My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

38.

38. Hades

Ik ijsbeerde door de kamer. Mijn ogen op de grond gericht. Vanuit mijn ooghoek zag ik wel nog hoe Kerberos de weg naar buiten blokkeerde. Hij had zich op de grond voor de deur gelegd. En elke keer als ik dichterbij stapte, gromde hij naar me. Zo ging het al de hele tijd sinds Helena de kamer verlaten had.

Ik kon nog steeds niet geloven wat er daarnet was gebeurd. Kerberos had zich nog nooit op die manier gedragen. En hij had ook nog nooit aangevallen.

Zijn gedrag was heel abnormaal, zeker voor hem, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar de achterliggende reden.

Er moest iets zijn tussen Helena en Kerberos. Een diepere conectie. Eén die ze op die korte tijd hier in de onderwereld niet zomaar had kunnen opbouwen.

Alle gebeurtenissen die ze daarnet had opgenoemd kon ik me niet herinneren. Maar waren deze ook wel echt gebeurd? Ze had het me ook gewoon iets kunnen wijsmaken.

Ik liet me in één van de stoelen neerzakken, mijn ogen nog steeds op Kerberos gericht.

Zou Kerberos zo reageren, zelfs al had ze me fabels proberen wijs te maken?

Eigenlijk was er maar één manier om erachter te komen. Één waarbij ik meteen zou weten wat de waarheid was.

"Kerberos."

Ik stond terug recht en stapte naar hem toe. Hij gromde zachtjes, wachtend op wat ik zou doen.

Uiteindelijk legde ik mijn hand op zijn kop. Waarmee het grommen meteen stopte, omdat hij besefte wat ik ging doen.

Kerberos en ik waren met elkaar verbonden. Als ik wilde kon ik via hem spreken. Kon ik anderen in de gaten houden.

Daarnaast kon ik ook zijn herinneringen zien.

En dat was net wat ik nu van plan was.

Zodra de eerste beelden bij me binnen kwamen sloot ik mijn ogen, om ze zo helder mogelijk te kunnen zien.

Ik baande me een weg door de beelden, op zoek naar net die herinneringen die ik zocht.

Ze kwamen in snel tempo op me af.

Herinneringen die ik niet meer had.

Hoe ik via Kerberos Helena had geholpen bij haar eerst vergadering op Olympus.

Hoe ik hem meegestuurd had met haar naar aarde, toen Zeus haar bedreigd had.

Abrupt haalde ik mijn hand van zijn kop en zette, nadat ik mijn ogen had geopend, een stap naar achter.

Hoe kon het dat ik me dit alles niet meer herinnerde?!

Was dit hetgene waar ze achter mijn rug mee bezig waren? Om me deze herinneringen terug te geven?

Dit alles deed me wel twijfelen aan mijn band met Helena. Als ze hier al zo lang verbleef dan ...

Ik schudde mijn hoofd. Na mijn scheiding van Persephone had ik mezelf gezworen om hier geen vrouw meer binnen te laten. Al was het maar om niet dezelfde lijdensweg te moeten doorstaan.

Er moest een andere reden voor zijn. Een andere reden die Helena's verblijf hier kon verantwoorden.

Het was dan pas dat ik besefte dat Kerberos was opgestaan, waarmee hij de weg vrijmaakte om de kamer te verlaten. Alsof hij besefte dat het nu wel het moment was.

Ik maakte er dan ook gebruik van.

Mijn voeten snelden naar Helena's kamer. Ik nam zelfs niet eens de tijd om te kloppen. Zodra mijn hand de deurklink vast nam duwde ik de deur open.

Drie paar ogen staarden me aan. Hermes en Apollo vestigden eerst hun aandacht op mij. Daarna pas Helena, die bijna meteen weer wegkeek.

"Ik denk dat je beter gaat." Apollo stond recht en stapte naar me toe. Zijn hand zette hij op mijn schouder, waarmee hij me naar buiten wilde duwen.

"Ik kom niet voor jou."

De woorden hadden weinig effect op hem. Hij blokkeerde nog steeds de weg naar binnen.

"Ik wil even met Helena praten. Het is belangrijk."

Ik wist goed genoeg dat die laatste zin in mijn voordeel zou spelen. Bijna meteen was zijn hand weg van mijn schouder en zette hij een stap opzij. Ik liep meteen naar Helena toe.

"Waar gaat dit over?" bemoeide Apollo zich nog steeds.

"Ik wil iets proberen ... Helena weet goed genoeg waarover dit gaat."

Zodra ze naar me keek zag ik de herkenning in haar ogen. Ze wist dat dit over ons incident van daarnet ging.

Ik bukte me voor haar en vroeg: "Mag ik?" terwijl ik al mijn hand naar haar uitstak. Ze leek even te aarzelen, niet zeker wat ik van plan was.

"Dan weet ik meteen of het de waarheid is."

Opnieuw wist ik ze te overtuigen. Ze knikte voorzichtig, waarna ik mijn hand op haar voorhoofd legde en op zoek ging naar die herinneringen die me zo bang maakten.

A/N: Voor diegene die mijn tekst op mijn profiel niet gelezen hebben, over de reden van mijn lange afwezigheid: net zoals vele andere heb ook ik corona opgelopen. Nu meer dan een maand later draag ik er nog steeds de gevolgen van (en is mijn lichaam fysiek op waardoor ik er nog eens migraine-aanvallen bij krijg).

Dus aub hou het veilig allemaal!

Laat zeker weten wat jullie van het hoofdstuk vinden!

Vote/Comment/Follow