POV Madison
"Morgan was het beste zusje die ik had kunnen wensen. Ook al had ik het niet altijd door, of gaf ik het niet altijd toe, mijn zusje was perfect." Ik haalde diep adem. "Morgan heeft veel meegemaakt in haar leven, dingen waar ik deels schuld aan heb gehad. Ze zei altijd tegen me dat het niet mijn schuld was maar ik wist dat ze dat zei uit medeleven. Ook al wilde ik geen bescherming en had ik meer het idee dat ik Morgan moest beschermen, beschermde ze mij ook"
Lang staarde ik naar mijn blaadje met geschreven tekst. Ik frommelde het blaadje op en gooide het achter me neer.
"Morgan was geweldig. Veel mensen hebben haar nooit leren kennen, niet op de manier dat ik haar kende. We leken misschien als twee druppels water op elkaar qua uiterlijk, maar we waren nooit twee druppels water qua innerlijk geweest. Morgan was puur, eerlijk en mensen hielden van haar omdat ze oprecht was. Ze was een harde leerlinge op school, had haar toekomst gepland beter dan dat ik dat ook zal kunnen. Ondanks de tegenslagen die Morgan had gekregen in haar leven en het verlies wat ze mee heeft moeten maken, ondanks alles bleef ze streven naar een toekomst."
Ik keek de zaal met mensen door en zag vele gezichten die ik al in geen jaren meer had gezien. Ik zag vriendinnen van de middelbare, buren, vrienden van Morgan haar tennisclub, mensen van de basisschool en zelfs mensen die ik niet eens had gezien. Zo veel mensen die allemaal om mijn zusje gaven.
"Morgan had hier moeten zijn. Ze had hier moeten zijn om jullie te zien, de mensen die om haar geven, mensen die van haar hielden. Morgen had niet weg mogen gaan. Mijn kleine zusje had niet weg mogen gaan"
Ik beet op mijn lip om de tranen tegen te houden. "Morgan zou hier waarschijnlijk veel beter in zijn dan ik" Mompelde ik zachtjes door de microfoon.
Ik keek naar de voorste rij met mijn moeder, vader, Nathan, Nona en Xander. "Morgan zou jullie trots hebben gemaakt" Mijn vader stond op en liep naar mij toe en sloeg zijn arm om me heen. "Dat is niet waar Madison, ik en je moeder hielden van jullie alle twee. Jij maakt me trots door de lieve woorden die je over je zusje uitspreekt. Niemand kan dit beter." Fluisterde hij zacht in mijn oor. Ik deed een stap naar achteren zodat mijn vader kon spreken. Ik liep langzaam terug en ging tussen Nona en Nathan in zitten.
Nona sloeg haar arm om me heen en Nathan pakte mijn hand en kneep er zachtjes in.
"Ik kon niet lang een vader zijn voor Morgan. Daar zal ik de rest van mijn leven spijt van hebben. Maar de korte tijd die ik met haar door heb mogen brengen was geweldig. Als ik naar mijn dochters kijk zie ik twee volwassen meiden die ontzettend op hun geweldige moeder lijken. Ik zal de rest van mijn leven spijt hebben dat ik er niet op tijd was voor haar en dat ik niet op tijd voor haar klaar stond. Ondanks dat mijn tijd met haar zo klein was, ben ik blij dat ik nog tijd met haar heb gekregen en haar heb leren kennen." Mijn vader slikte een keer.
Ook hij probeerde zijn tranen tegen te houden. Mijn moeder had een waterval van tranen op haar gezicht. Ze zat snikkend naast Xander. Hij probeerde haar te troosten maar niemand kon haar op dit moment troosten. Niemand kan een moeder troosten die net haar kind, haar lievelingskind, is verloren. Ze zal het nooit meer hardop zeggen, maar ik weet dat ze altijd meer van Morgan zal houden.
Ik geef haar gelijk. Ik was altijd een bitch tegen mijn moeder terwijl Morgan een engel was in vergelijking met mij.
Er werd nog muziek gespeeld, een video van Madison die stond te zingen. Een gelukkige Madison. Ik kroop dichter tegen mijn Nona aan. "Het komt wel weer goed meisje" Fluisterde ze in mijn haren terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Langzaam stroomde de zaal leeg. Nathan keek me even aan maar ik wilde nog even alleen zijn. Ik bleef alleen achter en keek naar de kist die voor in de zaal stond. Ik keek lang naar de foto op de kist. Morgan leek zo gelukkig.
Mijn vader kwam de zaal terug in en ging naast me zitten. "Kom je zo ook nog naar de receptie?" Ik haalde mijn schouders op.
"Luister naar me. Madison. Je bent een geweldige zus geweest. Dit is niet jou schuld. Ik heb nog nooit zo iemand gezien die zo om hun broer of zus gaf. Je bent een geweldige zus en je stond zo vaak voor haar klaar. Dit is is niet jou schuld." Ik haalde mijn schouders op.
"Madison... Ik ben zo blij dat ik me jullie vader kan noemen... Ik ben trots op jullie beide... I'm so proud to call myself your father..."
Heyy allemaal
ik liep ontzettend vast met dit boek en heb mijn best gedaan om een zo mooi mogelijk einde te schrijven. Ondanks dat ik vast zat had ik altijd veel plezier met het schrijven van dit boek.
Laat alsjeblieft weten wat je er van vond
Lovee yaa all
xlivewithoutlimits
