My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

40.

40. Hermes

"Apollo?" Ik schreeuwde zijn naam een aantal keer, terwijl ik elke mogelijke kamer in de onderwereld binnen ging.

Na een paar minuten zoeken liep ik de verkeerde god tegen het lijf. Niet Apollo, maar Hades.

"Mag ik weten waarom je de boel hier op stelten aan het zetten bent?" Hij versperde de doorgang, waardoor ik niet anders kon dan hem uit te leggen wat er aan de hand was.

"Dus als je me nu wil excuseren ... Ik ben op zoek naar Apollo."

Hades had zijn wenkbrauw opgetrokken en zette, na nog een paar seconden te wachten, een stap opzij. Daardoor kon ik eindelijk verder met mijn zoektocht.

Tijdens mijn hele uitleg had Hades niks gezegd. Alsof hij er eigenlijk niet in geïnteresseerd was.

Natuurlijk kon hij ook gewoon geïrriteerd zijn aangezien ik hem niet om hulp kwam vragen. Zou hij dat wel verwacht hebben?

Veel tijd om erover na te denken had ik niet. Apollo rende net naar me toe met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

"Wat is er aan de hand?"

Voor de tweede keer in korte tijd moest ik dezelfde uitleg doen. Maar wel met twee keer een verschillende reactie.

"Wat denkt Zeus hiermee te bereiken?!" Apollo maakt een paar gefrustreerde armbewegingen. "Wil hij alle goden uitroeien zodat enkel hij nog bestaat?"

Apollo vloekte een paar keer en keerde met mij terug naar de toegangspoorten van Olympus.

"Dit is een gevecht dat we nooit gaan winnen ... Zeus zal altijd wel iets nieuws verzinnen om Helena naar Olympus te halen."

"Dan moeten we zoveel mogelijk tijd proberen te winnen om zelf een plan te bedenken. De anderen zijn er al in geslaagd om iedereen zijn herinneringen terug te geven."

"Behalve Hades." corrigeerde Apollo me.

"Daar vinden we nog wel iets op." zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde. We wisten van in het begin al dat Hades de moeilijkste zou worden. Uiteindelijk hadden we gelijk gehad.

Toch mochten we de moed niet laten zakken. De anderen hadden wel hun herinneringen al terug. Dat was al een overwinning op zich. Hades zou de volgende zijn. Ook dat zou ons lukken. We moesten positief blijven denken!

"Het enige dat we kunnen doen op dit moment is Zeus zijn volgelingen verslaan ..." zei Apollo. "De rest zijn zorgen voor later."

"Nu Helena weer training krijgt van Hades zal ze alleen maar sterker worden met de dag. Dat speelt zeker in ons voordeel."

Apollo draaide zijn hoofd kort in mijn richting. Een frons was te zien op zijn voorhoofd. "Dat speelt helemaal niet in ons voordeel. We moeten ervoor zorgen dat Helena zo ver mogelijk van Zeus verwijderd is. Ze zal hem nooit kunnen verslaan ..."

Ik onderbrak hem meteen. "Maar met onze hulp misschien wel! En we hebben ook nog Poseidon en Hades ..." Deze keer was ik het die onderbroken werd. "Je vergeet nog iets kleins ... Als we een manier vinden om zijn herinneringen terug te geven. Dan kunnen we een beroep doen op Hades."

"We moeten positief blijven. Het is hen bij de andere ook gelukt, waarom zou het dan bij Hades niet lukken?"

Apollo maakte een handgebaar.

"Misschien omdat Hades de moeilijkste is van allemaal? Zelfs voor dit alles was Helena de enige die tot hem kon doordringen. En zelfs haar lukt het nu niet meer."

"Ik denk dat we gewoon geduldig moeten zijn. En vertrouwen hebben. Ze vinden er wel iets op." Ik gaf Apollo een korte schouderklop, net toen we bij de toegangspoorten van Olympus waren.

We zuchtten bijna gelijktijdig en keken elkaar dan even aan. "Klaar voor?" vroeg ik aan Apollo. Ik had daarnet met eigen ogen gezien wat er aan de hand was in Olympus. Ik wist wat ons daar te wachten stond. Apollo had zich een beeld moeten vormen aan de hand van mijn uitleg.

"Ik denk dat ik me nooit genoeg ga kunnen voorbereiden. Zeus zorgt altijd wel voor een verrassing." mompelde Apollo, om daarna door de toegangspoort te stappen. Ik volgde hem en we kwamen een paar seconden later terecht in Olympus.

Hades

Hermes en Apollo waren daarnet vertrokken naar Olympus. Geen van beide had Helena verteld wat er aan de hand was. Wat eigenlijk wel begrijpelijk was, maar toch ... Het ging tenslotte om haar.

Ik keek net op van de papieren op mijn bureau, toen iemand op de deur klopte. Één van mijn butlers kwam binnen en overhandigde me een enveloppe. "Helena kreeg er ook één." 

Ik opende de enveloppe meteen en er   verschenen onmiddelijk beelden van Olympus. Hetgeen Hermes me daarnet verteld had.

Hermes zijn plan om Helena er buiten te houden was duidelijk mislukt. Het was natuurlijk ook veel te voorspelbaar ... Zeus had er duidelijk al rekening mee gehouden.

Net op dat moment voelde ik hoe iemand de toegangspoort opende en naar Olympus ging. Het kon niet anders dan Helena zijn.

Helena was vertrokken naar Olympus. Waarmee ze haar doodsvonnis tekende. Ik had haar de laatste tijd wel training gegeven om haar krachten te leren gebruiken, ze was zeker nog niet klaar voor een krachtmeting met Zeus.

Ik leunde achteruit in mijn stoel. Mijn gedachten gingen terug naar de beelden, de herinneringen van Helena die ik daarstraks gezien had. Ze had gelijk gehad. Ik kende haar al veel langer dan ik me kon herinneren.

Kon ik haar zomaar naar Olympus laten gaan?

Ik tikte met mijn vingers op mijn bureau.

Ik zou er altijd spijt van hebben als ik haar niet tegen zou houden. Als ik haar niet zou helpen. Al was het maar om mijn schuld af te lossen, doordat ik onze gedeelde herinneringen kwijt was.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow