Madison
"MORGAN!" Ik rende onze kleine kamer in en sprong op ons bed. "Kijk eens naar buiten, in de tuin, Jason heeft een nieuw vriendinnetje" Morgan stond op van het kleine bureau waar ze aan het leren was en liep naar het raam wat uitkeek op de tuin. "Weer een bimbo" Lachtte ze. Ik kwam naast haar staan en keek hoe Jason en het meisje in de achtertuin elkaar aan het versieren waren.
Ik liep naar het bureau waar Morgan net bezig was met haar werk. Ze was aan het leren. "Mor, het is vakantie! Geniet een keer! Ga mee naar het strand!" Zei ik blij. Ze schudde haar hoofd. "Ik kan niet, morgen en overmorgen heb ik tenniswedstrijden en ik kan dan dus niet leren." Ik sloot haar boek. "Daarom is het vakantie, je hoeft niet te leren" Maar zo stug als ze was opende ze haar boek weer en ging verder met haar samenvatting.
Ik zuchtte en liep naar beneden. Ik pakte de voetbal uit de bijkeuken en liep naar het voetbalveldje. Ik begon gewoon met een paar schoten op het doel en langzaam aan was ik al hard aan schoppen waardoor het hele hek aan het trillen was.
Ik en Morgan deden veel samen maar zij was meer serieuzer over school en van tennis en tekenen. Ik was niet kunstzinnig, ik voetbalde, dat was voor mij genoeg. Niemand kon mij voetballen zomaar afpakken. Nooit miste ik een wedstrijd of training. Daarom was ik ook de aanvoerder van ons team. Morgan en ik waren onafscheidelijk.
Eerst waren we met zijn drieën maar toen kwam mijn moeder thuis, met een nieuwe vriend een jaar geleden.
* Flashback *
"Eindelijk daar ben je, Madison heeft alle popcorn al opgegeten!" Riep Morgan lachend. We hoorden de voordeur dicht gaan en onbekende stemmen. Mannelijke stemmen. Ik keek een beetje bang naar Morgan. Niet omdat ik bang ben voor mannen, ik ben alleen bang dat het niet meer mama ik en Morgan zal zijn voor lang.
Ik stond op en liep het kleine halletje in. Ik keek naar Morgan. We waren niet meer alleen, er kwamen er twee bij, ik keek naar de koffers en naar de man en zijn zoon. "Schatten, dit is mijn vriend Xander en zijn zoon Jason. Ze komen bij ons wonen" Mijn moeder sloeg haar arm om Xander heen en keek ons blij aan.
Morgan reageerde er beter op. Ze glimlachte lief en schudde netjes handen met de man en de jongen die zojuist binnen waren gekomen. Ik bleef op mijn plek staan en keek ze vuil aan. Hoe kon mijn moeder met dit aan doen? Ik wou niet iemand erbij.
De man kwam omp me afgelopen en stak zijn hand uit. "Jij moet Morgan zijn?" Zei hij aardig. Ik keek hem vuil aan. "Zo je het verschil niet dombo, ik ben Madison!" Ik draaide me om en ging de achtertuin in. Ik sprong over de heg en rende naar Nana, onze oma. Oke misschien was het normaal dat hij mij en Morgan door elkaar haalde want we waren een één-eiige tweeling. Maar niemand kon zomaar in mijn leven komen en me mijn vader noemen. Niemand!
*end of flashback*
"Hey hey rustig!" Een jongen kwam op me afgelopen en pakte me bij mijn schouders vast. Langzaam trokken de zwarte vlekken voor mijn ogen weg en begon er een gezicht voor me te vormen. Ik keek om me heen en zag de bal langzaam weg rollen. "Je was best agressief bezig daar" Ik glimlachte klein, "Er kwam wat woede omhoog" Hij grinnikte. "Dat zag ik ook"
Hij stak zijn hand uit. "Ik ben Noah" Ik glimlachte. "Madison" Hij knikte naar de bal. "Je kan wel schieten zeg, speel je ook in een team?" Ik knikte. "Durf je een wedstrijdje tegen me?" Zei hij. Ik grijnsde naar hem en zette een stap naar voren. "Durf jij dat wel?" Nu zette hij een stap naar voren en stonden we nog maar 10 cm uit elkaar. Ik voelde zijn adem. Maar ik was niet bang ik dijnsde niet weg. "Kom maar op" Zei hij zacht.
POV Morgan
Ik sloot mijn schrift. Ik keek trots naar mijn verrichtte werk. Samenvatting Latijn, alle zinnen van Spaans in mijn hoofd en Geschiedenis samenvatting af. Ik ruimde mijn spullen op en ging naar beneden. Mijn moeder stond al in de keuken haar speciale spagetti de maken.
