeus deze laatste aanval, in de hoop alle goden die aan Helena's kant stonden gevangen te kunnen nemen. Aphrodite en Persephone hadden een manier gevonden om iedereen weer hun herinneringen terug te geven.

Als hij iedereen kon gevangen nemen en hen herinneringen kon wissen, dan had Helena hier helemaal niemand meer.

En dat was natuurlijk zijn doel.

Aphrodite riep mijn naam. Ik draaide mijn hoofd meteen in haar richting, zonder dat ik verder een stap gezet had.

"Poseidon is op komst." riep ze, haar blik wisselend tussen mij en de andere goden.

"We redden dit niet alleen."

"Ik ga naar de onderwereld en probeer Apollo naar hier te brengen."

"Zorg alsjeblieft dat Helena daar blijft. Ze mag zich niet opofferen voor ons!"

Ik knikte, aangezien ik haar niet luidop wilde beloven dat ik Helena zou ver kon krijgen om in de onderwereld te blijven. Helena was altijd al koppig geweest en de kans was groot dat ze niet naar me zou luisteren.

Zodra Aphrodite zich weggedraaid had en haar aandacht van me had weggehaald, verdween ik om terug te gaan naar de onderwereld.

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vindt!

Vote/Comment/Follow