My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

49.

49. Hades

Ik leunde tegen de deuropening met gekruiste armen. Helena stond een paar meter verderop in de kamer. Ze maakte een baar grote armgebaren, alsof ze haar woorden zo meer kracht wilde geven. Mijn oren registreerden niet waar ze het over had, maar er was duidelijk een discussie gaande.

Eigenlijk mocht ze zich niet zo druk maken. Er was veel werk in Olympus, maar dacht gold ook voor de onderwereld. Zowel Helena als ik hadden onze bezigheid en dat zorgde ervoor dat we elkaar niet zo vaak zagen.

Het zorgde er wel voor dat ik de veranderingen opmerkte. Ze had wallen onder haar ogen. Haar huidskleur was bleker dan normaal. At ze eigenlijk wel voldoende? Misschien moest ik toch maar iemand vragen om haar in de gaten te houden. Dit was zeker het gevolg van te weinig slaap ... Deze situatie zou ze niet lang meer uithouden.

En het was aan mij om het een halt toe te roepen. Ik ging er alles aan doen om dat te vermijden.

Na alles wat er gebeurd was, had ik nog iets goed te maken. Ik was dan wel mezelf niet geweest, en was het technisch gezien Zeus zijn schuld, toch voelde in me schuldig. Hoe ik haar behandeld had. Wat ik tegen haar gezegd had. Ik moest laten zien dat de oude Hades helemaal terug was.

Haar Hades.

"Maak je je zorgen, Hades?" Poseidon stond achter me. Aangezien ik in de deuropening stond, blokkeerde ik de doorgang. Hij kon dus niet anders dan een gesprek aanknopen.

We hadden elkaar eeuwen niet gezien, maar toch was er nog steeds die broederband waarmee we elkaars gedragingen konden lezen.

Ik draaide me langzaam om, na nog een laatste blik op Helena te werpen. "Helena neemt teveel hooi op haar vork ... En ik probeer de juiste woorden te vinden om haar dat duidelijk te maken."

Poseidon klopte met een grinnik op mijn schouder. "Een man gebruikt nooit de juiste woorden bij een vrouw." Poseidon zette een stap opzij, waarmee hij wilde aangeven dat ik hem moest volgen.

"Ik ga niet toekijken hoe ze hier aan onderdoor gaat." zei ik, terwijl ik hem volgde. "En dan is er ook nog altijd Zeus ... Hij is nog steeds een gevaar voor ons allemaal. Vroeg of laat komt hij terug om af te maken waarmee hij begonnen is."

"Olympus is altijd belangrijk geweest voor Zeus ..." Poseidon keek me kort aan, zonder zijn pas te vertragen. "Maar Helena ook. Hoe raar dat ook mag klinken. Zijn idee was dat hij Helena kon opleiden om aan iedereen te tonen dat hij nog steeds de belangrijkste god was."

"De leerling die leert van de meester?"

"Inderdaad." zei Poseidon. "Wat er ook gebeurd, of wat hij ook van plan is, volgens mij zal hij Helena nooit pijn doen. Toch niet fysiek. Voor hem is het veel belangrijker dat ze aan zijn kant staat. Zeker nu ze zo'n belangrijke schakel is in de onderwereld."

Poseidon opende de deur naar de tuin en liet me eerst naar buiten gaan.

"Ik begrijp waar je naartoe gaat." zei ik langzaam, alsof het nog steeds tot me door moest dringen. "Als hij erin slaagt om mij uit te schakelen, is Helena de enige die de onderwereld kan leiden."

Poseidon klopte opnieuw op mijn schouder. "We moeten dus eerder op zoek gaan naar de manier waarop hij jou kan uitschakelen, dan Helena ... of mij."

"Maar hoe dan ook ... het probleem blijft dat Zeus de god is van Olympus. Zonder Zeus geen Olympus en geen Olympus zonder Zeus. Hoe hard Helena ook probeert om zijn rol over te nemen."

We keken elkaar even aan, in stilte. Beide op zoek naar het antwoord op de vraag die geen van beide durfde te stellen.

"Misschien moeten we het niet te ver zoeken." zei ik langzaam. "We kunnen Zeus niet uitschakelen zonder Olympus te verliezen. Dat weten we allemaal ..."

"We moeten er dus voor zorgen dat Zeus terug naar Olympus komt, zonder een gevaar te vormen." vulde Poseidon om aan.

"En Zeus heeft ons zelf al getoond dat er een mogelijkheid is ... Hij heeft onze geheugens gewist. Wat als we bij hem hetzelfde proberen, maar enkel de slechte herinneringen en emoties proberen wegnemen."

"Dan komen we bij het volgende probleem; hoe krijgen we Zeus naar hier om dat te doen. Iemand moet dicht genoeg kunnen komen."

"Het is Zeus bij ons ook gelukt." zei ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde. "Al moeten we hem met honderd goden tegenhouden om het plan te doen slagen."

Deze keer gaf ik Poseidon een schouderklopje. "Laat ons hopen dat als dit alles voorbij is we eindelijk als drie broers door dezelfde deur kunnen. Het is al veel te lang geleden dat we ons nog echt als broers gedragen hebben."

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vindt!

Vote/Comment/Follow