Ik werd wakker met hevige hoofdpijn. Toen ik rechtop ging zitten voelde ik mijn hoofd bijna ontploffen. Ik opende voorzichtig mijn ogen. Ik keek waar ik was en zag dat ik nog steeds bij Brandon in de woonschuur was.
Ik zat in zijn bed en hij lag naast me. Ik keek lang naar hem. Hij lag met zijn ontblootte bovenlijf boven de dekens en met zijn rug naar mij toe. Ik keek de rest van de kamer rond en probeerde me de vorige avond te herrinneren.
Mijn ogen werden groot toen ik de kamer goed bekeek. Mijn kleren lieten een spoor achter, van de bank waar we hadden gezoend naar het bed waar we nu lagen! Mijn shirt lag op die van Brandon op de leuning van de bank. Mijn broek lag op de tafel en die van Brandon lag onder de bank voor de helft. Mijn ondergoed lag op de grond vlak voor het bed. Ik keek geschrokken naar Brandon die nog lag te slapen.
Ik rende zachtjes naar mijn koffer en haalde daar een gebleekt shortje uit en een zwart gehaakt buik topje, die bovenop lagen. Ik pakte schoon ondergoed en mijn toiletspullen en maakte snel mijn weg naar de badkamer.
Ik trok snel de kleren aan en keek in de spiegel. Ik zag er niet uit! Mijn haren zaten alle kanten op. Ik had mega wallen en resten mascara zaten op mijn wangen. Ik pakte mijn make-up reinigingsspul en maakte mijn gezicht schoon. Ik deed snel mijn nood-foundation op. Ik had nooit foundation op. Alleen als ik er echt niet uit zag, meestal de dag nadat ik op stap was gegaan en heel dronken was geweest.
Ik kamde snel mijn haren en rende de badkamer uit. Brandon lag nog te slapen. Ik schoot snel mijn zwarte sneakers aan. Ik keek nog een keer bij de voordeur om en rendde toen de tuin van Brandon in. Ik liep eerst naar Liz. Ik moest haar spreken. Eerst liep ik rustig en zonder dat ik het echt in de gaten had ging ik steeds harder lopen. Ik rende langs de kerk en zag dat het pas half 9 was.
Ik stond stil voor haar huis en slikte. Ik liep nu rustig de tuin in en opende achterdeur en begroette Liz' ouders die in de keuken de krant zaten te lezen. Ik klopte op de deur en voor ik antwoord kreeg liep ik de kamer in. Liz zat, tegen mijn verwachtingen in, al achter haar laptop en was ook al aan het bellen.
"Ik ben jullie zo terug" Haar glimlach verdween. Ik ging op haar bed zitten. Het was even stil. Ik zocht naar de juiste woorden om mee te beginnen. "Wilde je me nog ooit iets vertellen?" Vroeg ze. Ik keek haar met grote ogen aan. Ik zuchtte en viel achterover. "We hadden een deal, zodra één iemand van het team ontmaagd werd zouden we het zeggen, dat was onze Girlcode!" "Ik ben niet ontmaagd... Ik bedoel niet voor dit gedoe... Ugh" Ze trok haar wenkbrauwen op.
Ze veegde met haar duim langs mijn kaaklijn. "Je was gister dronken en bent met hem naar bed gegaan?" Ik schudde mijn hoofd. "Ja... Nee... ik weet het niet, het is allemaal een zwarte vlek! Ik weet het niet meer. Wat ik wel weet is dat ik niet zwanger ben en dat ik nooit ben vreemdgegaan."
Ze keek me lang aan. Ik zag geen emoties en dat betekende niet veel goeds. "Maar je zegt nu dus eigenlijk dat Noah en Jason liegen. Je bent niet vreemdgegaan en bent niet zwanger" Ik knikte. "Waarom zou ik dat geloven? Je bent de laatste tjd alleen maar bij hem" "Als vrienden. Ik zou Noah nooit zoiets aandoen!" Riep ik.
"Madison ik geloof je niet. Want waar moest die zwangerschapstest dan vandaan komen?" Ik zuchtte. "Morgan" "Madison geloof je dat zelf? Morgan is het stille meisje wat alleen maar in de bibliotheek zit. Denk je nu echt dat ze zwanger is?" Ik slikte. Ze geloofde me niet en ik wist niet hoe ik haar moest overhalen om mij te geloven. Ik wist dat als zij me niet geloofde, ik niemand meer over zou hebben.
Toen kwam de klap. "Je bent walgelijk Madison Johnson en ik ben geen vriendinnen die niet eens eerlijk tegen me zijn!" Ik liet een traan over mijn wang glijden en stond toen op. Ik liep naar de deur en draaide me nog een keer om. Ze had me de rug toegekeerd en stond zelf ook te huilen. Ik liep naar beneden en wilde niet dat haar ouders me zo zagen. Ik liep naar de voordeur en keek buiten om me heen.
