#Unicode
တာအိုဘုန်းကြီး တိမ်မြူရဲ့ ခြင်သီအိုရီ။
တောင်ဝါကြီး ဘယ်မှာလဲ ဆိုတာကို ရူဟန် က မသိဘူး ဆိုပေမဲ့ ဘေဂျင်းလမ်းမှာ ရှိတာတော့ သေချာပါတယ်။သူတို့ကိုတောင်မှ ချောင်းရင် ချောင်းကြည့်နေနိုင်တယ်။
ဒီလို အချိန်မှာ ဒီစကားကို ပြောတယ်ဆိုတာ အကြီးကြီး သေလမ်းရှာတာပါပဲ။
အနားမှာ ရှိတဲ့ မွန်းစတား အမဲလိုက်သူ လူငယ် က ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားတယ်။
နေပါအုန်း.. အရုူးတောင်ဝါကြီး အိမ်ကို အပြောင်ရှင်းမှာ ဟုတ်လား။ ဒီအရူးတောင်ဝါကြီး ဆိုတာက အစစ်အမှန် နတ်ဘုရား တောင်ဝါကြီးကို ပြောတာလား။
မွန်းစတား အမဲလိုက်သူ လူငယ် က အတွေးနက်နေတုန်းမှာပဲ တာအိုဘုန်းကြီး တိမ်မြူ က လက်ကို ဆန့်တန်းပြီး စာတစ်စောင်ကို ထုတ်ယူပြီး ရူဟန်ကို ပေးလိုက်တယ် “သူငယ်ချင်းလေး ဒီစာက မင်းမိသားစု နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စိတ်ဝင်စားစရာတွေကို ချရေးထားတာပဲ။ ဒါက ငါမင်းဘေးနားမှာ လေ့ကျင့်ဖို့ ထိုက်တန်တဲ့ အရာတစ်ခုလို့ မင်းစဉ်းစားလို့ရတယ်။”
စာထဲမှာတော့ ရူဟန် ရဲ ့အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ ပင့်ကူရုပ်သေး ကိစ္စကို သေချာရေးထားပါတယ်။ တိမ်မြူ က ခြေရှစ်ချောင်းကို ချိုးလိုက်တာကြောင့် ခြေထောက်မဲ့နေတဲ့ ပင့်ကူ ရုပ်သေးက အပေါ်မျက်နှာကျက် မီးချောင်း ပေါ်မှာ ရှိနေပါသေးတယ်။
ရူဟန်က ဒီသတင်းကို စိတ်ဝင်စားမယ် လို့ သူယုံကြည်နေတယ်။
“ငါနဲ့ ငါမိသားစု ကိစ္စလား” ရူဟန် က လက်ကို ဆန့်ပြီး စာရွက်ကို ယူကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ချက်ချင်းပဲ ခေါင်းမော့ပြီး ပင့်ကူကို ကြည့်လိုက်တယ်။
အပေါ်မှာတော့ ကြယ်သီးအရွယ်လောက်ရှိတဲ့ သေးငယ်တဲ့ ပင့်ကူလေး ရှိနေပါတယ်။ ပင့်ကူက ခြေထောက်တွေ မရှိတော့တာကြောင့် နေရာမှာပဲ ရှိနေတယ်။ မလှုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။
ရူဟန်က ခုန်ပြီး ပင့်ကူ ရုပ်သေးကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။
ဒီအချိန်မှာတော့ ရုပ်သေးက အသက်မဝင်တော့ပါဘူး။
