POV Madison
Een week was ik nou al in LA maar ik had Nathan niet meer gezien sinds de club. Ik zat de hele dag in de tuin van mijn vader en Belle hield me gezelschap. Vanessa kwam iedere dag even langs, bleef dan even en ging dan na een uurtje ongeveer weer weg.
Ze zei dat Nathan niks meer van zich had laten horen in de afgelopen week, en ze niet eens zeker wist of hij nog wel in Los Angeles was. Hij kon goed ergens in New York rondhangen.
Ik miste Nathan zo erg, maar hij nam niet op als ik hem probeerde te bellen. Ik durfde niet naar hem toe te gaan en met hem te praten. Ik wilde hem niet kwijt, niet dat ik hem zo niet kwijt raakte, maar ugh ik werd gek van alle gedachtes en alle moeilijkheden.
Ik sloot mijn ogen en droomde ove de fijne momenten met Nathan die ik tot nu toe had gehad.
"Madison?" Voorzichtig deed ik mijn ogen open en kneep ze snel weer dicht tegen het felle licht van de zon die mijn ogen brandden.
Na voorzichtig weer open te doen, en even te wennen aan het licht, zag ik Nathan voor me staan. Hij keek ongemakkelijk naar Belle. "Ow, sorry, ik ga even... bellen" Zei ze snel, voor ze naar binnen rende en mij met Nathan in de achtertuin achterliet.
"Ik wilde even met je praten?" Ik knikte en ging rechtop zitten en keek hem aan. Hij ging op een andere ligstoel zitten en keek me niet aan. "Ik moest duidelijk even nadenken want ik had echt mijn twijfels over of ik nog met je verder wilde of niet. Ik vond het ten eerste heel vervelend wat je had gedaan, en dan ook nog bij je ex. Ten tweede baalde ik ervan dat ik er zo achter moest komen en dat je niet gewoon eerlijk tegen me was over alles." Ik knikte weer en keek hem voorzichtig aan.
"Ben je er wel uit? Want ik weet dat ik stom ben geweest. En ik ben hier gekomen om voor je te vechten want ik hou echt van je, en hoe stom het ook klinkt, ik deed het allemaal om bij jou te kunnen zijn zodat we samen konden wonen, na mijn laatste jaar, volgend jaar. Ik was nooit van plan er verslaafd aan te raken, maar ik wilde alleen mijn cijfers ophalen, zonder Morgan, zonder mijn vader en zijn geld, en zonder gezeur van mijn moeder"
Ik keek naar de grond. "Dat je zei dat ik dan niet naar je toe had moeten komen toen je opa op sterven lag... Dat was voor mij niet eens een keuze, dat was voor mij iets wat ik had moeten doen omdat ik er voor je wilde zijn. Jij zou er ook voor mij zijn en als ik zei dat ik slecht stond voor school liet je me niet komen, ook al had je me eigenlijk hard nodig. Ik wilde gewoon bij je zijn"
Nathan verplaatste zich van de ligstoel en kwam naast me zitten. Ik legde mij hoofd op zijn schouder en begon te huilen. "Ik deed het echt niet met kwade bedoelingen, en ik bedoelde er niks bij dat ik naar Cody ging, ik weet gewoon dat hij goede contacten heeft die goede pillen konden leveren die niet dodelijk of iets waren" Snikte ik hard.
Nathan legde zijn arm om me heen en troostte me zachtjes. Het bleef een lange tijd stil. Het enige geluid wat je hoorde was de pomp van het zwembad, die zachtjes zoemde, de vogels, die een vrolijke melodie floten, en een huilende, snotterende baby, wat ik dus was.
Nathan zei een tijd lang niks. Ik durfde niet op te kijken, mijn hoofd te verplaatsen of zelfs ook maar op te staan. Ik wilde gewoon in zijn armen blijven omdat dat een oude vertrouwde plek was.
"Ik wil je niet kwijt" Snikte ik luid. Hij verplaatste zijn hoofd en keek me aan. Hij tilde mijn kin op zodat ik hem ook wel moest aankijken. "Wie heeft gezegd dat je me kwijt bent?" Ik keek hem verbaasd aan. "Je laat me niet vallen omdat ik zo stom ben?" Hij schudde zijn hoofd.
"Nee, we zullen wel weer aan het vertrouwen tussen ons moeten gaan werken en we zullen nog samen over moeten praten, zodat dit niet nog een keer gebeurd. En ik wil dat je al die pillen vernietigd, want ik vertrouw het niet als je ze nog in een hoekje hebt liggen"
Ik knikte. "Komt goed" Ik drukte mijn lippen op die van Nathan en de zoute smaak van mijn tranen proefde ik meteen in mijn mond. "Ik heb je gemist" Fluisterde Nathan. Ik knikte. "Ik jou ook, heel erg" Hij trok me dichter tegen hem aan.
"Ik wil je niet kwijt Madison. Helemaal niet doordat je pillen gebruikt. We hebben misschien af en toe onze ups en downs maar we redden het samen wel. Je bent tenslotte de beste vriendin die ik tot nu toe heb gehad, en je was er voor me in tijden dat niemand anders bij me wilde zijn, of dat ik eigenlijk iemand bij me wilde hebben"
Ik glimlachte. "Jij bent geweldig. Soms vraag ik me echt af waar ik jou aan heb verdiend" Hij glimlachte lief naar me. "Ik weet het, vraag ik me ook wel eens af" Ik sloeg speels op zijn arm waardoor hij begon te lachen en me dichter tegen hem aan trok.
"Kom, trek iets leuks aan, doe je make-up, dan gaan we naar het café" Ik stond op. "Loop je mee?" Hij knikte. "Dat jurkje afgelopen week in de club was echt gemeen" Zei hij. ik grijnsde naar hem. "Hoezo? Vond je hem niet mooi zitten dan?" Vroeg ik schijnheilig. Hij schudde lachend zijn hoofd. "Je weet heel goed het antwoord op die vraag"
Ik glimlachte en drukte nog een kus op zijn wang. "Klopt"
sorry voor de late update
ik wist echt even niks meer hoe ik het moest doen
hopelijk zijn jullie niet heel boos op me
:'(
