POV Morgan
Het regelmatige gepiep was het enige wat je kon horen in de stille, kille ziekenhuiskamer. Op de gang hoorde dokters en verplegers praten, verderop hoorde je een vrouw hard huilen. Het maakte me bang, bang dat ik ook zo hard moest huilen omdat mijn kind het niet ging redden.
Ik was bang mijn dochter te verliezen. Mijn dochter betekende alles voor me, ze was alles wat ik nog had. Ze was te jong om mij alweer te verlaten.
Ik hoorde de kamerdeur openen en weer sluiten. "Morgan" Ik draaide nu wel om en keek mijn zus aan. "Noah heeft het niet gered, hij is onderweg van het ziekenhuis overleden aan zijn verwondingen. Ik kan Maddie niet ook nog verliezen, niet haar ook!" Snikte ik hard. Madison sloeg haar armen stevig om me heen en liet me op haar schouder uithuilen. Ze liet me pas los toen ik rustig was geworden.
'Hoe is het gebeurd?" Vroeg ze heel kalm. "Noah wilde met zijn drieën iets leuks gaan done. Ik was ziek dus ging niet mee. Ik dwingde hem toch iets leuks met Maddie te gaan doen want hij was tenslotte veel in haar leven. Onderweg kwam een harde bui en slingerde de auto door een windvlaag van een viaduct af." Ik begon weer te huilen. Madison streelde mijn rug. "Het spijt me" fluisterde ze.
Een man kwam binnen lopen. "Wil de moeder even mee komen?" Ik knikte en liep naar de gang. Ik liet de deur op een klein kiertje staan zodat als er binnen iets gebeurde, ik meteen terug naar binnen kon rennen, naar mijn dochter toe.
"Het spijt me mevrouw, ik leef met u mee. Hopelijk haalt uw dochter het" Ik knikte. "Danku, meneer... Wie bent u ook alweer?" "Noem me maar Ronald ik ben van de jeugdzorg." Ik slikte. Wat moest die vent van mij hebben. "Ik heb helaas slecht nieuws. De jeugdzirg vind dat u uw dochter niet zomaar met een vreemde mee had mogen laten gaan, wegens nalatig gedrag wilt de jeugdzorg uw kind uit huis plaatsen"
De deur vloog open en Madison vloog die man nog net niet om zijn nek. "WIe denk je wel niet dat je bent om een dochter weg te halen bij haar enige ouder. Noah was geen vreemde, hij was haar vriend! En als jij Maddie met ook maar één vinger aanraakt, ik zweer het ik zorg dat je nooit meer iets kan aanraken" Ik trok Madison naar achter. "Rustig"
De man keek van mij naar mijn zus. "We kunnen het niet zomaar laten gaan, ik zou het ook graag anders willen zien maar ik kan het nou eenmaal niet veranderen." Hij leek me een vriendelijke man. "Wat als wij zelf een beter huis voor Maddie kunnen regelen? Iemand die beter op Maddie kan passen, maar die we wel vertrouwen?" Vroeg Madison. Ik keek haar met grote ogen aan. "Als de jeugdzorg dat huishouden goedkeurd dan is dat prima." Hij draaide zich om en liep weg. Ik keek Madison nog steeds met grote ogen aan.
"maak je geen zorgen, ik ga alles voor je regelen. Blijf jij maar hier bij je dochter"
POV Madison
Ik rende het ziekenhuis uit en pakte mijn telefoon en belde mijn vader. Ik legde hem alles uit. "Madison, ik weet wat je wil vragen maar dat kan echt niet, ik kan niet een baby in huis nemen" Ik zuchtte. "Oke, dan ga ik wel naar keuze twee" Ik hing op en hield een taxi staande. Ik gaf het adres door en keek naar buiten.
Ik liep naar binnen met de sleutel die ik nog steeds had. "Mam" Riep ik met tegenzin. Mijn moeder kwam de keuken uit. "Madison wat doe je hier?" Vroeg ze. Ik ging op het aanrecht zitten en keek haar aan. "Ik heb je hulp nodig, het is nogal een grote gunst die ik je ga vragen" Ze knikte.
"Tuurlijk, alles, vraag maar" Ik haalde diep adem. "Noah en Maddie hebben een auto ongeluk gehad en Noah heeft het niet overleeft, nu dreigt de jeugdzorg Maddie van Morgan af te pakken en willen ze haar in een ander gezin zetten, waar Morgan Maddie niet meer kan zien. De jeugdzorg zei dat als we een ander geschikt gezin vonden, die het oke vonden en gekeurd werden, dat die Maddie dan mochten hebben."
"Vraag je me nou of ik de voogd van Maddie wil worden?" Ik haalde mijn schouders op. "Misschien wel?" Ze zuchtte. "Morgan woont hier niet voor niks meer eh" Ik knikte. "Madison, je vraagt nogal veel van me" Ik knikte. "Dat weet ik, dat gaf ik ook al aan, en jij zei, tuurlijk, alles, vraag maar" Ze keek me lang aan.
"Is dit hoe het voor de rest van mijn leven zal zijn? Dat je alleen komt als je een gunst van me wil?" Ik schudde mijn hoofd. "Luister, ik beloof dat als je dit voor mij, of eigenlijk meer voor Morgan, doet, dat ik meer langs zal komen in de vakanties. Ik heb het alleen wel druk met mijn vriend en met voetbal. Ik kan niet ieder weekend zomaar op het vliegtuig stappen, pap is nu al boos om de rekeningen die ik hem tot nu toe gaf voor mijn vliegreisjes"
"Ik moet erover nadenken" Ik knikte en liep naar de kast. "Je hebt mijn oreo's nog!" Zei ik blij. Ze knikte. "Je bent mijn beste moeder" Ze rolde met haar ogen. "Ik ben je enige moeder, slijmbal" Zei ze. Ik haalde mijn schouders op. "Daarom hou je zo veel van me" Ze begon te lachen.
Ik weet dat ik misschien overdreef, ik mocht mijn moeder nog steeds niet, maar dit kon wellicht helpen bij haar keuze, want ik weet dat ze me terug wil hebben en als ik met een beetje chantage dat kon regelen, moest het lukken.
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en zag een hoop gemiste oproepen van Nathan. Dat was waar ook...
Heyyy
laat weten wat jullie vonden!!
Lovee yaaa all
