My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

18.

18. Apollo

Ik sloeg een aantal keer boos met mijn vuist tegen de gesloten deur. Helena was daarnet naar buiten gegaan, samen met haar hond. En was er daarna toch in geslaagd om door de lichtstralen naar Hades te gaan. 

"Schat ..." Ik draaide langzaam mijn hoofd in de richting van haar stem. Lena stond een paar meter verderop en friemelde nerveus aan de mouw van haar t-shirt. Ze wilde liever niet te dicht bij de deur komen, voor het geval dat er toch een geest naar binnen wist te komen. "Misschien is het beter dat ze Hades gaat helpen. Hierbinnen kunnen we toch niets doen." 

Ik maakte mezelf los van de muur en stapte naar haar toe, om mijn arm rond haar heen te leggen. "Nu hoef ik nog maar één vrouw in de gaten te houden." zei ik, terwijl ik een kus op haar voorhoofd drukte. Het zorgde voor een kleine grinnik bij Lena.

"Misschien moeten we ons hier beter wat nuttig maken." zei ze. Ze prikte ondertussen met haar wijsvinger in mijn zij. "Daarbuiten is het een slagveld, maar hierbinnen zal er ook wel werk genoeg zijn." Ik maakte me van haar los en we stapte beiden weg van de deur.

"Zouden alle geesten van Tartaros eigenlijk al uit het paleis zijn?" vroeg ik me hardop af. Behalve het voorval met Helena was ik zelf nog niet in contact geweest met hen.  Lena keek kort mijn richting uit. "Ik denk dat de meeste van hen zich buiten zullen bevinden ... Dat hoop ik toch." 

Onbewust verstevigde ik mijn greep op Lena's hand. Ik kon me niet voorstellen hoe zij zich nu zou voelen. Als zij in Tartaros zou belandden, door het toedoen van de ontsnapte geesten, dan zou de kans klein zijn dat ik haar nog terug zou zien.

"Je moet je geen zorgen maken. Ze zullen eerst voorbij mij moeten voor ze jou te pakken krijgen." Mijn woorden zorgden voor een rode kleur op haar wangen. Ik trok haar meteen dichter naar me toe en drukte een speelse kus op haar neus. 

Alleen werd ons moment verstoord door een schreeuw.

Het zette ons beide onmiddellijk in beweging. Zonder Lena los te laten, liepen we in de richting van de schreeuw. En het zorgde ervoor dat we meteen antwoord kregen op de vraag die ik daarnet gesteld had. 

Helena's vader stond middenin de gang. Hij had een lamp vast, die hij waarschijnlijk in één van de kamers meegenomen had ter verdediging. Zijn ogen hielden zijn omgeving nauwlettend in de gaten. Hij zocht duidelijk naar iets. Ofwel was hij op iets aan het wachten.

"Kunnen we u helpen?" vroeg ik voorzichtig. Ik zette een stap naar voor en wilde net mijn hand op zijn arm leggen toen ik naar achter werd geblazen. Ik belandde net niet op Lena. Helena's vader daarentegen was niet zo verbaasd als mij. In de plaats daarvan begon hij als een gek in het rond te slaan met de lamp.

"Wat is er aan de hand?" vroeg ik opnieuw, deze keer luider dan daarnet. Het haalde hem kort uit zijn trance, want zijn ogen keken naar me. "Ik kan ze niet zien!" zei hij bijna ontredderd. Hij had de lamp nog steeds stevig vast. Zijn ogen tuurden opnieuw rond zich. "Ik kan ze niet zien!' herhaalde hij zijn woorden, alsof het het enige was waar hij nu aan kon denken.

"Wie kan je niet zien? Wie is ze?" Uiteindelijk besloten ze zelf maar mijn vragen te beantwoorden. Er klonk opnieuw een schreeuw, alleen was er niemand te zien behalve ons. We moesten alle drie onze handen voor onze oren doen.

Het geschreeuw stopte even plots als het begonnen was. Mijn ogen keken opnieuw naar Helena's vader, maar deze keer merkte ik ook iets anders op. Naast me stond niet één Lena, maar verschillende. Ze openden allemaal tegelijk hun mond. "Apollo!" Ze herhaalden mijn naam. Ze herhaalden hem angstig.

"Lena ... " Ik wist niet welke de echte was. Ze leken allemaal echt. En toen ik een korte blik naast me wierp merkte ik dat Helena's vader net hetzelfde meemaakte als ik. Alleen zag hij niet Lena, maar zijn vrouw.

Dat was hetgeen waar hij ons daarnet voor wilde waarschuwen. Binnen in het paleis waren er nog steeds geesten van Tartaros en ze wisten goed genoeg wat onze angsten waren. Eerst was Helena's vader ten prooi gevallen en nu ik.

De geesten begonnen opnieuw te schreeuwen en ze vlogen naar zowel mij als Helena's vader. Ik wilde ze wegslaan, maar dat kon ik niet. Omdat het leek alsof ik Lena dan pijn deed. Mijn ogen zochten wanhopig naar de echte Lena, hoewel iets me zei dat geen van hen de echte was.

Maar waar was Lena dan?

En waar was Helena's moeder?

A/N: Een verjaardagsupdate voor de speciale leeftijd van 22. En natuurlijk als nieuwjaarscadeau voor morgen! Veel plezier ermee! 

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow