My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

20.

20. Lena

Het felle licht deed pijn aan mijn ogen. We hadden net een hele tijd doorgebracht in het donker, dus het duurde even voor mijn ogen eraan gewend waren. Mijn handen hadden zich op het glazen oppervlak voor me gezet. Veel bewegingsruimte had ik hier niet. Ik had daarnet geprobeerd om op het glazen oppervlak te bonzen met mijn handen. Alleen had het niks uitgehaald. 

Het was me eigenlijk nog steeds een raadsel hoe ik hierin terecht gekomen was. Ik herinnerde me nog hoe het paleis werd aangevallen door geesten uit Tartaros. Dan hoe Helena op zoek ging naar Hades om hem te helpen, waarbij Apollo en ik in het paleis bleven. En dan hoe Apollo en ik Helena's vader vonden. In de gang.

En vanaf dan niks meer.

Alhoewel ... Mijn ogen hadden toen wel niets geregistreerd, waarschijnlijk zat ik toen al opgesloten in het donker, mijn oren hadden wel nog gehoord hoe Apollo op me riep. Alsof hij wist dat ik weg was. Alleen had hij me niet gehoord toen ik hem probeerde te roepen. Was met Helena's moeder net hetzelfde gebeurd? Zat zij ook opgesloten in het donker, met glas rond zich heen? 

Ik knipperde een paar keer, wachten tot ik terug scherp zag. "Lena?" Mijn naam werd onzeker gezegd. Ik draaide me meteen in de richting van de stem. Helena's moeder en ik keken elkaar voor een paar seconden zwijgend aan, alsof we even moesten laten bezinken dat we beiden in hetzelfde schuitje zaten. 

Er klonken een aantal voetstappen, welke mijn aandacht opeisten. Ik draaide mijn hoofd terug naar voor.

"Wel wel ... Kijk eens wie we hier hebben." Het was jaren geleden, zelfs eeuwen geleden, dat ik hem nog gezien had, maar hij bleek nog geen haar veranderd.

Zeus zat voor ons op de troon. Zijn armen beide op een leuning. Een grijns om zijn lippen. 

Als vanzelf zette ik een stap naar achter zodra mijn blik op hem terecht kwam. Alleen botste ik meteen tegen het glazen oppervlak achter me.

"Je wil toch nog niet weg, Magdalena? Je bent er nog maar net." Ik moest bijna kokhalzen toen mijn naam zijn mond verliet. De grijns om zijn lippen zei dat hij tevreden was met mijn reactie. 

Zeus stond recht en stapte naar ons toe. Of beter gezegd, naar mij toe. 

Hij tikte met een grinnik tegen het glazen oppervlak. "Je had al deze problemen niet veroorzaakt als je zelf naar me toe gekomen was." zei hij. Zeus deed me terugdenken aan een aantal weken geleden. Toen ik nog maar net in de onderwereld was. Door mij was Helena's moeder toen in Tartaros terecht gekomen, als een waarschuwing. En nu ze eindelijk veilig was, had ik haar weer meegesleurd.

"

Waarom wil je me eigenlijk hier hebben?" kaatste ik terug. Toen ik nog leefde had ik een heel andere Zeus gezien dan nu. Dan had hij me speciaal laten voelen. Alsof ik de enige vrouw in zijn leven was. Jammer genoeg kwam ik pas later te weten dat hij Zeus was.

Zeus hield zijn hoofd schuin en leek even na te denken over zijn antwoord.

"Je bent altijd heel speciaal voor me geweest, Magdalena." Ik voelde walging zodra hij mijn naam zei. "In tegenstelling tot wat je denkt."

Zeus zette nog een stap naar voor, waardoor we bijna neus aan neus stonden. Het glazen oppervlak van mijn 'cel' het enige dat ons scheidde.

"De speciaalste van de duizenden vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt?" Ik was niet van plan om me zomaar gewonnen te geven. Toen ik nog leefde had hij me helemaal om zijn vinger kunnen winden, maar nu ging ik slimmer zijn. Zijn trucjes die dan vat op me hadden, zouden nu niet werken.

Mijn woorden leken hem niet te raken. Hij had nog steeds een neutrale gezichtsuitdrukking. Hoewel er na enkele momenten van stilte toch een grijns om zijn mond verscheen.

"Touché." grinnikte hij, voor hij terug een stap achteruit zette.

"Wat ik bedoelde ..." begon hij, maar ik draaide mij al om zodat hij tegen mijn rug sprak. "Dat alle moeders van mijn kinderen speciaal zijn voor mij."

Ik lachtte gemaakt. "Zo speciaal dat je me liet sterven." mompelde ik. "Als ik had geweten ..." Ik draaide mijn hoofd meteen in zijn richting. "Wat dan? Had je me gered?" Opnieuw forceerde ik een lach. "Vertel nu geen leugens ... Daar heb ik echt geen zin in." Daarna kreeg hij opnieuw mijn rug.

Ik hoorde Zeus wel weer dichterbij stappen. Zijn vinger tikte kort zijn het glas. "We weten allebei dat je niet zonder me kan ... Waarom zou je anders iets beginnen met mijn zoon?"

A/N: Met een week vertraging, maar beter laat dan nooit haha.

Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk!

Vote/Comment/Follow