My Life as his Goddess [NL - Vervolg op My Life as a Goddess]

2.

2. Helena 

Hades zijn voetstappen kwamen dichterbij. Zowel ik als mijn vader keken in de richting van het geluid. Een paar seconden later kwam Hades dan eindelijk in zicht. Hij leek mijn vader niet eens op te merken, hoewel hij naast me stond. Hades zette zijn handen op zijn zij. Zijn ogen toonden dezelfde emoties als de voorbije weken. Boosheid. Teleurstelling. Onbegrip. Het deed me niets meer. Ik had die blik ondertussen al veel te vaak gezien. 

"Zou ik je toch even kunnen spreken?" Hij sprak heel kalm, maar tegelijk op monotone toon. Mijn vader nam het woord. "Natuurlijk. Ik wilde toch even op bed gaan liggen." Hij verliet de kamer en gaf Hades zo zijn zin.

"Ik weet niet waar je allemaal mee bezig bent, en wat dat toneeltje was dat je daarnet aan het opvoeren was ..." Hades stapte naar voor, alsof hij zo hoopte om meer indruk op me te maken. "Weet je eigenlijk wel wat je zegt?!" Eén zin. Eén zin had hij zijn kalmte kunnen bewaren. Eén zin had het geduurd voor we weer tegen elkaar begonnen te roepen. 

"Zeus kan je niet doden. Zelfs als het lukt .. wat ga je dan doen? Godin worden van Olympus? Denk je echt dat ze je gaan aanvaarden? Voor hen ben je de godin van de onderwereld. Als het van hen afhangt kan je Zeus meteen vergezellen in het Elyssium." Ik had mijn handen in vuisten gebald. Zijn wantrouwen deed pijn. Veel pijn, hoewel ik mezelf al van hem had afgesloten. Als ik mijn moeder wilde redden moest ik kiezen. En aangezien Hades zichzelf toch belangrijker vond, was het een veel makkelijkere keuze geweest dan ik eerst gedacht had. 

"Je bent mijn baas niet Hades." Ik zette een stap opzij en wilde hem voorbij stappen toen ik zei: "En voor zover ik weet zijn wij niet getrouwd, dus de godin van de onderwereld bestaat niet." Zijn hand pakte meteen mijn arm vast en hij trok me naar zich toe. Zijn ogen spuwden beide vuur. "Wat zei je?" De drie woorden kwamen bijna als een fluistering uit zijn mond. "De godin van de onderwereld bestaat niet. En ze zal ook nooit bestaan." 

Voor ik het goed en wel besefte, vloog ik door de kamer. Mijn rug belandde tegen één van de kasten en ik viel met een kreun op de grond. Mijn woorden hadden hem duidelijk razend gemaakt. Het duurde even voor ik terug recht kon staan. Mijn hele lichaam deed pijn. "Schat, ik ... Dit was niet mijn bedoeling." Ik hield mijn hand voor me, als teken dat hij moest zwijgen. Hij wilde me recht helpen, maar ik hield hem tegen. 

"Je hebt al genoeg gedaan." mompelde ik. Ik legde mijn hand kort op mijn onderrug en wreef erover. Opnieuw ging er een pijnscheut door me heen. "Ik heb altijd geweten dat er een waarheid zat in alle verhalen die mijn ouders me vroeger over je vertelden. Ik wilde ze niet geloven. Ik wilde niemand geloven toen ze me zeiden tot wat je in staat was. En nu ... Nu heb je me eindelijk laten zien wie je echt bent." 

Ik voelde hoe er een traan over mijn wang rolde. Ik veegde hem meteen weg, toen ik hem opmerkte. Mijn ogen keken naar hem. Hij stond op een paar meter van mij. Zijn ogen keken me hulpeloos aan.

"Je bent een monster." fluisterde ik bijna. "En ik ben blij dat ik dat eindelijk besef." Na die woorden draaide ik me om en vluchtte de bibliotheek uit. Hades maakte geen aanstalten om me te volgen. Hij zei zelfs niets meer. 

Zodra ik de zaal verlaten had, kon ik de tranen echt niet meer bedwingen. Ze stroomde over mijn wangen. Mijn armen had ik om me geen geslagen. 

Op mijn weg naar mijn kamer, botste ik bijna tegen mijn vader op. Hij was terug in de richting van de bibliotheek aan het stappen. Volens mij had hij het lawaai gehoord. "Helena, wat ...?" Ik gaf hem geen kans om iets te zeggen. Ik liep hem gewoon voorbij. 

Dit was iets waar ik alleen mee moest leren omgaan. Mijn gedachten mochten dan wel al een keuze gemaakt hebben, mijn hart had het er moeilijk mee. 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden! 

Vote/Comment/Follow